Lang liet Fontana zich niet zien op de ijsbaan. De Italiaanse schaatste in de tweede helft van 2015 geen wedstrijdmeter en reisde ook niet af naar Sotsji voor de Europese kampioenschappen. De vijfvoudig Europees kampioene zou zich richten op een schaatstoekomst in de Verenigde Staten. Het vaderland van voormalig shorttracker Antony Lobello, met wie ze na de winterspelen van Sotsji trouwde.
Een minimale vereiste voor een overstap in nationaliteit is een jaar niet uitkomen in wedstrijden. Het zou passen bij de radiostilte, maar een overgang naar de Amerikaanse ploeg verwijst Fontana resoluut naar het rijk der fabeltjes. “Die geruchten heb ik ook gehoord. Maar ik ben mijn carrière begonnen in Italië en ik zal mijn carrière eindigen voor Italië”, stelt Fontana.
‘Mijn hoofd was er klaar mee’
Volgens haar speelde er deze zomer iets anders. “Na een paar weken training, voelde ik dat ik niet wilde schaatsen dit jaar. Na Sotsji had ik een pauze moeten nemen.” En dat is niet vreemd als je bedenkt dat Fontana al tien jaar in de wereldtop meedraait. In 2006 bij de Winterspelen in eigen land was ze als vijftienjarige al succesvol met brons op de aflossing. “Ik heb nooit vrij genomen. Mijn hoofd was er klaar mee.”
Eigenlijk speelden die motivatieproblemen de Italiaanse vorig seizoen ook al parten, toen sloeg ze in december twee wereldbekers over. Verrassend genoeg schaatste ze echter één van haar beste seizoenen. “Ik was er, maar ik had geen doelen. In de wedstrijden had ik niet die paar procent extra.”
Ondanks dat ze haar ‘beast mode’ - zoals ze het zelf noemt - niet aan kon zetten, greep ze in Moskou maar net naast de wereldtitel. Als de nummer één begon ze aan de slotafstand. “Die drie kilometer was moeilijk. Drie Koreanen wachten je op om je te blokkeren”, zegt Fontana over het missen van het goud.
Andere opties bekijken
Afgelopen zomer luisterde ze wel naar haar gevoel. Fontana, die met vijf olympische medailles de succesvolste Europese shorttrackster is, verliet de Italiaanse ploeg. Thuis zocht ze afleiding in ander type trainingen, zoals boksen en yoga,om fit te blijven. “Ik had een pauze nodig. Even weg van alles en iedereen. Het was te veel voor mij.” Eind 2015 vertrok ze voor een paar maanden naar Florida. In die tijd schaatste ze alleen een week mee met de Amerikaanse ploeg.
In de tussentijd zocht ze naar mogelijkheden om met een ander team te trainen. Zo trainde ze mee bij Canadese clubs. “Ik schaats altijd op dezelfde plaats, met dezelfde mensen. Ik wilde andere opties bekijken, om nieuwe inspiratie op te doen”, legt Fontana uit. “Ik hou ervan om met de Amerikanen te schaatsen. Ze trainen hard op het ijs.”
Wat dat betreft was de komst van de Nederlandse ploeg vorig jaar naar Courmayeur voor een trainingskamp verfrissend voor Fontana. “Je probeert andere dingen en traint op een andere manier. Het is leuk en het houd je gemotiveerd. Anders schaats ik altijd met de mannen.”
Alle tijd
Uiteindelijk keerde ze weer terug naar de Italiaanse ploeg. Na drie maanden trainen zit ze op zo’n zeventig procent van haar kunnen, schat ze in. “Ik hoef me geen zorgen te maken, ik heb alle tijd”, bekijkt ze het nuchter. Dit seizoen is een jaar van terugkomen, pas volgend jaar wil ze er weer staan.
Toch greep ze bij haar terugkeer in de wereldbeker begin februari gelijk dubbel goud met de vrouwenploeg, waarin ze als vanouds als slotrijder de wedstrijden besliste, en toonde ze met haar finaleplaats in Dordrecht aan dat ze nog altijd één van de beste sprinters ter wereld is. “Mijn pauze was goed voor het team. Ze zijn agressiever geworden en schaatsen beter”, stelt Fontana.
Het eindstation heeft de 25-jarige Fontana met een stip op de horizon ingetekend. Nog één keer wil ze uithalen op de Spelen van Pyeongchang in 2018. “Na Korea is het juiste moment om te stoppen. Ik wil niet te oud zijn als ik kinderen krijg. Na de Spelen is het tijd voor mijn eigen familie.” Toch houdt ze de deur nog op een klein kiertje. “Na Sotsji had ik ook mijn twijfels, toch sta ik hier. Je weet maar nooit.”
