‘WILLEM, IK WORD VADER!’
Het was tijdens het WK Sprint in Heerenveen in 2011. Ik stond na de eerste dag bovenaan in het klassement. Op de tweede dag vloog ik op de 500 meter de tweede bocht uit. Je had toen net die nieuwe ‘dokter bibberregel’. Als je voor het laatste blokje voor het rechte stuk met je schaats over de lijn kwam, werd je gediskwalificeerd. Ik had al moeite om de bocht te houden. Het was geen goede race. Dat voelde ik meteen.
Na de rit werd mij gevraagd om bij de NOS te komen voor een reactie. Ik stond klaar bij Jeroen Stekelenburg voor het interview, maar opeens werd er via de stadionspeaker omgeroepen dat ik gediskwalificeerd was. Ik werd helemaal lijp en ben spontaan weggerend. Het besef was er meteen: Het was niet verstandig om direct een interview te geven.
Ik rende vanuit het middenterrein de tunnel in en heb de muur nog een enorme schop verkocht, niet wetend dat de NOS me met een camera achtervolgde. Ik dook het toilet in, zodat niemand me kon zien. Het tonen van emoties in het openbaar ging me nooit gemakkelijk af. Ik ging volledig over de rooie en barstte in huilen uit. Volledig overstuur:Wat een ongelooflijke k**regel! Het was een opeenstapeling van een aantal WK's achter elkaar en de Olympische Spelen het jaar daarvoor die niet goed waren verlopen.
Even later kwam onze fysiotherapeut Willem poolshoogte nemen. Hij vroeg: ‘Gaat het wel?’ Opeens kwamen alle emoties samen. Niemand wist het nog… In één keer kwam het eruit: Willem, ik word vader! Er kwamen spontaan tranen van geluk. Het relativeerde zo.
Helemaal leeg was ik van alle emoties en mijn toernooi was voorbij. Althans, dat dacht ik. Het bleek dat teamgenoten Mark Tuitert en Sjoerd de Vries ondertussen van de tribune afgestormd waren en naar de jury waren gerend om te protesteren tegen die diskwalificatie. Met succes, want tien minuten voordat de duizend meter zou beginnen, kreeg ik te horen dat ik alsnog aan de start mocht verschijnen. De beslissing van de jury was teruggedraaid. Ik kon het niet geloven. Dat uur was zo’n enorme rollercoaster aan emoties. Zo mooi dat die gasten voor mij waren opgekomen. Onze band als ploegmaten was zo sterk. Ze hadden alles uit de kast gehaald. Op videobeelden kon je precies zien dat ik een halve millimeter aan de goede kant zat.
Daar stond ik dan: alsnog aan de start van de 1000 meter. Ik weet niet wat de Zamboni had gedaan, maar het ijs was één groot drama. Alle rijders hadden daar last van. Ik probeerde nog m’n beste beentje voor te zetten en heb er alles uitgeperst wat ik in me had, maar ik was helemaal leeg. Ik weet niet eens meer of ik tweede of derde was op die duizend meter. Je hoopt natuurlijk op een prachtig Hollywoodverhaal: ‘En toen werd hij in dat weekend alsnog wereldkampioen’, maar helaas... In het eindklassement belandde ik net naast het podium. Wéér vierde.
Maar… exact een jaar later werd ik in Calgary alsnog wereldkampioen Sprint. Alsof het zo moest zijn dat het moment in het toilet de meest bijzondere gebeurtenis van die dag bleef. En misschien blijft dát wel het meest bijzondere in mijn leven…
