1. De missie van Wüst
Wat is je doel als je bijna alles al gewonnen hebt? Op het verlanglijstje van alleskunner Ireen Wüst was enkel het wereldrecord nog niet afgestreept. Met de finale van de World Cup in Salt Lake City lagen er dit seizoen mogelijkheden. Wüst liet in december al zien dat het met de vorm wel goed zat. In een vol Thialf reed ze 'het verkeerde record', maar wel een hele snelle tijd: een wereldrecord laagland op de 1500 meter.
Op de achtergrond speelde de ziekte van Paulien van Deutekom alleen ook een heel belangrijke rol in het seizoen van Wüst. Nadat de wereldkampioene allround van 2008 in januari jongstleden overleed, was Wüst gebrand om op de WK Afstanden in Inzell te winnen voor haar beste vriendin. Met de hulp van bovenaf steeg Wüst boven zichzelf uit en veroverde ze haar mooiste wereldtitel. Na afloop van die race en bijbehorende huldiging zal menig schaatsvolger een traantje hebben weggepinkt.
Na haar bijzondere en emotionele WK was de tank bij Wüst leeg. De trip naar Noord-Amerika voor het WK Allround en de World Cup finale leverde niet het wereldrecord op waar Wüst aan het begin van het seizoen zo op gehoopt had. In Salt Lake City was ze weliswaar sneller dan het oude record van Brittany Bowe; het was Miho Takagi die na haar unieke tweede plaatsen op het WK Sprint en het WK Allround als eerste vrouw in de geschiedenis de 1500 meter in minder dan 1.50 aflegde.
2. De dromen van Nuis
Na zijn twee gouden medailles in Zuid-Korea had Kjeld Nuis nog een derde droom: een wereldrecord. De weg daarnaartoe bevatte voor Nuis een aantal obstakels. Behalve een lastige thuissituatie liep hij tijdens het EK Sprint in Collalbo tegen een diskwalificatie aan. Het opstootje met de scheidsrechter dat daarop volgde werd breed uitgemeten in de landelijke media. Tijdens de WK Afstanden kende hij een dipje, maar op het WK Sprint was Nuis weer ouderwets in vorm.
In de laatste wedstrijd van het seizoen mocht de tweevoudig olympisch kampioen aantreden tegen ploeggenoot Thomas Krol, die in zijn eerste jaar bij Jac Orie ook een uiterst succesvol seizoen beleefde met als kers op de taart de wereldtitel op de 1500 meter. Met het wereldrecord op de 1000 meter al op zak ging Nuis er op de schaatsmijl zó hard vandoor, dat NOS-commentator Erik van Dijk de 1.40,17 die op de klok kwam als ‘buitenaards’ omschreef. En zo was het volgens Nuis toch nog 'zijn beste seizoen ooit'.
3. Oranje boven in het shorttrack
Suzanne Schulting is geen eendagsvlieg. Het zinnetje van Schulting viel afgelopen jaar zo vaak, dat menigeen het op een gegeven moment al van mijlenver zag aankomen als ze het weer zou opnoemen. Schulting maakte haar woorden meer dan waar. Met een recordaantal medailles in de World Cups domineerde ze de World Cup op 'haar' 1000 meter. Op imposante wijze wist ze ook nog eens in eigen land de Europese titel te veroveren, waarna ze in Sofia tussen de felle Koreaanse tegenstand 'een fantastisch jaar' afsloot met de wereldtitel.
In haar kielzog kende ook Lara van Ruijven een doorbraak. Een paar jaar geleden had ze weleens een World Cup-medaille gepakt, maar dit jaar kwamen daar ineens overwinningen bij. Met haar raketstart bewees ze dat ze op de 500 meter een vrouw is waar de concurrentie rekening mee moet houden. In Bulgarije liet ze haar droom uitkomen door de wereldtitel te pakken. Dat de vrouwen vervolgens misgrepen op de relay, was slechts een klein smetje op een prachtig seizoen.
