Verbij & Krol: 'Die elf dagen waren echt geen pretje'

First things first. Kai, vorige week kwam je vervelend ten val bij een fietsrit en brak je je sleutelbeen. Hoe is het nu met je?
Kai: "Het gaat de goede kant op! De eerste dagen na die val waren wel even pittig, maar gelukkig is de operatie succesvol verlopen en begin ik er steeds beter doorheen te komen. Ik kan zelfs voorzichtig weer beginnen met trainen, dus dat is mooi."

Na twee jaar zijn jullie weer herenigd als ploeggenoten. Voelt het meteen weer vertrouwd?
Kai: "Voor mij is het even wennen, maar dat bedoel ik niet op een negatieve manier. De laatste twee jaar schaatste Thomas bij Jumbo-Visma en groeiden we een beetje uit elkaar omdat we elkaar niet meer elke dag zagen. Nu zien we elkaar dagelijks en voelt het weer vertrouwder."
Thomas: "Ik heb het altijd superleuk gevonden om met hem in een ploeg te zitten en ik moet eerlijk zeggen dat ik het familiaire sfeertje in het begin wel miste. Toen ik drie jaar geleden van Plantina naar Jumbo-Visma vertrok, was het een egoïstische keuze, maar die pakte heel goed uit. Nu Dai Dai (N'tab) en Kai weer teamgenoten zijn, is 'de oude gang' weer een beetje terug. Dat doet me goed."

Was het contact de afgelopen twee jaar anders dan voorheen?
Thomas: "We hielden zeker wel contact, maar ik liet hem niet meer het achterste van m'n tong zien. Over de training vertelde je niet alles meer; je wilde elkaar uiteindelijk toch verslaan."
Kai: "Het was niet dat je per se geheimen voor elkaar had, maar hij zat toch bij een concurrerende ploeg. Dan ga je niet vertellen hoe de training ging en hoe de training eruit zag. Het was voor ons bovendien telkens een verrassing hoe goed de ander tijdens de wedstrijd zou rijden. Normaal gesproken zag je het in de trainingen wel aankomen, maar de laatste jaren hing er een hele mysterie om elkaar heen."

Hadden jullie twee maanden geleden gedacht dat jullie weer bij elkaar in het team zouden komen?
Kai: "Nee, absoluut niet! Het was voor mij een behoorlijke verrassing dat Kjeld wegging bij Jumbo-Visma. Ik wist van Gerard dat hij met Kjeld in gesprek was, maar ik wist niet dat het zó serieus was. Toen het rond was, was ik in eerste instantie geschrokken, maar ook blij omdat ik met een hele snelle kerel kon trainen. De dag erna kreeg ik een telefoontje van Thomas: 'Kai, Jac wil je!' Ik dacht toen: néé, shit!"
Thomas: "Het was echt zo'n gesprek van: 'Bizar hoe dit allemaal gegaan is hè? Maar even wat anders: zou je niet bij ons willen rijden?' Ik had Jac natuurlijk al gesproken, want ik was een beetje in paniek geraakt. Kjeld was altijd mijn trainingsmaat en hij had in oktober zijn contract voor drieënhalf jaar verlengd. Ik had ook bijgetekend en ging ervan uit dat we de komende jaren stabiel verder konden trainen. Toen ik hoorde dat hij wegging, heb ik zelfs heel even gedacht om mee te gaan naar Reggeborgh. Jac belde me op en zei dat hij een vervanger wilde zoeken. Ik stelde voor om naar Kai te kijken en dat zag hij wel zitten."
Kai: "Ik zei tegen Thomas dat de kans niet heel groot was dat ik naar Jumbo-Visma zou komen. Een dag later kwam Jac bij mij op gesprek en werd het ineens fifty/fifty. Ik was onder de indruk van zijn verhaal en visie, waardoor mijn gevoel zei dat ik het eens ergens anders moest proberen. Dat had ik natuurlijk niet doorgeseind naar Thomas."

Hebben jullie elkaar in de dagen daarna veel gesproken?
Thomas: "Ik denk dat ik hem één keer per dag gebeld heb, maar als hij even een dag met rust gelaten wilde worden, deed ik dat ook wel. Ik heb geprobeerd zo objectief mogelijk te blijven en zei tegen hem: Als jij vindt dat je bij Reggeborgh moet blijven, zijn we even goede vrienden!"
Kai: "Ik werd echt van alle kanten gebeld. Sommige mensen waren objectief, maar anderen hadden hun eigen belangen. Ik wilde niet omgepraat worden, dus heb veel mensen genegeerd. Wel heb ik Mark (Tuitert) en Stefan (Groothuis) om advies gevraagd, omdat zij beide partijen hebben meegemaakt. Ik heb gezegd waar ik mee zat zodat zij mij daarover advies konden geven. Dat vond ik heel fijn."

Hoe moeilijk was het om uiteindelijk de knoop door te hakken?
Kai: "Het was een hel, ik heb er slapeloze nachten van gehad. Die elf dagen waren écht geen pretje."
Thomas: "Ik weet hoe vervelend het is. Ik heb het omgekeerd gehad toen Reggeborgh mij terug wilde halen. Het klinkt heel mooi dat je kan kiezen tussen twee goede teams, maar het is verschrikkelijk. Je moet één van de twee teleurstellen."
Kai: "Toen ik de beslissing had genomen, viel er toch een bepaalde last van m'n schouders. Er hing altijd zo'n mysterie om hun ploeg en als je dan ineens doorgang kunt krijgen naar dat programma, moet je die kans met beide handen aangrijpen."
Thomas: "Ik merkte dat hij altijd al heel benieuwd was naar wat we deden. Het was hem niet duidelijk waarom wij zo goed reden."
Kai: "Nu ik hier train, snap ik wel waarom ze zo hard schaatsen. Het is gewoon loeihard trainen."

