‘DEZE VAL WAS HET BEGIN VAN EEN HEEL MOOIE CARRIÈRE’
“De wereldbekerwedstrijd in Thialf op 25 november 2000 heeft mijn leven als schaatsster veranderd. Ik was 23 jaar en trainde als Noord-Hollandse bij het Friese gewest van Sijtje van der Lende. Het bleek uiteindelijk het seizoen van mijn doorbraak te worden. Ik plaatste me voor het eerst voor de World Cups; ik mocht ze allemaal rijden.
Op de 5000 meter moest ik tegen ‘de grote’ Tonny de Jong, die toen bij SpaarSelect reed onder Peter Mueller. Tonny was iemand waar ik tegenop keek. Ik wist: ik ga nu tegen iemand rijden die beter is. Het gevoel van 'ik ga jou wel even pakken', had ik niet. Ik was vooral heel onbevangen en nog niet bezig met me te plaatsen voor het WK Afstanden. Het was één van mijn eerste keren in een vol Thialf. Hier genoot ik volop van. Misschien voelde ik me om deze reden ook wel extra gedragen door het publiek. Daarnaast had ik de vorm te pakken.
Als een groentje reed ik onverwachts ontzettend goed. Ik zat op het schema van een nieuw Nederlands record; tien seconden sneller dan dat ik ooit had gedaan. Ik steeg op dat moment boven mezelf uit. Ik was met iets bezig. Sijtje had mij geleerd om met twee handen op de rug te rijden. Voorheen was ik erg onrustig met één hand los. Zij legde het me op; ‘geen armgezwaai!’ In eerste instantie voelde het niet lekker, maar vanaf het moment dat ik het onder de knie kreeg, werd ik beter in het rijden van lange afstanden. Tijdens deze race betaalde het zich uit.
Echter, tweeëneenhalve ronde voor het einde kwam er een einde aan mijn glorierace. Aan het begin van de bocht bleef ik met mijn linkerschaats achter mijn rechter haken. Er was geen houden meer aan en ik ging pardoes onderuit. Daar lag ik volledig gedesillusioneerd in de boarding op het ijs. M’n wereld stortte in.
Het was één van mijn beste races ooit, totdat ik onderuitging. Het zal een combinatie van vermoeidheid en domme pech zijn geweest. Aangezien ik nog zo onervaren was, ben ik opgestaan en uit de baan gestapt, de binnenbaan in. Hierdoor had ik geen eindtijd neergezet, waardoor ik niet aangewezen kon worden voor het WK Afstanden. Achteraf gezien zo stom. Ik lag op koers voor een nieuw Nederlands record. Tonny reed op ruime afstand achter mij. Als ik was blijven staan, had ik als beste Nederlandse kunnen eindigen en me rechtstreeks geplaatst voor de mondiale eindstrijd.
Dat ik toen ook nog eens zo stom was om de inrijbaan in te stappen. Ik dacht dat het klaar was en had er verder niet over nagedacht. Het overviel me dat ik zo goed reed. Inmiddels weet ik: rij in ieder geval je rit uit. Zet een tijd neer.
Destijds mocht je niet je eigen coach meenemen. Sijtje zat ergens op de tribune. Op het ijs werd ik gecoacht door Gerard Kemkers. Hij kwam meteen op me af om me te troosten. Ik was volledig in tranen en je zag dat het hem ook wat deed. Het Nederlands record stond op 7.05 minuten. Vlak voor mijn val zat ik daar nog twee seconden onder. Tonny de Jong en Carien Kleibeuker reden uiteindelijk 7.11, en 7.12, dus het was heel duidelijk dat ik daar mijn WK-ticket had verloren.
Ondanks de val, maakte ik met deze race wel indruk bij Peter Mueller. Mede doordat ik tegen zijn pupil moest en haar - tot tweeëneenhalve ronde voor het einde - op een behoorlijke achterstand had gereden. Het leverde mij een uitnodiging voor het commerciële team SpaarSelect op. Vanaf dat moment werd ik een vaste waarde in het wereldbekercircuit.
Dat ik deze race niet heb af kunnen maken, maakt het achteraf gezien misschien wel extra bijzonder. Uiteindelijk was deze val het begin van een heel mooie carrière.”
