‘IK BRAK EN BARSTTE IN HUILEN UIT’
Het moment dat ik heel speciaal vond, heb ik beleefd als marathonschaatsster. Ik heb nog een tweede carrière gehad na mijn langebaanperiode, want ik ben drie jaar actief geweest in de marathon. Mireille Reitsma, Sandra ‘t Hart en Erna Last-Kijk in de Vegte hadden al een marathonteam, MKBasics.nl, maar misten nog één rijdster. Ik was anderhalf jaar daarvoor, in 2009, gestopt met langebaanschaatsen en was inmiddels bevallen van onze eerste zoon Jip. We zijn met elkaar in gesprek gegaan om te kijken of ik onderdeel kon zijn van het team. Ik wist al snel dat ik ervoor wilde gaan.
Ik weet mijn eerste training met de meiden nog goed. Ik kon niets bijhouden. Het was allemaal zo zwaar. Maar eenmaal op het zomerijs in Thialf besefte ik: dit is wat ik kan. Ik kan schaatsen en daar ligt mijn talent. Gelukkig kon ik dit talent nog ergens aanspreken.
Het seizoen van 2010-2011 werd mijn vuurdoop op de marathonijzers. Er lag dat jaar veel natuurijs, dus viel ik wat dat betreft met mijn neus in de boter. Tot mijn verbazing won ik zelfs de marathonwedstrijd op natuurijs in Haaksbergen in december 2010. Een maand later reisden we af naar de Weissensee. Het zou mijn eerste Alternatieve Elfstedentocht worden. Voor de start ben ik nog tig keer naar de wc geweest; zo bang was ik om onderweg te moeten plassen. Je bent immers bijna zeven uur bezig. Vragen als: hoe ga ik dat dan doen als ik moet? Wat kan ik eten? Ik vond het allemaal retespannend.
Je gaat iets doen wat totaal buiten je comfortzone ligt en je weet dat het heel lang gaat duren. Ik had überhaupt nog nooit zo lang op mijn schaatsen gestaan. Je weet niet wat je te wachten staat. En de wedstrijd begint pas vanaf honderd kilometer. Maar ja, die eerste honderd moet je wel rijden.
Tijdens de editie van 2011 waaide het hard, maar het was verder heel mooi weer en het ijs was goed. Dat was mijn geluk. De eerste honderd kilometer voelde ik me behoorlijk onzeker. Dat je eigenlijk niet zo goed weet wat er aan de hand is en wat er zal gebeuren. Je weet dat het ergens pijn zal doen, maar niet wanneer. Het was fijn om meiden als Sandra en Mireille om me heen te hebben die me geruststelden en zeiden: ‘Houd je maar rustig.’ De tweehonderd kilometer is zo’n mentaal spel.
Na honderdvijfentwintig kilometer passeerden we de start- en finishlijn. Mijn moeder stond vlak daarna langs de kant mij aan te moedigen. Ik zag haar en ik dacht: mama, ik kan niet meer. Hoe ga ik dit volhouden? Ik zat er mentaal volledig doorheen. Mijn moeder riep: ‘Toe maar meisje, je kan het wel!’ Ik brak en barstte in huilen uit.
Maar ineens dacht ik: ik moet toch maar weer door. Stoppen zal ik niet. Dat is mijn eer te na. Daarnaast had ik één opdracht meegekregen tijdens deze Alternatieve Elfstedentocht: als er iemand demarreerde tussen de honderd en honderdvijftig kilometer dan moest ik erachteraan. Nog geen honderd meter nadat ik m’n moeder had zien staan, schoot er iemand weg. Ik dacht: shit, dit is mijn opdracht, ik moet mee. En vanuit een soort van oververmoeide status stapte ik in mijn rol van: oké, ik moet nu iets doen. En vervolgens heb ik vijftig kilometer in een kopgroep van vier gezeten.
Ik was de enige van ons team die meeging. Het is jammer dat ik niet voorop kon blijven. Ik weet niet eens meer wat de uitslag was. Volgens mij eindigde ik in de top-10. Maar het mooist vind ik te beseffen dat je je mindset kunt veranderen. Mentaal kun je zo diepgaan. Je kunt echt meer dan je denkt. Dit was voor mij zo’n enorme stap. Hierdoor leerde ik een compleet andere kant van mezelf en het schaatsen kennen, waardoor deze ervaring voor mij een nieuw hoogtepunt werd.
En… uiteindelijk heb ik tijdens de race niet eens hoeven plassen.
