Het zou ook niet des Wüsts zijn om haar doel voor komend seizoen niet hardop uit te spreken. Direct na de Spelen van Sotsji zei ze al standvastig dat ze goud wilde op de Spelen van PyeongChang om de cirkel rond te maken. Met de oprichting van Team4Gold in 2015 kon ze zich ook niet meer achter haar droom verschuilen. "Ja, dat was wel een beetje on-Nederlands. Maar ja, ik kan wel zeggen dat ik het goed hoop te doen, maar als ik dat zeg, is dat toch niet geloofwaardig?"
De druk om de gouden medaille te moeten winnen, nam met het jaar toe. Het werd zelfs bijna ongezond, gaf ze toe, al was ze daar zelf een beetje debet aan. De opluchting en blijdschap maakten zich dan ook meester van Wüst toen ze haar woorden daadwerkelijk omzette in daden. Hoewel het niet de drie gehoopte gouden medailles werden, kon ze met één goud en twee zilver meer dan tevreden zijn. Waren het haar laatste Olympische Spelen? "In eerste instantie ga ik nog twee jaar door, maar als ik er nog veel lol in heb en mee blijf doen om de titels sluit ik niks uit."
Opfokken
Terug naar midden februari van dit jaar. De Spelen begonnen voor Wüst met de 3000 meter. De strijd, dacht ze, zou zomaar eens kunnen gaan tussen Carlijn Achtereekte, Antoinette de Jong en haar. Wüst reed een goede race, maar stortte in de laatste ronde in. Ze kwam uiteindelijk achthonderdste tekort voor het goud dat naar Achtereekte ging. De teleurstelling was groot, maar de knop moest om. Op de 1500 meter moest het gaan gebeuren. "Ik had wel zoiets van: oké, die wordt van mij."
"Het gevoel van Vancouver kwam terug. Zo van: dit wordt je laatste kans. Als je wat wil, moet je hem pakken. Ik was mezelf continu aan het opfokken, maar omdat ik pas 's avonds moest rijden, moest ik me rustig houden." Wüst koos er bewust voor om de dag voor haar rit niet het ijs op te gaan, mede omdat ze die dag haar zilveren medaille op mocht halen. De ochtend erna reed ze een aantal rondes met de Noren in.
"Ik hoorde geen rondetijden. Na een minuut of vier ging ik naar Wouter (olde Heuvel, coach) toe en zei: ik weet niet wat het vandaag moet worden, maar ik ben zo naar de klote. M'n benen doen het gewoon niet. Toen Wouter zei dat ik allemaal 29'ers reed, wist ik dat ik toch beter was dan ik dacht. Dat gaf veel vertrouwen."
Kippenvel
Dan de race. Wüst begon met een valse start, maar liet zich niet van de wijs brengen. Na een eerste spannende kruising reed ze ongestoord naar een uitstekende tijd. "En dan begint het ellendige wachten", verzuchtte Wüst, die het deze keer heftiger vond dan in Turijn. "In Turijn was ik 19, kwam ik net kijken en zou het al fantastisch zijn als ik een medaille ging winnen. Hier hing alles vanaf. Ik wilde hem zo graag winnen, ook omdat de hele familie erbij was."
Het waren zenuwslopende minuten voor Wüst, die niet wist wat ze met zichzelf aan moest. Ze durfde niet te kijken en bleef herhalen: laat het genoeg zijn, laat het genoeg zijn. Pas toen de laatste twee de finish naderden, keek ze naar het scherm. Was het genoeg? Ja! Ze had het kunstje wederom geflikt. "De spanning en druk kwamen er op dat moment allemaal uit. Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik weer kippenvel. Het is heel bijzonder dat je zo'n route zó mag afsluiten."
Toch verliep die route ernaartoe met horten en stoten. Een blessure aan het begin van afgelopen seizoen verstoorde de eerste maanden voor een groot deel. Net als een jaar eerder speelde een beklemde buikzenuw op. Tijdens de NK Afstanden en de eerste World Cups bewoog ze om de pijn heen, waardoor ze aansturingsproblemen op links kreeg. Pas na de World Cup in Stavanger nam ze tijd om te herstellen, maar de kracht in haar linkerbeen was flink verdwenen.
De tijd begon te dringen. Eind december moest ze er op het olympisch kwalificatietoernooi (OKT) staan. Ze panikeerde lichtelijk, maar met behulp van haar fysiotherapeuten verminderde de pijn. Ze liet haar onstabiele enkel tijdens het OKT intapen en dat ging zo goed dat ze haar enkel sindsdien de rest van het seizoen liet intapen. Dat de media haar al bijna afschreven, triggerde Wüst des te meer om te laten zien dat ze in uitstekende doen was. "Natuurlijk snap ik dat de media wat willen schrijven, maar soms word ik al afgeschreven alsof het nooit meer goed komt. Iets meer vertrouwen mag wel."
