De stem van Van de Pol klinkt verrassend opgewekt. De 23-jarige schaatser kende in de voorbije weken veel moeilijke momenten, maar is nu in ieder geval emotioneel weer redelijk zichzelf. "Het gaat eigenlijk wel heel goed", zegt hij.
"Ik kan mezelf steeds meer redden, al kan ik bij voorbeeld niet zelf uit bed. Ben voor veel dingen daarom nog wel afhankelijk van andere mensen, maar kan ook veel zelf. Ik merk ook dat de rest van mijn lichaam weer op krachten komt. Ik eet weer goed, slaap weer goed. Dat zijn positieve dingen. In het begin lag ik echt alleen maar te slapen, kreeg niets binnen. Da's toch heel anders."
Dat is zijn lijf. Zijn been, gaat hij verder, is een heel ander verhaal. Daar werd bij de zware valpartij immers alles in zijn knieholte doorgesneden. "Dat wordt een lang en zwaar traject. Ik heb van verschillende artsen duidelijke informatie gehad. De zenuw is afgesneden en moet binnen de oude zenuw opnieuw groeien. Dat gaat met een millimeter per dag, misschien twee. Maar hij moet groeien van mijn knieholte tot aan mijn teen."
"Dan ben je dus eigenlijk al een jaar verder en mogelijk zelfs twee voor echt alles weer is aangegroeid." Even een stilte. "Ik heb ook gehoord dat er een periode is van veertien tot achttien maanden, als dan de zenuw niet is bij het punt waar hij moet zijn, dat mijn been dan mogelijk niet meer goed functioneert."
Van de Pol beseft dat het allemaal best onzeker is en dat hij niet meer kan doen dan al zijn energie gebruiken om te revalideren. "Positief blijven helpt ook. Dat heb ik gemerkt. Als ik mentaal een mindere dag had, reageerde mijn lijf daar ook niet goed op."
Paniek
Emotioneel gaat het best wel goed, zegt Van de Pol. Hij kan nu ook flarden terughalen van die verschrikkelijke avond in Thialf. "Ik weet nu goed dat ik blij moet zijn dat mijn broer Peter daarbij was. Hij heeft me op dat moment echt rustig gehouden, want zelf was ik in het begin erg in paniek. Ook is het fijn dat hij het hele traject met mij heeft meegemaakt, precies weet wat er gebeurd is. Want ik merk dat ik zelf een heleboel vragen heb."
"Nadat ik in de ambulance ben beland, raakte ik helemaal in de war. Er schoten allerlei beelden door m'n hoofd, ik was het helemaal kwijt. Alsof ik stoned was van de drugs of zo. Niet dat ik die ooit heb gebruikt of zo, maar ik kan me voorstellen dat het zoiets moet zijn."
Natuurlijk piekerde hij ook over zijn schaatsloopbaan. Net als Jane Ravestein had ook Martin van de Pol er moeite mee dat hij het ene moment nog een topfitte sporter was en het volgende moment patiënt. "Dat was moeilijk. Ik heb altijd de droom gehad om A-rijder te worden, om het net zo goed te doen als Peter."
"En ik dacht voor mezelf na een heel goede zomer dat ik 'het' had. Ik was rustig in m'n hoofd, hoopte dat het er nu eindelijk uit zou komen. En dan dit. Zo jammer. Iets waar je jaren voor vecht en in een paar seconden stopt het. Het was ook pas m'n tweede wedstrijd. Eigenlijk had ik dit seizoen nog niets gehad."
Geopereerd
Van de Pol is inmiddels voor een tweede keer geopereerd. Bij de eerste, vertelt hij, werden direct twee grote wonden bijgesneden in zijn been. "Dat was om de druk van de spieren te halen. Hadden ze dat niet gedaan, dan waren die veel te veel opgezet en was m'n been afgestorven."
"Bij de tweede operatie hebben ze de wonden weer dichtgemaakt. De ene met grove hechtingen, de ander door middel van een huidtransplantatie vanuit mijn bovenbeen. Daar heeft een tijdje een pomp opgezeten om het vocht af te voeren, maar die ben ik inmiddels kwijt.’’
En hij heeft goed nieuws gehoord. Donderdag mag hij naar huis, zegt hij. "Nou ja, niet helemaal naar huis. Ik ga naar Doorn, naar het Militair Revalidatie Centrum. Daar blijf ik tot ik mobiel genoeg ben om alles weer zelf te kunnen en dan echt naar huis te gaan."
Discussie
Ook in zijn ziekenhuisbed in het UMCG heeft Van de Pol een en ander meegekregen van de discussie die is ontstaan na het dubbele ongeval in Thialf. Dat raakte hem, zegt hij. "Ik vind het moeilijk als jongens zeggen dat ze niet meer willen schaatsen. Ik zou het niet leuk vinden als mensen door mijn incident stoppen met wat ze zelf zo mooi vinden. Da's echt heel jammer."
"Ik kan het me wel voorstellen dat ze het zeggen. Zelf heb ik een paar jaar fanatiek aan wielrennen gedaan. Prachtig. Maar ik zette het op een lager pitje omdat ik een paar keer op de grond had gelegen en het best gevaarlijk kon zijn. 'Ik ga weer lekker schaatsen', dacht ik. En dan gebeurt dit. Zoiets zie je nooit aankomen.’’
De brede steun vanuit het peloton deed hem goed. "Ik heb echt van iedereen steun gekregen, van de kleinste ploegen tot de grootste. Echt absurd. Maar ik denk ook dat iedereen beseft dat het ons allemaal had kunnen overkomen. Ik weet zelf precies hoe het gebeurde. Ik stapte zelf op een pylon, kan alleen mezelf iets verwijten. En toevallig valt er iemand met mij, die daar ook niets aan kon doen. Voor hetzelfde geld was het andersom geweest. Het is gewoon pech. Stomme, botte pech."
