Valse start
Aan het begin van deze schaatswinter was het de vraag welke schaatsers fris uit de zomer gekomen waren en wie juist gas terugnamen na de Olympische Spelen. Maar wat in de eerste weken vooral opviel, was het aantal blessures bij de mannen. Zowel Kjeld Nuis als Kai Verbij zag het World Cup Kwalificatietoernooi in rook opgaan na een lieskwetsuur. Stefan Westenbroek plaatste zich wel voor de internationale krachtmetingen, maar moest de eerste wereldbekers missen door een gebroken teen. Een gevallen halter zette zijn seizoen op pauze. Alle drie de mannen mochten later alsnog meedoen aan de World Cups. Voor Verbij was de gifbeker nog niet leeg, hij miste de tweede seizoenshelft door een nieuwe kwetsuur aan zijn lies.
Talenten in opkomst
Voor Isabel Grevelt en Joep Wennemars was het een bijzonder seizoen. Beiden debuteerden in de World Cups en mochten in Thialf op het podium staan na de 1000 meter. Voor Wennemars volgde een stortvloed aan aandacht. Hij was te gast bij talkshows en stond als ‘zoon van’ (of is Erben nu 'de vader van'?) continu in de aandacht. Zijn resultaten werden wisselvallig, maar als 20-jarige heeft hij tijd genoeg om te groeien. Ook Grevelt kwam in een rollercoaster terecht na haar bronzen medaille. Ze ervaarde het als een last dat mensen naar haar keken. Aan het einde van het seizoen kon ze weer meer genieten en als kers op de taart mocht ze deelnemen aan het WK op de teamsprint.
Irene Schoutens worsteling
Jillert Anema probeerde haar al te waarschuwen, maar wie zo succesvol is als Irene Schouten, ziet geen beren op de weg. Na een geslaagd olympisch seizoen kwam er veel op haar af. Te veel, kwam de Noord-Hollandse in december achter. Ze veegde de agenda leeg om haar lichaam en geest te laten herstellen. Het Daikin NK Afstanden werd een emotioneel gevecht, met Schouten als winnares, want ze plaatste zich op de drie en vijf kilometer. Na drie races op het WK stond ze op zilver, brons en een diskwalificatie. Ze was getergd om daar goud aan te voegen. In een vol Thialf bezorgden ze de toeschouwers kippenvel door alle misère af te sluiten met goud én een Nederlands record op de 5.000 meter.
Jutta Leerdam soeverein
Op elke 1000 meter die Jutta Leerdam dit seizoen schaatste, was ze de beste. Of ze nu tevreden was met haar rit of niet, elke keer stond ze op één. Het gat met de concurrentie was vaak enorm. Op het WK Afstanden werd dan ook niets minder verwacht dan goud. Ze bezweek niet onder de druk en zette de kroon op haar winter.
Leerdam liet niet alleen haar benen spreken, maar nam ook naast de baan een voortrekkersrol. Ze vertelde dat ze minder bezig was met haar vetpercentage, waardoor ze sterker was geworden. Ook was ze open over menstruatie en de gevolgen daarvan op haar presteren, waarmee ze taboes voor vrouwen doorbrak.
Commitment en commotie
Commitment. Ook dit schaatsseizoen kwam het woord (te) vaak voorbij. Bij de eerste training liet Rintje Ritsma al merken dat hij toewijding eiste van de rijders. Bij vlagen zagen we zijn harde hand terug in zijn werkwijze, bijvoorbeeld toen hij openlijk twijfelde aan de afmelding van Joy Beune tijdens de ploegenachtervolging in Calgary. Maar het grote probleem van schaatsnatie Nederland kon ook Ritsma niet geheel doen verdwijnen: de individuele belangen die altijd voor de teamonderdelen gaan. Op het WK kwam een keurig rapport: een zilveren medaille op de teamsprint, goud, zilver en brons op de mass start en tweemaal de snelste tijd op de ploegenachtervolging.
De enkel van Joy
Drie jaar lang moest Joy Beune genoegen nemen met een reserverol op de ploegenachtervolging. Tijdens de World Cup in Polen mocht ze eindelijk ten tonele verschijnen. Met Elisa Dul en Robin Groot werd ze verrassend tweede. Daarmee gaf ze haar visitekaartje af voor het WK, want zij mocht de plek innemen van Antoinette Rijpma – de Jong, die via een appje bedankt werd door Ritsma.
Geen enkele keer kon de oranjeformatie dit seizoen in de buurt komen van de winst, tot het mondiale titeltoernooi. In Heerenveen werd de beste seizoenstijd van Nederland verpulverd. Irene Schouten, Marijke Groenewoud en Beune waren uitzinnig. Helaas was het feest van korte duur. Omdat de enkel van Beune niet geheel afgedekt was tijdens de race, werd het drietal gediskwalificeerd. Verdriet, onbegrip en schuldgevoel wisselden elkaar af bij de schaatsster van IKO. En dat allemaal wegens een klein stukje blote huid…
Historische wereldtitel
Voor Femke Kok verliep het post-olympisch seizoen moeizaam. Ze was zoekende naar de juiste vorm. Zelfs een week voor het WK had ze nog niet de juiste puzzelstukjes verzameld voor de sprintafstand. Een wereldtitel leek daarom een utopie; landgenote Jutta Leerdam werd meer kansen toegedicht. Toch was het Kok die als eerste Nederlandse vrouw WK-goud veroverde op de 500 meter. Historisch.
Superieure Stolz
Bij de eerste World Cup van het seizoen zette Jordan Stolz vanuit het niets al zijn concurrenten op grote achterstand. Ineens waren alle ogen op hem gericht en werd hij vergeleken met helden als Eric Heiden en Shani Davis. De resultaten van de volgende wereldbekers waren minder indrukwekkend, maar na zijn geweldige optreden met vijf titels tijdens het WK Junioren – hij is immers pas 18 jaar – werd hij favoriet bij de seniorenvariant. De Amerikaan liet zijn bewonderaars niet teleurgesteld achter. Driemaal mocht Stolz in Heerenveen luisteren naar het volkslied, een ongekende prestatie op zijn leeftijd. Een mooie uitdaging voor de Nederlanders de komende jaren, al noemt Kjeld Nuis hem ‘geen onneembare vesting’.
