De man op het bankje vloekt hartgrondig. Even daarvoor had Leo Visser nog uitbundig gejuicht nadat hij op de olympische 1500 meter 1.54,90 op de klok had gebracht, slechts een kwart tel boven zijn persoonlijk record van de indoorbaan van Heerenveen.
Het bleek echter niet genoeg op het buitenijs van Albertville. Nét niet genoeg. De Noren Ådne Søndrål (1.54,85) en Johann Olav Koss (1.54,81) doken onder de tijd van de Nederlander. Visser kwam bij de laatste race van zijn carrière 0,09 seconden tekort voor een gouden medaille.
"Een verschil van niks", baalde de Zuid-Hollander na afloop, "het is omgerekend 117 centimeter, niet te geloven."
Mooi palmares
Visser was op dat moment pas 26, maar hij beëindigde zijn loopbaan met een mooi palmares. Alleen miste er één ding: olympisch goud.
De vlaggendrager van de Spelen van 1992 debuteerde in 1985 op negentienjarige leeftijd met een achttiende plek op het NK allround. Een jaar later deed Visser al voor het eerst mee aan het WK allround en in 1987 pakte hij op de 1500 meter zijn eerste van zeven Nederlandse titels.
In het daaropvolgende olympische seizoen stak Visser in een prima vorm – aan het begin van 1988 dook hij als eerste Nederlander onder de veertien minuten op de tien kilometer – en hij ging als een kanshebber op de lange afstanden naar de Spelen van 1988.
Gustafsson
Visser had echter de pech dat hij op de vijf kilometer als de eerste van de favorieten het ijs op moest. Met 6.44,98 zette de Nederlander een prima tijd neer, maar zijn rondetijden liepen in de slotfase wel wat op.
De Zweed Tomas Gustafson profiteerde door een vlakker schema neer te zetten en net onder de tijd van Visser te duiken: 6.44,63.
Op de tien kilometer was het verschil een stuk groter. Gustafson was ongenaakbaar op de langste afstand (13.48,20). Visser pakte achter de Oostenrijker Michael Hadschieff het brons in 14.00,55.
Troostprijs
Een jaar later kende Visser het beste seizoen uit zijn loopbaan. De drievoudig Nederlands kampioen allround won zowel het Europees als het wereldkampioenschap allround, wat hem de titel Sportman van het Jaar 1989 opleverde.
Vervolgens gaf Visser voorrang aan zijn opleiding tot piloot en stapte hij uit de kernploeg. Toch zette hij in 1992 nog één keer alles op alles voor een olympische titel.
Op de vijf kilometer van Albertville werd Visser derde achter de Noor Geir Karlstad en Falko Zandstra. Dus moest het vijf dagen later gebeuren op de schaatsmijl. Zittend op een bankje op het middenterrein zag de Nederlander zijn olympische droom echter vervliegen.
Brons was niet meer dan een troostprijs. "Ik kan me op zo'n moment wel beheersen, maar je hoeft me niet te vragen wat ik dan denk", vertelde hij na de 1500 meter in Trouw. "Dat zijn dingen die jij niet durft op te schrijven. Ik heb ook Koss gefeliciteerd zonder er bij te zeggen wat ik dacht. Dat was ook niet tegen hem bedoeld."
'Leo, bedankt'
Terwijl de Nederlandse fans in het Stade de Patinage Olympique 'Leo, bedankt' aanheffen, doet de man uit Haastrecht voor de laatste keer als topsporter zijn schaatsen uit. Aangezien Visser ze zelf niet meer nodig zal hebben, gooit hij ze het publiek in.
"Later, veel later zal ik best tevreden zijn met mijn bronzen medailles, maar niet nu", treurde de viervoudig olympisch medaillewinnaar.
Visser, die getrouwd is met ex-schaatsster Sandra Voetelink, ging na zijn schaatscarrière vliegen voor KLM. Ook was hij in 2002 bij de Spelen van Salt Lake City de Chef de Mission voor de Nederlandse ploeg.
Video
Ongeldige gegevens (NotSupported)
Aftellend naar de Olympische Winterspelen in Sotsji belicht schaatsen.nl elke dag een olympisch moment
