"Voordat ik mijn top drie geef, wil ik eerst zeggen dat het geen makkelijke keus was om er drie momenten uit te pikken. We hebben het afgelopen seizoen 17 keer het Wilhelmus gehoord, dus dat geeft aan dat er veel keus was."
Nummer 1: De wereldtitel van de ploegenachtervolgingsmannen
"Deze prestatie was voor mij extra speciaal. Dat speciale zat hem vooral in de aanloop ernaartoe. Ik had de dag voor de team pursuit besloten dat Sven Kramer, Douwe de Vries en Patrick Roest de team pursuit zouden rijden en dat Marcel Bosker reserve zou zijn. Toch moest ik een dag later met pijn in het hart Patrick uit de opstelling halen. Patrick had de 5 en 10 kilometer gereden en dat liep voor geen meter. Ik kon het niet maken om iemand op te stellen waar een vraagteken achter stond, terwijl ik een hele goede reserve achter de hand had.
Een aantal uur nadat ik het de jongens had medegedeeld, pakten Sven, Douwe en Marcel de wereldtitel in een wereldrecord. Bij mij was er enerzijds voldoening, maar anderzijds had ik ook met Patrick te doen. Hij had altijd voor ons klaargestaan, zo ook bij de World Cup in Nur-Sultan toen Marcel niet fit was en Patrick op het laatste moment Marcel moest vervangen. Dan doet het pijn als je hem op het moment suprême eruit moet halen, maar ik had geen andere keus. Ik was heel blij dat hij zich twee weken later herpakte en wereldkampioen allround werd in Hamar."
Nummer 2: De wereldtitel van Jorrit Bergsma op de massastart
"De ochtend voor de massastart zat ik met Jorrit aan tafel om te praten over de wedstrijd. Bij de EK Afstanden in Heerenveen eerder in het seizoen vond ik dat hij het niet helemaal goed had aangepakt. Hij probeerde wel aan te vallen, maar hield in zijn achterhoofd dat Arjan Stroetinga de sprint van het peloton zou kunnen winnen. Hij miste in zijn aanval daardoor net dat laatste beetje overtuiging. Die ochtend zei ik dus tegen hem: 'Jij kunt hem ook gewoon winnen!' Een paar uur later won hij de gouden medaille na een prachtige wedstrijd. Je zag hoe blij hij ermee was.
Jorrit voelt zich thuis op de mass start. Het is zijn jachtterrein en hij voelt zich er zo vrij als een vogel. Het instinct dat hij heeft, is onbetaalbaar. Iedereen weet dat hij een keer gaat, maar toch verrast hij op de een of andere manier met zijn aanval. Hij doet me een beetje denken aan Dries van Wijhe, die vroeger tijdens natuurijswedstrijden keer op keer aanviel, maar steeds net niet op 100 procent. Als hij dan voor de vijfde keer aanviel, deed hij dat met een procentje meer en was hij gevlogen. Het is een kwaliteit die weinig mensen hebben. Jorrit kan dingen die niemand anders kan."
Nummer 3: De opmars van de damesteams
"Als derde noem ik de samenwerking met de damesploegen en de uitwerking die ze op het publiek hadden. Bij de EK Afstanden in Heerenveen kregen ze het publiek op de banken en dat vond ik heel mooi om te zien. Op de team pursuit knokken we (mondiaal gezien) al jaren tegen Japan, maar je ziet dat we steeds beter worden. Bij de WK Afstanden verbeterden Ireen Wüst, Antoinette de Jong en Melissa Wijfje het nationale record met drie seconden, dus dat ziet er goed uit. We weten dat we nóg beter moeten om Japan te verslaan, want die zijn vooralsnog een maatje te groot.
Als ik naar de massastart kijk, heb ik echt genoten van Melissa Wijfje en Irene Schouten. Ik durf wel te zeggen dat zij de massastart het afgelopen jaar populairder hebben gemaakt. Zij werken heel goed samen en gunnen elkaar de overwinning. Bij de EK Afstanden won Irene goud na beulswerk van Melissa, die zelf het brons pakte. Bij de World Cup-finale in Heerenveen won Melissa na een mooie ontsnapping en pakte Irene brons. De blijdschap die je bij Irene ziet als Melissa een keer de kans krijgt om te winnen, is oprechte blijdschap. De teamsprint bij de WK Afstanden werd een beetje ondergesneeuwd op televisie, maar Femke Kok, Jutta Leerdam en Letitia de Jong reden wel heel knap een wereldrecord. Ook daar ben ik heel trots op."
