Bij het Chinees restaurant Indrapoera in Gorredijk konden ze zondagavond de tafels alvast dekken. Steevast als er iets te vieren valt, neemt Jillert Anema zijn rijders mee naar dat restaurant. Overbodig te zeggen dat ze Anema in de voorbije jaren vaak hebben zien langskomen.
’’We zullen daar ook nu wel weer belanden’’, erkende Bob de Vries lachend. De boer uit Haule had zojuist één van de grootste zeges uit zijn loopbaan behaald, in een wedstrijd die nu al als legendarisch kan worden bestempeld. Zelden zal een NK zo spectaculair zijn verlopen als deze titelstrijd in het vernieuwde Thialf. Een onmenselijk hoog tempo, de ene aanval na de andere, en volwassen kerels die totaal kapot de kant opzochten. Van de 71 gestarte rijders haalden er slechts negentien de finish. Dat zegt genoeg.
In de vernieling
’’Dit was inderdaad een waanzinnige wedstrijd’’, beaamde De Vries, die zag hoe zijn ploeggenoten van A-ware collectief zo’n beetje iedereen in de vernieling reden. In een onnavolgbaar spektakel reed de boer uit Haule samen met Remco Schouten naar een ronde voorsprong, om vervolgens nog twee keer met een groepje rond te gaan en zo op drie ronden voorsprong uit te komen.
Maar drie ronden voorsprong op wie? Van een peloton was al bijna geen sprake meer. Wel van groepen met één ronde voorsprong, of twee rondjes. ’’Ik wist het zelf eigenlijk ook niet meer’’, bekende De Vries. ’’Het enige dat duidelijk was voor mij, was dat ik samen met Remco Schouten op drie ronden stond. Voor de rest had ik geen idee.’’
Zinderende strijd
Het publiek in Thialf genoot, en ging op de banken voor de zinderende strijd tussen het blok van A-ware en de rest. Met De Vries en Schouten op drie ronden deed het team van Anema alles om de jagende Robert Post, Bart de Vries en Frank Vreugdenhil van zch af te houden. Vanaf het moment dat De Vries en Schouten aansloten, werd er enorm gesleurd op kop.
’’Ik weet niet hoe lang dat heeft geduurd, maar volgens mij wel veertig ronden’’, vertelde De Vries. ’’Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Dat is het mooie van onze ploeg. Als we voor iemand gaan, doen we dat ook helemaal. Iedereen heeft zich helemaal verrot gereden om die groep achter ons kapot te krijgen. Maar dat lukte uiteindelijk wel.’’
In het rood
Het was sowieso een bizarre wedstrijd, oordeelde De Vries, die toch echt wel wat gewend is. ’’We hadden binnen onze ploeg niets afgesproken, zouden gaan aanvallen en de koers hard maken en dan maar zien wie de kansen kreeg. Dat was ik dus deze keer. Maar dat het vanaf het begin zo spijkerhard zou gaan, was ongelooflijk. Na mijn tweede rondje zat ik zelf ook helemaal in het rood. Maar aan de voorkant reden onze jongens alweer weg. Zag ik Jillert aan de zijkant gebaren dat ik ook weer moest gaan.’’
De beloning bleef niet uit voor de alleskunner van A-ware. Nadat Robert Post zichzelf op het podium had gereden door de sprint om plaats drie te winnen, moest De Vries afrekenen met Schouten. ’’Ik wist dat ik dat normaal gesproken zou moeten winnen. Was ik ook wel verplicht aan de ploeg na alles wat ze voor me hadden gedaan.’’
Erelijst
Zo kon de man die zich zo vaak opofferde voor de kansen van ploeggenoten nu zelf het zoet van een nationale titel smaken. ’’Dat wilde ik heel graag, want deze ontbrak nog op mijn erelijst. Maar ja, het probleem is dat veel meer jongens dat willen. Ik ben echt blij dat het nu gelukt is.’’ De Vries werd in 2010 al wel Nederlands kampioen op natuurijs. ’’Ze zijn allebei speciaal, maar omdat je lang niet elk jaar op natuurijs kunt rijden, is die nog wat bijzonderder.’’
Na het bezoek aan de Chinees zal zondagavond nog een feestje zijn gevierd in huize De Vries, waar op oudejaarsavond het ligt al om kwart over tien uit ging. ’’Vieren we dat nieuwe jaar vanavond maar. Vuurwerk? Nee, maar niet. Oudejaarsavond stak ik om zeven uur een potje af, stonden de kinderen alleen maar met de handen voor de oren bij hun moeder. Het vuurwerk kwam vandaag op het ijs.’’
