Ze zal maandagavond in het vliegtuig richting huis, samen met moeder Bellina, vast de revue van haar debuut op het hoogste niveau nog eens laten passeren. Dat was qua uitslagen misschien geen onverdeeld succes, maar wat moet of mag je ervan verwachten wanneer je als piepjonge tiener in een volwassen circus van ijsartiesten verzeild bent geraakt? Meedoen was al een overwinning. Dat erkende de Leiderdorpse ook wel als je het haar rechtstreeks vroeg, maar terugdenkend aan haar races trok ze voor zichzelf steeds de conclusie dat ze meer had moeten laten zien. Het was nog net geen falen geweest. Want: zo jong als ze nog is, haar ambitie om overal en altijd de beste in te willen zijn, maakt het niet eenvoudiger.
Dat was zaterdagmiddag bijvoorbeeld het geval, toen ze met een betraand gezicht was weggekropen in de catacomben van de Maurice-Richard Arena. De herkansing op de 1500 meter bleek te lastig om zich alsnog het hoofdprogramma in te rijden, en dat deed zeer. ‘Waarom wilden m’n benen niet doen wat mijn hoofd dacht?’, had ze tussen het gesnotter door tegen haar moeder geroepen. Die legde een troostende arm om haar heen en zei dat ze ‘gewoon trots moest zijn op de race waarin ze tenminste had aangevallen’.
Het verdriet of de teleurstelling maakte ook weer vlug plaats voor een vrolijke lach en een grap: shorttrackers vergeten rap wat er is gebeurd omdat de volgende wedstrijd alweer wacht. “Weet je”, sprak Daleman na drie dagen World Cup waarbij ze als jongste Nederlandse deelneemster ooit op de startlijn stond, “dit is zo’n leerzame week geweest. Ik heb moeten wennen aan het racen dat op dit niveau compleet anders is. Door kleine fouten te maken liet ik een hele race liggen, want je kunt je geen missers veroorloven. Het was mooi er zelf bij te zijn als atleet. Al had ik dat graag meegemaakt met een nog voller stadion.”
In races voor junioren bepaalt ze, omdat ze tot de sterkste meiden behoort, doorgaans het tempo op kop. “Dat was in Montréal niet mogelijk, dus moest ik het op een andere manier aanpakken. Een backskater (vanuit achteren komen, red.) ben ik sowieso niet, maar dat moest ik nu wel doen. Meer in the pack schaatsen, inhalen, een actie opzetten, ruimte houden, het was allemaal totaal anders. Ik heb veel opgestoken. Maar om eerlijk te zijn: mijn doel was wel het hoofdprogramma halen. Dat is niet gelukt door die foutjes. Daar baalde ik van. Nou, ja ik ben er in elk geval niet afgereden.”
Ze sprak er tussen de wedstrijden door over met moeder Daleman, maar contacteerde de voorbije week nog vaker haar coach Dave Versteeg van het Wadro KNSB Talent Team Noord waarvan Angel deel uitmaakt. Hij begeleidt het talent sinds ze een jaar geleden overstapte vanuit de regio Zuid-West. “Dave doet dat geweldig. Met hem kan ze lezen en schrijven, en alle problemen worden besproken”, aldus Bellina Daleman.
Versteeg heeft ook de sportieve route in kaart gebracht die zijn atlete wacht, mits ze natuurlijk geen calamiteiten tegenkomt. Dalemans hoofddoel van deze winter zijn de Jeugd Olympische Spelen in de Zuid-Koreaanse provincie Gangwon (13 januari ’24 t/m 27 januari). Op dat evenement krijgt ze het razend druk want ze combineert er langebaanschaatsen met het shorttrackprogramma, waarbij het niet ondenkbaar is dat ze bijna dagelijks een race moet rijden. Voor het zover is, puilt haar agenda uit van andere afspraken, te beginnen met het World Cup Kwalificatietoernooi aanstaand weekeinde in Thialf. Daar is ze ingeschreven voor drie afstanden (500, 1000 en 1500 meter). Aansluitend gaat de trip naar Bormio voor de Alta Valtallina Trophy (shorttrack) en een trainingskamp dat ter voorbereiding dient op de eerste twee World Cups voor junioren (Leeuwarden 25-26 november en 2-3 december).
Vervolgens is er tijd om op te laden voor het Daikin NK Afstanden (eind december) en mag ze zich daarna fysiek en mentaal gereedmaken om naar Azië te verkassen voor de Jeugd Olympische Spelen (13-27 januari). Als machtig toetje kan ze haar tanden uiteindelijk zetten in een twee weken durend verblijf in het Japanse Hachinohé, organisator van de World Cup Langebaan voor junioren (3-4 februari) en het WK (9-11 februari).
't Is monsterlijk veel voor een jeugdige allroundster die in haar gretigheid niet te stoppen is. “Er is goed over nagedacht door Dave, in samenspraak met Jetske Wiersma (hoofdcoach Talentontwikkeling bij de KNSB, red.) en technisch directeur Remy de Wit”, wist Bellina Daleman. “Aan Angel ligt het niet, die denkt alles aan te kunnen. Stiekem hoopt ze ook nog te mogen meelopen bij het WK Shorttrack in Ahoy. Niet om zelf te rijden hoor, maar ze zou het voor de ervaring van dichtbij willen meemaken.”
De schaatsster had de aandacht in Canada alleen gericht op de wedstrijden en de gehele entourage van een World Cup voor senioren. Vlak voor vertrek naar Montréal logeerde de andere debutante, Diede van Oorschot, bij Daleman in haar Heerenveense flat. “Toen hadden we het er samen echt niet over dat we het hoofdprogramma wilden bereiken. Welnee, we verbaasden en verheugden ons erover hoe vet het was dat we naar Canada mochten. ‘Oh my god, zo meteen vliegen we de hele wereld over!’. Dat vonden we cool, de rest nog niet.”
En dan de rest… “Wat een wereldreis wordt het, hè, op m’n zestiende. Het is niet te geloven. Ik kijk er heel erg naar uit, vooral omdat ik dit avontuur met Dave mag beleven. Dat geeft me een fijn gevoel. Het wordt spannend, zoveel reizen, tijdzones doorbreken en presteren. Als ik er nu aan denk, krijg ik gelijk de kriebels. Ik zal me goed moeten focussen. Gelukkig lukt me dat aardig om met mezelf bezig te zijn en niet te veel op de afleidingen letten.”
“Op tijd naar bed, proberen alles zo makkelijk mogelijk te maken om niet te veel energie te verspelen. Dat heb ik nodig om straks te presteren, maar ook om langer een hoog niveau vast te houden. Zo hebben Ireen Wüst en diëtisten me geadviseerd op het gebied van voeding. Dat was belangrijk omdat ik vorig seizoen erg ziek ben geworden door ondervoeding. Dat moeten we zeker zien te voorkomen. D’r zijn zoveel dingen die ik moet leren. Het is een fantastische ervaring en ik geniet er elke dag van.”
Van Montréal tot Hachinohé...
