Met een verschil van drie honderdsten tikte Irene Schouten haar ploeggenote Marijke Groenewoud uit de selectie voor het WK op de 3.000 meter. Waar ze in het olympisch seizoen de zeges aaneen reeg, moest ze nu genoegen nemen met brons. “Heb je haar ooit blij gezien met een derde plek? Ik ook niet”, haar coach Arjan Samplonius geeft onmiddellijk aan dat deze prestatie niet tot tevredenheid zal leiden bij de 30-jarige schaatsster, ondanks het verhaal wat zal volgen.
Omdat Schouten zich wil focussen op de races van zondag, vertelt haar coach het verhaal achter die derde plek. “Rond kerst had Irene even rust en kwam ze erachter hoe druk het jaar was geweest. Ze werd ziek en was echt moe. Dat zag je ook met het NK Marathon.” Daar reed een niet-fitte Schouten desalniettemin naar de Nederlandse titel.
De oorzaak van haar oververmoeidheid was het gevolg van de olympische achtbaan waar ze in gezeten had. “Er is nog nooit een olympisch kampioen geweest, zeker drievoudig niet, die daarna verschrikkelijk veel gewonnen heeft. Dat hebben Jillert en ik ook van tevoren gezegd. Zij wilde graag bewijzen dat het wel kan.” Maar ook Schouten blijkt een mens van vlees en bloed te zijn. De veelvraat was aan het begin van dit seizoen niet onoverwinnelijk en kwam zichzelf in december tegen.
“Het is een enorm druk jaar geweest. Sinds de olympische medailles zat nergens een momentje dat ze rustig aan kon doen. We hebben haar ook het advies gegeven om zakelijk een stapje terug te doen.” Want bovenop het schaatsen, de liefdevolle verzorging voor haar moeder, een huwelijk en het bouwen van een huis, kwamen sponsorverplichtingen en mediaverzoeken. Dan is het niet onbegrijpelijk dat het lichaam van Schouten haar een halt toeroept.
Samplonius maakt duidelijk dat zijn schaatsster geen last heeft van overtraindheid. “Ze is op de weg terug. In trainingen rijdt ze hard genoeg. Ook op de drie kilometer zag je hoeveel energie ze heeft. Alleen zakt ze dan weg en komt ze weer terug. Dat kost veel kracht. Ze is beter, maar moet het vertrouwen terugkrijgen. Dit is pas de eerste wedstrijd weer.”
Even later verschijnt de schaatsster van Albert Heijn Zaanlander wel voor de camera van de NOS. Hoe diep haar emoties zitten, blijkt wel als Bert Maalderink haar vraagt naar de dag van morgen. Schouten breekt. “Vechten... De laatste tijd is het al heel lang vechten. Tegen mezelf. Ik heb een intens jaar gehad en daar heb ik de laatste maanden wat moeite mee. Ik had het al eerder door en heb daarom gas teruggenomen. Nu probeer ik zo goed mogelijk naar het WK te werken”, klinkt de topsportster in Schouten.
Ze legt de vinger op de zere plek. “Ik wilde heel graag dingen aanpakken. In mijn wereld is er geen nee. Waarschijnlijk heb ik iets te veel gedaan van alles. In november, december merkte ik dat het steeds meer moeite ging kosten. Daarna heb ik meer 'nee' tegen dingen gezegd. Ik hoop dat ik op tijd op de rem heb getrapt. Zondag ga ik weer vechten.”
Joy Beune revancheert zich
Vrijdag moest Joy Beune op de kruising voorrang verlenen aan Antoinette Rijpma – de Jong, waardoor zij net naast het podium van de 1500 meter belandde. “Door die kruising en een mindere start kon ik wel gillen. Ik was kwaad, maar daar heb je op dat moment niets aan. Ik heb gebeld met mijn sportpsychoolg en die zei aan ‘als, als, als’ heb je niets. Je moet door naar morgen, dan kan je je weer plaatsen. Ook mijn coaches spraken zich uit: ‘Je kan het wel, het zit in je. Blijf rustig en pak je revanche morgen.’” En dat deed Beune ondanks mindere omstandigheden met haar snelste drie kilometer ooit in Thialf (3.58,65). Goed voor zilver op het NK en een WK-ticket.
Sinds het Daikin NK Allround eind december had de schaatsster van IKO een flink jasje uitgedaan. “Op de maandag voor het EK in Hamar kreeg ik buikgriep en dat was echt heel zwaar. Ik was zelfs even te zwak om terug te gaan naar Nederland. Veel vocht en wat massa heb ik verloren. Die maand extra trainen kwam mij goed uit. Ik heb rustig het schaatsen en fietsen opgepakt. Op een gegeven moment merkte ik dat ik een stapje extra kon zetten. Ik reed weer achter de jongens aan en later kon ik ook kopwerk doen. Eigenlijk had ik niet verwacht dat ik nu al zo fit zou zijn. Dat geeft me alleen maar meer vertrouwen voor volgende maand. Er kan zeker nog wel een stapje bij.”
“Erik (Bouwman, haar coach, red.) zei net tegen mij dat hij met kippenvel op de kruising stond. ‘Wat is die gek nou aan het doen?’ Ik ga er altijd met lef in. Jammer van die laatste ronde, maar ik kan er alleen maar heel trots op terugkijken.”
