Doorzetster, rasaanvalster, kunstenares, bezig bijtje; al die omschrijvingen passen bij Sara van Vliet. In Luleå kon ze haar enthousiasme daarom ook niet al te lang in bedwang houden. Snel na de start sprong ze weg. Als lid van de favorietenploeg BDM-BTZ moest Elsemieke van Maaren erachteraan. Kort daarop kreeg ze Van Vliet te pakken. Het peloton miste een sterk team dat het gat wilde verkleinen en de voorsprong van het duo groeide zo naar twee minuten.
“Eigenlijk had ik slechte benen, maar ik dacht f*ck it, ik kan er nu alles uitrijden. Toen ging het beter, beter, beter”, trapt Van Vliet haar waterval aan woorden af. Haar ontsnapping leek net zo rusteloos als de analyse na afloop. Tweemaal lag ze op het ijs. “Op dat soort momenten denk ik niet na. Lalala, en dan… Kaboem! Eerst was ik erg gefocust, maar daarna dacht ik het is hier best mooi, en dan val je. In Oostenrijk was ik ook twee keer op mijn bek gegaan omdat ik niet nadacht.”
Ze moest daarom Van Maaren twee keer laten gaan en sloot telkens weer aan bij haar collega. Geen harde vallen dus? “Eigenlijk wel. Die eerste voel ik nu inderdaad. Keiveel pijn aan mijn knie en mijn heup. Maar ik wilde Elsemiek niet weg laten rijden. Dahag. Ik kon beter alles geven dan opgeven.”
Haar medevluchtster sprak Van Vliet moed in door af en toe mede te delen dat het peloton rechtop stond. Maar als je vertrekt met nog tachtig kilometer te gaan, lijkt het een illusie om met z’n tweeën weg te kunnen blijven. “Misschien zouden ze ze er op een gegeven moment wel klaar mee zijn,” hoopte de schaatsster van Van Ramshorst Renault.
Ook de knecht van Ineke Dedden en Esther Kiel was zich ervan bewust dat het onwaarschijnlijk was dat zij haar eerste overwinning van dit seizoen zou pakken. “Ik wist dat ik mijn eigen kansen aan het vergooien was. Maar dat is het spelletje. Zolang mijn ploeggenotes niet hoefden te werken, was dat voordelig. Vandaar dat ik doorreed en we konden een lekker tempootje houden.”
BDM-BTZ hield de benen in het peloton stil, evenals Van Ramshorst-Renault. De andere ploegen begonnen halverwege de twaalf rondjes pas aan hun wedstrijd en zagen het verschil snel teruglopen. Toen de koploopsters op tweederde van de koers bijgehaald waren, werd het hollen en stilstaan. Groepjes probeerden te ontsnappen. Pas in de laatste kilometers kwam een vijftal weg, met Esther Kiel (BDM-BTZ) en Laura van Ramshorst (Van Ramshorst-Renault).
Zij mochten bepalen wie de sprint zou winnen. Kiel keek om zich heen en wist dat zij van de vijf vrouwen de beste papieren had voor de zege. Ze had dit seizoen immers al vijf overwinningen op haar naam geschreven door haar sterke eindschot. “Zeker ben je nooit, want het blijft natuurijs. Maar als het zou verlopen zoals ik verwacht had, moest het kunnen.” De ploeggenote van Van Maaren bewees dat zij de snelste was.
Tessa Snoek finishte achter Kiel als tweede, de derde plek was voor Laura van Ramshorst. “Ik ben opgelucht dat we als ploeg toch het podium halen. Op de Weissensee waren we heel goed, alleen viel het niet onze kant op. Aanvallen doen we altijd, winnen niet te veel. Nu ook niet, maar podium is wel lekkerder dan top-10”, aldus de nummer drie.
Net als Van Vliet is zij voorstandster van de aanvallende tactiek van haar ploeg. “Dat vinden wij alle vier het mooist. Wij hebben geen pure sprintster, dus moeten we het zo doen. Negen van de tien keer redden we het niet. Als het podium dan wel een keertje lukt, is dat fijn. Mooi om dat in mijn laatste jaar te doen, want dat heb ik nog niet zo vaak gedaan.”
Door bijna de gehele koers op kop te rijden, vermoeiden Van Maaren en Van Vliet hun concurrenten, waardoor hun ploeggenotes zich konden sparen voor het slot van de wedstrijd. De kunstenares was dan ook opgetogen na haar finish. “Ik vond het superleuk vandaag, alleen jammer dat het niet gelukt is. Wel podium voor Laura, daar ben ik blij mee.”
Door een zevende plek behield Sharon Hendriks haar leiderspak. Zaterdag wordt de Grand Prix-reeks vervolgd met de LKAB Sprint. De uitslagen van GP 4 vind je hier.
