Desly Hill groeide op in het Australische Perth en kijkt terug op een fijne jeugd. “Ik was een gelukkig kind, want ik had van jongs af aan al een passie voor inlineskaten. Als je echt van iets houdt - dat in mijn geval de sport was - denk ik dat alles gemakkelijk voor je gaat in het leven. Je hebt iets om na te jagen. Mijn doel was om drie wereldtitels te behalen. Dat werden er vier.”
Vanaf haar achttiende combineerde Hill haar inlineskate-carrière met het trainerschap en deed zij coachervaring op bij Australiërs als Daniel Greig. “Op deze manier kon ik als egoïstische atleet toch iets onbaatzuchtigs doen en iets betekenen voor een ander. Ik denk dat je als atleet wel een beetje egoïstisch moet zijn om te kunnen bereiken wat je wil. Maar ik was ook echt dol op coachen. Bovendien had ik op dat moment als atleet alles bereikt dat ik wilde. Als sprinter heb ik er nog een jaar aan vastgeplakt als inlineskater in de marathon. In die tijd waren marathonraces erg groot in Europa en Amerika en kon je er ook wel wat geld mee verdienen. Daarnaast dacht ik: als ik coach word, weet ik ook hoe dat voelt. Nadat ik stopte als atleet, ben ik zonder te pauzeren in het coachen gerold en was ik zeven jaar bondscoach van Australië.”
Hill kreeg de smaak te pakken. “Toen ik voor het eerst begon met coachen, zei ik dat ik iemand wilde coachen die meer zou winnen dan ik. Ik werkte samen met een jongen die vier gouden medailles op de WK junioren haalde. Hij stierf op twintigjarige leeftijd. Heel triest. Tijdens mijn reizen coachte ik al een aantal Nederlandse inlineskaters. Dat bracht mij in 2004 naar Nederland. Er werd mij gevraagd om me op de jeugd te concentreren in plaats van op de gevestigde rijders. Het niveau in Nederland was op dat moment behoorlijk slecht, maar het leek me een mooie uitdaging en ik werd er bondscoach.”
Ze wist de selectie om te buigen tot een gouden generatie in het Nederlands inlineskaten met als hoogtepunt zeventien gouden medailles tijdens het EK Inlineskaten in Almere in 2013. “Ik barstte in tranen uit aan het einde van dit toernooi. Dit resultaat was wat ik wilde zien. De winter daarop waren de Olympische Spelen in Sochi. Jan Blokhuijsen, Koen Verweij, Michel en Ronald Mulder schaatsten daar allen geweldig. Zij waren allemaal de rijders die ik vanaf de jeugd onder mijn hoede had.”
Hill maakte dus niet alleen naam als succesvol coach in het inlineskaten, maar ook op het ijs.
Naast Australië en Nederland woonde ze vier jaar in Amerika en coachte ze twee jaar een internationaal team in België. “Mijn carrière als schaatscoach begon met Ronald en Michel Mulder en Elma de Vries in 2010. Zij waren de drie uit mijn nationale inline team die beide sporten deden. Ik zorgde ervoor dat hun jaarplan van beide sporten overeenkwamen, want Ronald en Michel hadden hun eigen ijscoaches. Elma coachte ik fulltime, evenals een aantal buitenlandse schaatsers op het ijs. Niemand geloofde erin dat ik dit zou kunnen. Buiten de inlineskatewereld was ik nog vrij onbekend. Bovendien geloofde men niet dat je het inlineskaten in de zomer kon combineren met het schaatsen in de winter. Ik haat het om te horen: ‘het is niet mogelijk’. Dus gingen we het tegendeel bewijzen,” zegt ze met een knipoog.
Ze haalt één van haar hoogtepunten op uit haar carrière als coach. “Wat Michel Mulder deed in zijn carrière, door wereldkampioen te worden op zowel de skeelers als op het ijs - en ook nog olympisch kampioen te worden in hetzelfde jaar - was buitengewoon. Hij bleef ook nog eens een fijn mens, geen klootzak. Ik heb een aantal rijders gecoacht dat het niet makkelijk heeft gehad en niet alle kansen kreeg. Zij deden het zowel goed in het schaatsen als in het leven. Dan ben je voor mij geslaagd. Hetzelfde geldt voor de Oostenrijkse Vanessa Herzog, die ik ook onder mijn hoede mocht nemen. Zij werd in Inzell in 2019 wereldkampioene op de 500 meter en behaalde in datzelfde jaar ook de wereldtitel op deze afstand in het inlineskaten.”
De afgelopen drie jaar was Hill onderdeel van de begeleidingsstaf bij Schaatsteam Reggeborgh, waar ze met een gemengd gevoel op terugkijkt. “Hoe leuk, uitdagend, spannend en gepassioneerd ik was over mijn werk, deze jaren zijn geen hoogtepunt voor mij geweest. Reggeborgh is een geweldige sponsor, maar Gerard van Velde is eerlijk gezegd niet mijn type. Hij werkte op een heel andere manier dan ik. Ik heb mijn best gedaan om daarmee om te gaan uit liefde voor de rijders en de sport. Ik voelde me als een golfer met één arm. Ik kon niet doen wat ik wilde en zat vast in een bepaalde situatie. In maart heb ik besloten te stoppen. Ik ben vervolgens drie maanden met mijn gezin op vakantie geweest. Terug naar mijn roots en familie in Australië. Ik heb het schaatsen geen seconde gemist.”