Schuldgevoel
Nadat Wüst haar gouden medaille op de Medal Plaza had opgehaald, voelde ze zich zielsgelukkig en trots. Toch zat ze ook met haar gedachten al bij de 1000 meter, de laatste individuele afstand die ze in Gangneung zou rijden. "Ik mocht van mezelf niet falen, want ik had deze afstand een beetje van Letitia afgepakt", doelde ze op haar vriendin Letitia de Jong, die tijdens het OKT vierde werd op de 1000 meter, één plekje achter Wüst. "Letitia was er vijf dagen, ze zat in het hol van de leeuw te kijken. Ik wilde echt mijn best voor haar doen, maar ik kwam by far tekort."
Wel had De Jong haar vriendin een paar dagen eerder olympisch kampioen zien worden. De emoties die daarna kwamen, liepen hoog op, vooral van blijdschap. Maar ook dacht Wüst nog even terug aan het OKT, waar De Jong zich door een derde plek op de 500 meter had verzekerd van een plek op de matrix. Omdat deze afstand helemaal onderaan de matrix stond, moest De Jong afwachten of er genoeg schaatssters zich zouden kwalificeren voor meerdere afstanden. Dat bleek helaas voor hen niet het geval; De Jong viel als elfde persoon net buiten de boot.
"In elk ander land zou ze zich geplaatst hebben, maar dankzij onze matrix niet”, baalde Wüst. "Ik had mijn ticket voor de 1000 meter graag aan haar willen geven, maar dat kon natuurlijk niet. Ik had het haar zo gegund, het was ook haar grote droom om daar te staan. Ik had echt met haar te doen, vooral toen ze terugkwam in Nederland en zich alleen in een verlaten Thialf moest voorbereiden op het WK Sprint."
Nee, schuldgevoel had Wüst niet over het feit dat ze er stond in plaats van De Jong. Wel over het feit dat ze haar vriendin niet kon aanmoedigen bij het WK Sprint in Changchun. "Ik was al niet bij haar eerste EK in Kolomna en miste door verplichtingen in Nederland ook haar eerste WK Sprint. Dat was wrang, al begreep ze het wel hoor. Gelukkig heb ik haar wel Nederlands kampioen zien worden!"
Team TBA
De erelijst van Wüst is er één om voor eeuwig te bewaren. Zo won ze onder meer vijf olympische titels, zes mondiale allroundtitels en twaalf mondiale afstandtitels. Zelf beseft ze echter amper wat voor unieks ze al heeft gepresteerd. "Ik sta er te weinig bij stil. M'n moeder zegt altijd: 'Moet je niet even pas op de plaats maken en genieten van wat je allemaal hebt bereikt?' Daar heeft ze wel een beetje gelijk in, maar nu we aan de vooravond staan van een nieuw seizoen ben ik niet bezig met achteruitkijken. Wanneer ik dat wel ga doen? Pas als ik gestopt ben, denk ik. Ik kijk nu in ieder geval weer vooruit naar komend seizoen."
In haar agenda heeft ze onder meer de WK Afstanden in Inzell, het WK Allround in Calgary en de World Cup Final in Salt Lake City aangekruist. Ze maakt daarmee haar doelen voor komend seizoen duidelijk: een wereldrecord en een zevende allroundtitel. Natuurlijk wil ze winnen, maar de grootste druk is eraf. Ze wil in de herfst van haar carrière vooral veel plezier maken en dat doet ze momenteel bij haar nieuwe ploeg: Team To Be Announced (TBA) met sponsor Infestos. In die ploeg is ze herenigd met coach Peter Kolder, met wie ze voor het laatst bij Jong Oranje samenwerkte.
"Ik heb het echt enorm naar mijn zin. Ik doe nieuwe dingen die ik nog nooit heb gedaan of voor het laatst in Jong Oranje deed. Zo hebben we een aantal keer geshorttrackt, omdat ik wil investeren in mijn bochten. Ik merk dat mijn lichaam goed op nieuwe dingen reageert en dat ik in m'n hoofd frisser en hongeriger ben." Zo sluit ze af met het woord dat haar als sportvrouw typeert: hongerig. "Haha, als je eenmaal bezig bent, wil je winnen. Voor minder doe ik het niet."
