Marwin Talsma gaat op de solotoer

De plek waar oud-wielrenner Tom Dumoulin in 2015 een prachtig hoofdstuk uit zijn fietscarrière liet optekenen, inspireerde ook Marwin Talsma bij zijn zoektocht naar een zinvol vervolg van zijn schaatsavonturen. Op de top van de Cumbre del Sol (tussen Valencia en Alicante) won de Limburger de negende etappe in de Ronde van Spanje. Talsma, de Friese stayer, trachtte er gedurende een maand een puzzel te leggen om verder te kunnen als topsporter op het ijs. “Het was een geplande vakantie, maar je kunt het beter een doorlopende brainstormsessie noemen”, merkt hij lachend op.

Want zo simpel was het allemaal niet, toen er een punt kon worden gezet achter een winter met weinig lichtpuntjes. Talsma mocht wereldbekers rijden, dat nog wel, maar zelden bleken zijn tijden of uitslagen van acceptabel niveau. Wat hij ook probeerde, de lange afstanden werden keer op een keer een beproeving. Bij Team FrySk hield het na het seizoen op.

Talsma twijfelde even of het zin had door te gaan. Die gedachte verdween alweer snel, toen hij via-via in contact kwam met Bart Schouten. De ervaren Nederlandse coach had in zijn standplaats Calgary kort ervoor een eigen team gelanceerd met onder meer Ted-Jan Bloemen als bekendste rijder, en zag meteen mogelijkheden voor de Nederlander. Hoewel het concept hem aansprak, bedankte Talsma. De voornaamste reden: de ligging van de Olympic Oval op hoogte, een aspect waarbij Talsma niet goed gedijt.

“Als het geen pre-olympisch seizoen zou zijn geweest, had ik het misschien wel aangedurfd. Bart en Ted-Jan hebben op allerlei manieren hun ondersteuning aangeboden om me toch te laten meedoen”, vertelt Marwin. “Wie weet had het heel goed kunnen uitpakken. Het concept, de visie van Bart, het team: alles was tiptop in orde. Alleen, het feit dat we in een heel belangrijk jaar zitten, vond ik te zwaarwegend om dit uit te proberen. Het was een stapje te ver.”

In de vele gesprekken die Talsma ondertussen in Spanje voerde met zijn moeder Helma Regts (ook zijn trainster bij FrySk) werd duidelijk dat de sportieve ambities echt nog niet de ijskast in hoefden. “Er ging geen dag voorbij dat we niet over schaatsen praatten. Ik was en ben gebrand om te presteren, om te laten zien dat ik er nog ben. Het was wel zaak dat we een route zouden uitstippelen waarin we beiden geloofden. Met veranderingen in de schema’s en een andere aanpak dan ik gewend ben geweest”, aldus Talsma. “Zo denken we ook aan een vorm van samenwerken met een marathonploeg.”

Al filosoferend viel ergens de naam van Oege Ferwerda, een voormalig langebaanschaatser en marathonrijder die reeds jarenlang actief is als trainer, tot voor kort bij de talentenploeg van FrySk. Ferwerda werkte eerder met Talsma, in de periode dat hij assistent was van Siep Hoekstra. “Helma en mij leek het een goed idee iemand anders erbij te betrekken. Een kijk van buitenaf kan geen kwaad en bovendien heeft Oege veel technisch inzicht. Hij weet hoe hij moet omgaan met atleten en kent me.”

“Wat vaststaat: dit is een heel andere weg die ik insla. Normaal gesproken heb je in een commerciële ploeg een heel team van trainers, medische mensen en fysio’s om je heen. Bij Team FrySk viel het natuurlijk mee wat omkadering betreft: daar hadden we Hoekstra, m’n moeder en Sijtje van der Lende als trainers. Nu krijg ik te maken met twee mensen. Ach, je moet het doen met wat je hebt en kunt krijgen. Ik ben er niet bang voor hoor”, verzekert hij. “We hebben er vertrouwen in. Ik heb al tot de Nederlandse top behoord, ben kampioen geweest. Er is van alles mogelijk. Ik beschouw het als een mooie uitdaging, een kans om te etaleren dat je, wanneer je ergens achter staat, heel hard kunt schaatsen. Of het genoeg zal zijn om Milaan te halen, moeten we afwachten.”