De Australische, die tegenwoordig inwoonster is van het Friese Nijeholtwolde, heeft veel ontzag voor de atleten met wie ze bij Reggeborgh heeft samengewerkt. “Van atletes zoals Ireen heb je er maar één. Er is werkelijk niemand zoals zij. Hoe zij erin is geslaagd om zo lang te overleven in het schaatswereldje en er het beste van te maken, is verbazingwekkend. Het is niet het gevecht op het ijs dat iedereen denkt dat het is. Het racen zelf is relatief eenvoudig. Het zijn alle andere zaken waar je als kampioen mee te maken krijgt.”
Tijdens de drie maanden vakantie in Australië kwam Hill tot waardevolle inzichten. “Ik heb lang nagedacht over waarom ik deed wat ik deed. Mijn diepste verlangen is om iemand te helpen iets te doen, waarvan diegene niet wist dat hij of zij het kon. Ik vertelde Kjeld Nuis dat ik na de Olympische Spelen zou stoppen. Hij werd emotioneel en zei: Jij geloofde in mij'. Dat is eigenlijk wat ik deed, om rijders te helpen geloven in zichzelf. Dat is wat ik leuk vind en waar ik het voor doe.”
Hill vervolgt: “Ik denk dat veel mensen die op hoog niveau topsport bedrijven, op een of andere manier beschadigd zijn. Je moet erop voorbereid zijn dat mensen je uitlachen, dat ze zeggen dat je een idioot bent of dat je het niet kunt. In zo’n geval moet er diep van binnen iets bij je loskomen. Zoiets als: dat kan ik wel! En zo niet, dan doe ik er alles aan om het te proberen. Ik laat alles gaan voor hetgeen ik ooit zou kunnen worden! Dit is wat ik mijn rijders liet beseffen.”
Er gaat nog een geheim schuil achter het succes, zo laat Hill weten. “Het gaat erom in hoeverre de rijder zich mentaal openstelt. Wanneer je denkt dat je nooit geld zult krijgen, zul je nooit geld hebben. Of als je denkt dat je niet kunt winnen…, als dat echt je overtuiging is, heb je gelijk. Maar als je je openstelt voor: misschien kan ik het wel, ik ga mezelf laten zien en ik probeer het gewoon, dan beginnen er dingen te ontstaan. Het gaat erom dat sporters beseffen dat ze meer kunnen dan ze denken. Dit was hetgeen waar ik altijd naar op zoek was.”
“Het is ook fijn als rijders af en toe een coach krijgen die zegt: hoe kunnen we je helpen om van je carrière te genieten en er voor jezelf het maximale uit te halen? Dat wordt in mijn ogen niet voldoende gedaan. Je wilt niet slecht over anderen praten, maar ik wil wel uit kunnen leggen waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt. Bovendien kan het anderen inspireren om ook te staan voor waar ze in geloven.”Op fysiek vlak heeft Hill ook haar eigen kijk. “Wanneer een schaatser een team verlaat, worden alle trainingsschema’s en data doorgegeven aan de coach van het volgende team. Dan heb je de keuze: we gaan kopiëren wat de vorige ploeg deed of we kijken wat we eraan kunnen toevoegen. Iedere coach heeft hierover zijn eigen filosofie. Ik denk dat een risico nemen en voor iets beters gaan een betere manier is dan aan de veilige kant blijven en altijd hetzelfde blijven doen.
De 50-jarige wil nu vooral tijd besteden aan haar gezin, hun driejarige zoon Oscar en een gezonde levensstijl zonder stress. Bovendien is het investeren in een nieuwe cryptovaluta haar nieuwe hobby. Of ze ooit terug zal keren in het inlineskaten? “Als er iets is dat ik uitdagend vind om te doen, kan het zo zijn. Ik zal het niet voor het geld doen. Ik ben erg trots op de inlineskaters die ik heb getraind en nu zelf coach zijn, zoals Manon Kamminga en Bianca Roosenboom. Zij doen behoorlijk goed werk. Dat maakt me heel blij.”
“Het niet afvaardigen van Nederlandse rijders naar de World Games, vind ik een triest verhaal. Wanneer je de kansen voor atleten wegneemt om zichzelf te laten zien of om geïnspireerd te raken, dan raakt de jongere generatie ook niet geïnspireerd. Dan word je doorsnee. We werden gevreesd door andere landen en nu lacht iedereen ons uit. Dat vind ik echt moeilijk om te zien. Ik denk dat we weer terug zijn bij af. Het is een enorme klus dit weer op te bouwen.”"Voor nu voel ik sterk de behoefte om even afstand van alles te nemen en ben ik toe aan rust. We zullen zien hoe dit gaat. De laatste plaats waar ik nu zin in heb om te zijn, is op een ijsbaan. Het contact met de sporters blijft. Zij weten dat ze altijd bij mij terecht kunnen als ze me ergens voor nodig hebben.” Na een korte stilte voegt Hill er met een knipoog snel aan toe: “Dan wel op mijn voorwaarden en met mensen met wie ik graag samenwerk.”
