Op haar tweede stond de kleine Anne Floor voor het eerst op het ijs, in Canada, want daar was Jeroen op dat moment coach. Pas zes jaar later kreeg ze haar eerste shorttrackschaatsen ondergebonden. "Ze wilde eerst turnster worden", lacht Jeroen, die in 2010 bondscoach werd van de Nederlandse shorttrackselectie (NTS). Langzaamaan groeide bij Anne Floor ook de liefde voor de sport waarin haar vader eind jaren tachtig meervoudig wereldkampioen werd. "Toen ik werd uitgenodigd voor het gewest wist ik het zeker: dit is heel vet! Toen ben ik ook gestopt met turnen", vertelt de jonge shorttrackster, die nu haar rondjes rijdt bij RTC Noord/Wadro.
"Ik sta tijdens de wedstrijd niet te roepen hoor", benadrukt Jeroen naast de shorttrackbaan in Leeuwarden. "Ik hoop dat ze de juiste dingen doet, maar dat laat ik over aan de coaches van het RTC. Ik bemoei me er helemaal niet mee." Toch werd hij vlak voor de finale van de 1500 meter nog wel even aangeschoten door Anne Floor voor een korte mening over de halve finale en een laatste materiaalcheck. "Als hij mijn schaatsen controleert weet ik zeker dat ze scherp zijn, dat zit tussen je oren", lacht ze.
Is het nou nooit goed?
Dat het naast superhandig ook niet altijd even makkelijk is als je vader tevens de bondscoach is, beamen vader en dochter allebei. "Soms dan zegt hij dingen die ik anders moet doen, terwijl ik wel heel erg mijn best heb gedaan. Dan denk ik weleens: is het nou nooit goed?"
"Terwijl je eigenlijk wilt zeggen: 'Brons! Hartstikke goed', let ik op hoe er geschaatst wordt. Als je 23 uur per dag bezig bent als bondscoach en heel kritisch naar iedereen kijkt, is dat lastig", vervolgt Jeroen. "Je kijkt altijd naar potentie en mogelijkheden voor verbetering. Als je dochter er dan tussen rijdt, is het moeilijk om ineens 180 graden te draaien en alleen maar thumbs up te geven."
Gelukkig lijken de kritische Otter-genen ook hun weg naar Anne Floor gevonden te hebben. Met haar derde plek op haar favoriete afstand, de 1500 meter, was ze namelijk niet tevreden. Dat had goud moeten zijn. De ambities liegen er ook niet om: "Net zo goed worden als Suzanne Schulting, en misschien zelfs beter", luidt het.
"Ik denk dat er heel veel junioren zijn met de potentie om de nieuwe Schulting te worden, maar op een leeftijd als dit is dat nog heel moeilijk te voorspellen", vervolgt een realistische bondscoach. "Veel dames van zeventien zijn fysiek al heel sterk, terwijl anderen dat nog moeten worden. Het allerbelangrijkste is dat ze nu technisch en tactisch goed leert schaatsen, dat is een veel grotere uitdaging. Fysiek sterker worden kan later ook nog. Als je ziet hoeveel talentvolle junioren er rondrijden, dan heeft het shorttrack in Nederland een mooie toekomst."
De nieuwe Schulting worden zou voor Anne Floor wel trainen in de NTS betekenen, en dus bij Jeroen? "Dan ga ik kijken of ik dat wil en of ik daar goed mee om kan gaan. En zo niet, dan stopt hij ermee", zegt ze terwijl ze haar vader plagerig een duw geeft. "Ik zou ook niet weten wie dan de coach moet zijn. Ik denk dat iedereen voorlopig heel tevreden is dat het mijn vader is. En ik zelf trouwens ook."
"Je hoort het weleens van bondscoaches die met dochter of zoon werken en je hoort ook vaak dat het goed gaat", voegt Jeroen toe. "Maar ik sta er inderdaad zo in: het moet niet de ontwikkeling van mijn dochter in de weg staan. Als dat het geval zou zijn, dan zou ik het heel graag aan een ander overlaten."
Anne Floor blikt met een gouden medaille op een 1500 meter tijdens de StarClass en selectie voor het WK junioren terug op een succesvol seizoen. Jeroen, die vaak met zijn eigen ploeg onderweg is als zijn dochter moet schaatsen, herinnert zich nog een ander mooi moment. "Wij zaten op een World Cup in Italië en keken in een lange pauze de livestream 300 kilometer verderop. Ze werd toen gediskwalificeerd op een 1000 meter. Als je het mij vraagt was dat omdat ze alleen voor goud ging. Ze zocht de grens op. Dat is iets wat je op deze leeftijd echt moet doen, en af en toe ga je er dan overheen. Dat zijn voor mij de mooiste momenten, maar ook dat ze een WK junioren haalt natuurlijk."
Aan tafel!
Shorttrack mag een belangrijk onderwerp zijn voor gezin Otter, maar dat betekent niet dat er over niks anders wordt gepraat tijdens het eten. Of toch wel? "Meer vanuit haar, dan vanuit mij", begint Jeroen. "Ha, dat is echt niet waar. Jij ook pap. Dan ga je weer van: 'Suzanne heeft vandaag een heel snel rondje gereden'", lacht Anne Floor. "Ja, dat is om aan te geven: dit is jouw toekomst hè, dat moet jij ook kunnen", luidt het antwoord lachend.
Of moeder en zoon, die het gezin compleet maken, weleens een beetje klaar zijn met dat shorttrack? "Ja, daar wordt soms wel iets over gezegd", lacht Jeroen. "De kinderen doen ook gewoon nog middelbare school, dus dat is ook een belangrijk onderwerp."
"En vakantie, wij reizen graag!" Zo maakte het gezin na de Olympische Spelen van Sotsji een reis van tien weken door Zuidoost-Azië. "De wereld ontdekken, dat er verschillende culturen zijn. We bezoeken steden, rijden wegen af en snuiven cultuur. Van de killing fields in Cambodja, tot slapen bij locals thuis. Van alles wat."
Waar de vakantie na dit winterseizoen heengaat? "Mijn vader en broer gaan naar de Noordkaap, en ik ga met mama naar Bali", besluit Anne Floor met een lach. "Wij hebben na het winterseizoen wel iets meer zin in zon."
Dit is een verhaal in een reeks van twaalf waarin TeamNL de schaatsfan dichter bij de (olympische) schaatsers wil brengen. Lees hier de andere verhalen in de serie:
Familie Talsma gezamenlijk naar de top
Jorrit Bergsma: 'Ineens was Brent daar'
Erik Jan Kooiman: 'Op slag verliefd op mijn zoontje'
De liefde van Marcel Bosker voor de bergen
Shorttrackbroers Melle en Jens van 't Wout: 'Vond ijshockey veel stoerder'
Suzanne Schulting: 'Thuis hebben we het niet over schaatsen'
Hein Otterspeer: 'Ik wil mijn gezin niet vergeten'
Itzhak de Laat: kunstenaar op én naast het ijs
