‘MISSCHIEN HAD IK ZONDER BUIENRADAR NOOIT WERELDKAMPIOEN KUNNEN WORDEN’
"Het winnen van olympisch goud heeft het meeste impact op mijn carrière en leven gehad. De wereldtitel inlineskaten op de 500 meter in het Italiaanse San Benedetto del Tronto in 2012 blijft stiekem mijn mooiste WK-moment. Sindsdien heeft er geen Nederlander deze prestatie kunnen evenaren. Rijders uit tweeënvijftig landen stonden aan de start. Het was zoiets groots.
Het parcours lag ons goed. In 2010 was het EK Inlineskaten ook in Italië. Ronald (Mulder; tweelingbroer, red.) werd hier voor het eerst Europees kampioen op de 500 meter en ik won zilver achter hem. We hebben hier in voorbereiding op het WK veel tijd doorgebracht. Ik wist dat de wereldtitel mogelijk was. Vier weken van tevoren waren we al naar de Italiaanse badplaats afgereisd. We zaten aan de boulevard en het strand en konden ons optimaal voorbereiden. Op de laatste vrijdag van het toernooi won ik brons op de 200 meter.
Mijn favoriete 500 meter op de weg werd de volgende dag verreden. Deze dreigde echter in het water te vallen, letterlijk. Het weer was heel slecht geworden, waardoor de jury overwoog de wedstrijden te cancelen. Dit mocht niet gebeuren, want op deze afstand had ik al mijn zinnen gezet. De wedstrijd uitstellen naar de laatste dag kon niet vanwege de marathon die dan gepland stond en op de maandag waren alle terugvluchten al geboekt. Daarnaast had het wegparcours veel grip bij regenachtige weersomstandigheden; voor mij een groot voordeel. Hierop kon ik perfect mijn kracht kwijt.
Toen Desly Hill (bondscoach van destijds, red.) hier lucht van kreeg, is zij meteen op de jury afgestormd met een foto van Buienradar. Ik lig weer dubbel van het lachen als ik eraan denk… Wat bleek? Desly had een screenshot gemaakt van de dag ervoor en die zag er een stukje beter uit dan de huidige weersvoorspellingen. Ze zei tegen de jury: ‘Kijk dan, Buienradar ziet er prima uit. We kunnen rijden!’
Of dit dé reden is geweest dat de wedstrijden door zijn gegaan, weet ik niet. Het heeft ons in ieder geval niet tegengewerkt en ik vond het briljant bedacht. Gelukkig viel het weer uiteindelijk mee. Er waren slechts wat kleine buitjes tussen de races door. Het asfalt was nog wel nat. Sommigen durfden onder deze omstandigheden iets minder lef te tonen, maar daar had ik geen last van. Alle voorronden was ik probleemloos doorgekomen. Door de regen wilde de organisatie alles heel snel afwerken. Onze fysiotherapeuten hielpen mij zelfs met lagers schoonmaken. In een tijdsbestek van twee uur heb ik vijf 500 meters gereden. Als langebaanschaatser kun je je dat niet voorstellen, maar in het inlineskaten was het de normaalste zaak van de wereld.
Daar stond ik dan: in de finale van het WK. De keren dat ik met vertrouwen aan de start heb gestaan in mijn topsportcarrière is op één hand te tellen; misschien zelfs helemaal niet. Ik ben altijd heel zenuwachtig geweest. Deze finale was niet anders, maar door het snelle wedstrijdprogramma had je nauwelijks tijd om extreem nerveus te worden. Ik had een redelijk goede start. Alleen de Fransman was iets sneller. Hierdoor zat ik wel op de tweede positie die ik wilde. In de laatste meters kon ik hem voorbij en kwam ik met een spagaatfinish als eerste over de eindstreep.
Ik was wereldkampioen inlineskaten! Een paar meter verderop vloog ik het gehele team in de armen en lagen we bovenop elkaar op straat van blijdschap. Vlak voor mijn race had Lars Scheenstra al brons gewonnen bij de junioren en Manon Kamminga zilver bij de vrouwen. Het was één groot feest met z’n allen. En omdat de gehele staf ook alles uit de kast had gehaald om mij te helpen, was deze titel extra speciaal. Het voelde echt als teamprestatie. En… misschien had ik zonder Buienradar nooit wereldkampioen kunnen worden… Hilarisch, toch?”
