‘HET WAS EEN DAG WAAR MIJN GEHELE SCHAATSCARRIÈRE SAMENKWAM’
Mijn meest speciale moment dateert van ruim elf jaar geleden. Ik was 44 jaar en inmiddels moeder van drie kinderen. We hadden flink wat dagen vorst gehad. Er waren speculaties dat de Tocht der tochten wel eens door zou kunnen gaan. Op tv kwam echter de mededeling dat die niet gereden zou worden. Twee dagen later werd ik gebeld door mijn zus Petra. Zij zei: ‘Jo, wij gaan ‘m morgen met een klein groepje rijden, ga je mee?’
Ik dacht: Zal ik dit wel doen? Maar mijn twijfel verdween snel. Ik had die middag nog een tochtje gereden en besloot om meteen diezelfde kleren uit de wasmand te pakken. Ik heb de kinderen naar hun vader gebracht, krentenbollen gescoord, een paar blikjes Red Bull en een doosje paracetamol. Vervolgens ben ik naar mijn zus in het Friese Nij Beets afgereisd.
Mijn drie jaar jongere zus Petra en ik hebben in onze topsportcarrières nooit samen iets groots meegemaakt. Toen zij onderdeel uitmaakte van het marathonpeloton, deed ik aan langebaanschaatsen en wanneer ik de overstap maakte naar de marathon, was zij profwielrenster geworden. Ik keek er dus enorm naar uit om dit avontuur samen te beleven.
Op 11 februari 2012 zijn we met mijn zwager, die ook mee wilde, naar Leeuwarden gereden. We hebben de auto geparkeerd bij de Zwette (de waterverbinding tussen Sneek en Leeuwarden). Vanuit daar stapten we rond half zeven het ijs op.
Het vroor en het was mooi helder weer. Later brak zelfs nog het zonnetje door en er stond niet te veel wind. Daarnaast bleken duizenden schaatsliefhebbers die dag dezelfde gedachten te hebben gehad als wij. Het stond niet zwart van de mensen, zoals we dat in ‘97 hadden, maar in de stadjes zelf was het gezellig. Langs de kant stonden mensen te kijken. Verder was er een soort serene rust. In ‘97 ervaarde ik het als de Elfstedentocht van Nederland; dit was de tocht van de schaatsers.
Tot Bolsward waren we met een groepje van een man of acht. Daar is een aantal afgestapt, waaronder mijn zwager (de oom van Marwin en Kim Talsma). Vervolgens zijn Petra en ik met z’n tweeën doorgereden. We kwamen op een splitsing terecht en wisten niet welke kant we op moesten. Opeens hoorden we een mannenstem roepen: ‘Hé Peet, komen jullie maar achter mij aan, meiden.’ Het bleek Rintje Ritsma te zijn, waar Petra samen mee in Jong Oranje heeft gezeten. Vervolgens kwamen we tussen Harlingen en Franeker, hilarisch genoeg, Annamarie Thomas nog tegen op ijshockeyschaatsen.
We hebben een paar stukjes moeten klunen. Ondertussen was mijn zwager in de auto gestapt en hij heeft ons gevolgd. Vlak voor het beroemde bruggetje van Bartlehiem had mijn zus dermate zere enkels, dat ze haar bergschoenen uit de auto heeft gepakt en houtjes onder heeft gebonden. Deze had ze uit voorzorg in de auto gelegd en kwamen goed van pas. Zo konden we de tocht weer vervolgen.
Ik ben uiteindelijk twee keer gevallen, waardoor ik nog een kromme schaats opliep. Deze hebben we onderweg ergens tussen twee planken gezet om het ijzer weer recht te krijgen. Zo konden we door.
Van Bartlehiem schaatsten we naar Dokkum. Onderweg haalden we een groepje in met zanger Sieb van der Ploeg, die nog een hele tijd met ons heeft opgereden. Mijn zus kende hem van de wedstrijden in Thialf. Eenmaal weer terug in Bartlehiem waren zij klaar met hun rit en stapten af. Wij kregen hun overgebleven eten mee én een borrelglaasje Berenburg.
Zodra je Bartlehiem hebt gehad, kom je langs Oudkerk en zie je de lichtjes van de stad Leeuwarden komen. Na een kroegje moesten we nog een klein stukje klunen. Rond zeven uur ‘s avonds schaatsten we de Bonkevaart op. Het was al donker geworden en er stonden wat mensen langs de kant.
We hadden het er bijna opzitten. Weinigen stonden nog op het ijs. Mijn hele schaatsleven ging aan me voorbij. Van deelname aan het WK Shorttrack ’83 in Tokio, tot Nederlands kampioene Allround in 1991 op de langebaan in Alkmaar, deelname aan het Europees Kampioenschap Allround 1990 in een vol Thialf (de eerste combi van mannen en vrouwen), het winnen van twee KNSB Marathon Cups en het rijden van de officiële Elfstedentocht van ‘97, waar ik als vijfde eindigde bij de vrouwen. Het leek wel schaatsen langs memory lane.
Petra en ik sloegen de armen om elkaar en kwamen tezamen huilend over de finish. We hebben allebei topsport gedaan op landelijk en internationaal niveau. Mijn zus op de fiets, ik op de schaats. Dat je nooit eerder samen zoiets hebt kunnen meemaken, maakte deze dag heel bijzonder en emotioneel. Het was een droom; een dag waar mijn gehele schaatscarrière samenkwam.”