4. Gouden introductie van de teamsprint
De in december aangestelde bondscoach Jan Coopmans kende een succesvol eerste WK, met maar liefst vijf gouden medailles op de teamonderdelen. Met de invoering van de teamsprint als nieuwste onderdeel lagen er namelijk twee extra medaillekansen. De Nederlandse ploegen grepen die kans met beide handen aan. Janine Smit, Jutta Leerdam en Letitia de Jong waren de sterkste bij de vrouwen en bij de mannen vormden Ronald Mulder, Kai Verbij en Kjeld Nuis de gouden ploeg. Alom wordt verwacht dat de teamsprint in 2022 een olympisch onderdeel is. Meer gouden plakken voor Nederland?
5. De overheersing van Schouten
Het was een zekerheidje in het marathonschaatsen dit seizoen: elke wedstrijd waaraan Irene Schouten deelnam, werd gewonnen. Waar bij de mannen de bizarre ontknoping van het NK Mass Start als bijzonderste moment van het seizoen de boeken in kon, was bij de vrouwen de zegetocht van Irene Schouten het meest memorabel. KPN Marathon Cup, Trachitol Trophy, KPN NK Marathon of de wedstrijden op natuurijs, overal wist Schouten te winnen. De kroon op het werk volgde in Inzell, waar de Noord-Hollandse de wereldtitel greep op de mass start. De kruimels waren voor de concurrentie. Tellen we even mee?
6. De strijd op de 5000 meter
Doet Koning Kramer langzaam afstand van zijn troon? Waar hij in PyeongChang nog ongenaakbaar was op 'zijn' afstand, moest hij dit seizoen toch een aantal keer zijn meerdere erkennen in zijn tegenstanders. Het begon in november al met het baanrecord van Patrick Roest bij het World Cup Kwalificatietoernooi. Dat record werd een maand later al tijdens de World Cup in Heerenveen op spectaculaire wijze verbroken door de Rus Danila Semerikov. Een signaal van de concurrentie?
De strijd tussen Roest en Kramer zette zich voort tijdens de NK Afstanden, waar Roest in een onderling duel opnieuw de sterkste was. Twee weken later in Collalbo trok Kramer toch weer aan het langste eind. De recordkampioen zette in Italië zijn totaal op tien EK-titels. Dat de 5000 meter zich dit seizoen moeilijk te voorspellen laat, was in februari terug te zien op de WK Afstanden. Sverre Lunde Pedersen zette een tijd op de klok waar de Nederlanders niet aan konden tippen. De strijd op de 5000 meter zal de komende jaren een interessante afstand blijven.
7. De wederopstanding van Sablikova en Kulizhnikov, alweer
Aan het begin van de winter leken oude bekenden Martina Sablikova en Pavel Kulizhnikov nergens, in februari en maart stonden zij toch weer op het hoogste podium. Beide atleten hebben regelmatig last van blessures en pijntjes, maar toch weten ze keer op keer op hun specialiteit hun slag te slaan. Sablikova, die in gedachten al half gestopt was, stond in Inzell toch weer op het hoogste podium en met haar optredens in Calgary en Salt Lake City verbrak ze onder meer het stokoude wereldrecord van Cindy Klassen op de 3000 meter. Ook de 5000 meter ging eraan. Een prestatie van formaat.
Kulizhnikov won met grote afstand het WK Sprint, waarna hij in Salt Lake City imponeerde met een fabuleuze 33,61. Dat de Japanner Tatsuya Shinhama ook onder de 34 seconden bleef, leek haast een bijzaak. Misschien wel de opvallendste rit van het hele seizoen was ook direct de laatste. Ruslan Murashov en Kulizhnikov gooiden het op een akkoordje en reden uit protest de allerlaatste 500 meter van het seizoen met een slakkengangetje over de baan.
