De 29-jarige Kiwi uit Wellington maakte vier jaar geleden zijn marathondebuut. In het seizoen na de Olympische Spelen van Sotsji reed hij vier wedstrijden in de Eerste divisie (beloften) en de laatste twee koersen in de Topdivisie, als vervanger van Rob Hadders bij Team Van Werven. Bij de beloften veroverde Michael een tweede plek en boekte een solo-overwinning. Hij zou het jaar daarop in de Topdivisie uitkomen voor Van Werven, maar koos toch voor de volledige focus op de langebaan.
Op weg naar zijn olympische droom in Zuid-Korea schreef de meervoudig wereldkampioen op wieltjes geschiedenis door de eerste World Cup-zege en individuele WK-medaille op het ijs voor Nieuw-Zeeland binnen te halen. Beide prestaties leverde Michael op de 5000 meter, maar hij liet zich ook zien op de 1500 meter en mass start. Zijn droom werd in februari werkelijkheid in Gangneung, maar niet met het gewenste resultaat.
Reuring
"De Spelen liggen nog wel gevoelig", zegt Michael na een korte stilte. "Ik ben twee keer vierde geworden (5000 meter en team pursuit, red.). Men zegt: plek twee is de eerste verliezer. Maar ik denk dat dat op de Spelen de vierde plaats is. Dat weet ik nu uit ervaring. Je krijgt gewoon geen medaille en dat is best zwaar. Degene op de tweede plaats wil waarschijnlijk het goud, maar als je net buiten de prijzen valt is dat nog zuurder."
Michael nam daarna de tijd om te herstellen, zowel lichamelijk als geestelijk. Het WK Inline-skaten in Heerde en Arnhem kwam te vroeg voor hem, hij kon in juli geen potten breken. "Op de juiste momenten had ik niet de vorm die ik wilde hebben. Het WK was teveel naar voren geschoven en daardoor was het seizoen zo kort. Maar aan het einde van de zomer voelde ik me alweer wat sterker en het pakte wel goed uit in de voorbereiding op deze winter, want toen het wereldkampioenschap voorbij was, kon ik me meer richten op het schaatsen."
De gedachte om weer marathonwedstrijden te gaan rijden, speelde al langer in het hoofd van Michael. "Ik had dit eigenlijk al graag willen doen in het olympisch seizoen. Maar in zo'n een stressvolle periode was de timing niet goed. Na de Spelen, toen ik ook weer bezig was met inlineskaten, diende zich de eerste mogelijkheid aan om echt terug te keren en kon ik wat dingen regelen. Het leek mij leuk om weer marathonwedstrijden te rijden. Maybe shake it up a little bit", grijnst hij.
Hecht team
In de Topdivisie rijdt Michael dit seizoen in het blauwe pak van Team Brokers Flexibles, een geheel nieuwe ploeg uit de stal van Edward van Dijk (Okay Fashion & Jeans/Interfarms). De mannen van Okay kent de Nieuw-Zeelander van het inlineskaten en zodoende is het balletje gaan rollen. Het team bestaat verder uit Jasper Bovenhuis, Ruurd Dijkstra en Bart van der Vlugt. "Ik kende Ruurd al voordat ik bij het team kwam en momenteel verbleef ik ook bij hem. Jasper en Bart ontmoette ik bij de eerste ijstraining en inmiddels hebben we elkaar goed leren kennen. Een hecht team is altijd een bonus."
Tijdens de openingswedstrijd in Amsterdam was Michael een van de smaakmakers. Hij zat in de succesvolle ontsnapping van een grote groep en later ook in de kopgroep van negen man die nogmaals rond ging. Aanval na aanval gooide hij eruit. In de finale ging Michael op 700 meter van de finish als eerste aan en sloeg een gaatje. Maar voor de laatste bocht kwamen Sjoerd den Hertog en Arjan Stroetinga eroverheen. "Het is heel fijn om weer terug te zijn in het peloton. De wedstrijden zijn nooit gemakkelijk. Waarschijnlijk ook door mijn manier van racen, haha. Maar ik ben hier wel derde geworden dus dan mag je niet klagen."
Wat zijn de verdere verwachtingen van dit marathonseizoen? "Ik wil gewoon plezier hebben, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet van winnen hou. Elke wedstrijd ga ik alles geven en proberen te doen wat ik het beste doe. Ik heb nu twee weken op het ijs gestaan en het voelde iets beter dan verwacht. Maar ik wil altijd meer, dat is een van mijn valkuilen, dus dan is het moeilijk om te zeggen of je het goed doet of niet."
"Als we marathons rijden op wieltjes zijn het wat minder rondjes op een grote parcours. En het is nu wat kouder", lacht de Nieuw-Zeelander. "De druk op je benen is groter op het ijs, dus het is zeker een stuk zwaarder. Ik vind het ook mooi om bezig te zijn met het ploegenspel. Het is iets wat sommige rijders niet fijn vinden vanwege de 'controle'. Als je niet doet wat er van je verwacht wordt of je trapt op iemands tenen is het veel erger dan als je in eentje rijdt. Maar ik vind het leuk."
