In Zweden rijdt de 28-jarige Spigt daarom deze dagen de laatste echte wedstrijden op natuurijs. Op háár natuurijs, moet je misschien zelfs zeggen. Want als er één ondergrond is waarop de Andijkse excelleerde, dan was het wel op buitenijs.
Haar eerste grote prijs pakte ze acht jaar geleden op de Weissensee, met een zege in het Open Nederlands kampioenschap. Daarna won Spigt nog Grandprixwedstrijden in Oostenrijk en Zweden, zegevierde ze op Flevonice en in enkele kunstijsmarathons. En vorig jaar won ze op de Weissensee nog de Alternatieve Elfstedentocht. Maar ze belandde vooral in de geschiedenisboeken vanwege haar Nederlands kampioenschap op natuurijs, waarvoor ze vier jaar geleden won op de Rietplas bij Emmen. Met Spigt verdwijnt na eerder Christijn Groeneveld ook de andere winnaar van die titel uit de marathonsport.
’’Die titel is me natuurlijk bijgebleven’’, vertelt Spigt. ’’Maar zeker ook mijn heel lange solo op de 200 kilometer in Oostenrijk. Ik werd uiteindelijk tweede, maar ik heb daar mooie herinneringen aan. Dat ik ‘m later toch nog wist te winnen, maakt het extra mooi.’’
Knoop doorhakken
Spigt is nog steeds een klasbak op natuurijs, die bij elke start een kandidaat is voor de winst. Niettemin vindt ze de tijd gekomen om te stoppen. ’’Vorig jaar twijfelde ik, en bij twijfel moet je doorgaan. Heb ik gedaan en dat was een goede beslissing. Ik kreeg nog een mooie kans in een nieuw team bij Koga en heb dit jaar heel veel plezier gehad. Maar ik merk dat het te veel wordt in combinatie met het werk en dan moet je een knoop doorhakken.’’
Yvonne Spigt werkt vier dagen als doktersassistente en is ook nog een halve dag actief op de ijsbaan in Hoorn. Voor de jaarwisseling al kreeg haar besluit vorm. ’’Eind vorig jaar werd het me allemaal even te veel. Ik voelde dat ik dit zo niet langer wilde, dat het mooi was geweest.’’ In eerste instantie geen moeilijke beslissing, stelt ze. ’’Maar eenmaal op de Weissensee, toen ik merkte hoe makkelijk ik nog mee kon en hoe leuk ik het nog vond, werd het wel moeilijker. Dan is marathonschaatsen toch heel erg mooi. Maar als ik kijk naar de baan, dan vind ik het prima zo.’’
Spigt, die in april in het huwelijksbootje stapt, is ook in haar besluitvorming de altijd nuchtere en vrolijke Noord-Hollandse, die ze ook op het ijs is. Voor stoppen ben je klaar of niet, vindt ze. ’’Vorig jaar was ik er dus nog niet helemaal klaar voor, twijfelde ik te veel. Nu ben ik heel zeker. Ik hoop alleen dat ik hier in Zweden of anders op de baan nog mooi kan afsluiten. Dat zou leuk zijn.’’