Had je de keus ook gemaakt als Thomas er niet zat?
Kai: "Als hij al die tijd bij Reggeborgh was gebleven, had ik het denk ik nooit geprobeerd. Door zijn goede prestaties werd het voor mij heel aantrekkelijk om deze keus te maken."
Thomas: "Ik denk dat mijn aanwezigheid wel heeft meegespeeld, maar uiteindelijk moet je het voor jezelf doen en niet voor anderen."

Jullie zijn al ondertussen al meer dan elf jaar bevriend. Hoe is jullie vriendschap ooit ontstaan?
Thomas: "Was dat niet bij een landenwedstrijd in Erfurt?"
Kai: "Ik ken je al vanaf het pupillentoernooi, alleen hadden we toen nog niet met elkaar gepraat. Ik was tien en jij was twaalf. Jij deed toen de hele tijd de reclame van 'retteketet naar Beter Bed' na en dat is nooit meer uit m'n hoofd gegaan!"
Thomas (lacht): "Volgens mij konden de andere mensen dat niet zo waarderen.."
Kai: "Het klopt dat we bij de landenwedstrijd in Erfurt (2009) voor het eerst contact met elkaar hadden. Ik was toen C2 en jij B2. Later in Jong Oranje hebben we elkaar pas echt leren kennen."
Thomas: "Ja, en toen jij bij Jong Oranje kwam, is er naast vriendschap ook een behoorlijke rivaliteit ontstaan."

Vertel...
Thomas: "Kai was een beetje mijn angstgegner. Naast dat ik de wedstrijd wilde winnen, wilde ik ook per se van Kai winnen. Dat was echt een dingetje. Ik herinner me nog goed dat we bij Jong Oranje een sportpsycholoog hadden en dat ik aan hem vroeg hoe Kai voorbereid was. Een paar minuten later zag ik toevallig op een briefje dat Kai met hem ook over mij had gesproken. Dat vond ik zo grappig!"
Kai: "Ja, ik wilde Thomas gewoon verslaan, wilde absoluut niet van hem verliezen. Die rivaliteit was er vooral op de 1500 meter, want daar lagen we het dichtste bij elkaar."

Waar kwam die rivaliteit vandaan?
Thomas: "Ik was twee jaar ouder dan hij, dus het ging me niet gebeuren dat ik van zo'n jonkie zou verliezen. Kai had op die leeftijd weliswaar meer talent, maar ik wilde koste wat kost van hem winnen. Op de 500 meter was hij beter, maar op de 1500 was ik vaak net iets sneller."
Kai: "Ik wist wel dat Thomas op de langere afstanden beter was en op de 1000 meter was het vaak stuivertje wisselen. Het klinkt nu heel heftig, maar buiten dat waren we ook gewoon goede vrienden hoor."

Waarin kunnen jullie elkaar goed vinden?
Kai (lacht): "We zijn gewoon elkaars pispaal."
Thomas: "Ik denk dat wij qua karakter best wel goed bij elkaar passen. Wij hebben niet de grootste waffel in vergelijking met een aantal anderen."
Kai: "Jij hebt anders wel een grotere waffel gekregen hoor!"
Thomas: "Je moet in deze ploeg wel. Ik was vroeger veel te aardig, maar nu bijt ik meer van me af. Het heeft mij een half jaartje gekost voordat ik een grote mond terug durfde te geven."
Kai: "Jij bent heel scherp nu. Als ze jou pakken, heb je meteen een antwoord klaarliggen. Alsof je elke ochtend op een papiertje schrijft: wat zal ik vandaag eens gaan zeggen?"

Is dat iets wat jij ook wil leren bij je nieuwe ploeg, Kai?
Kai: "Ik denk dat je automatisch een bepaald afweersysteem opbouwt. Ik ben nu al een paar keer in de zeik genomen, maar dat ben ik wel gewend. Thomas en ik plagen elkaar ook vaker dan voorheen. We pakken elkaar waar we pakken kunnen, maar no hard feelings."
Thomas: "Nee, zeker geen hard feelings. We weten dat het niet serieus bedoeld is."

Bij de WK Afstanden in Inzell pakten jullie allebei een wereldtitel (Verbij won de 1000 meter, Krol de 1500 meter). Hoe kijken jullie daar nu op terug?
Thomas: "We hebben superveel meegemaakt in die elf jaar, maar dat we allebei wereldkampioen werden, was wel heel bijzonder. Wij waren de eerste die elkaar een knuffel gaven toen jij de 1000 meter won. Toen ik de 1500 meter won, stond jij langs de kant en was je de eerste die mij feliciteerde."
Kai: "Zulke momenten vergeet je nooit meer en ik denk ook niet dat het zomaar nog een keer gebeurt, al zou het natuurlijk super zijn als het ons tijdens de Olympische Spelen van Peking nog een keer lukt!"