Twee teams, twee baanrecords en een publiek dat voor de zoveelste keer zorgt voor de magie van Thialf. In de afsluitende teamsprints van wereldbeker 3 laten zowel de Nederlandse vrouwen als mannen zien wat pure snelheid, een beetje lef en een goeie slinger kunnen opleveren.
De Nederlandse vrouwen zijn net hersteld van de 500 meter. Minder dan twee uur later staan Anna Boersma, Marrit Fledderus en Femke Kok alweer op het ijs voor de teamsprint. De rustperiode blijkt meer dan genoeg. In 1.25,18 rijden ze niet alleen naar goud, maar ook naar een nieuw baanrecord. Achter Nederland eindigen Canada (1.26,05) en Polen (1.26,55). Het oude record, ooit neergezet door Rusland, verdwijnt uit de boeken.
Dit baanrecord zorgt voor een bijzonder moment in de schaatsgeschiedenis: alle baanrecords bij de vrouwen in Thialf zijn op dit moment in Nederlandse handen. Het is een dominantie die niet alleen voortkomt uit pure kracht en techniek, maar ook uit een generatie rijders die elkaar blijft opstuwen. Met Boersma als startmotor, Fledderus in de flow en Kok als slotkanon laat Nederland zien hoe je een teamsprint moet rijden.
Na afloop vertelt Kok dat de vrouwen nog weinig ervaring hebben met het zogenoemde slingshot, of zoals zij het noemt: “de zwieper”. “We dachten: we gaan het gewoon proberen. En het ging super goed”, vertelt Femke. Volgens haar is er zelfs nog meer mogelijk als ze de slinger verder perfectioneren. Wat volgens haar helpt is dat het team, letterlijk en figuurlijk, dezelfde taal spreekt. “Ook bij de teambesprekingen spreken we Fries, met Rintje Ritsma.”
Bij de mannen gaat het minstens zo hard, maar daar klinkt na afloop een ander soort ondertoon. Een mengeling van trots en lichte teleurstelling bij Tim Prins. Want hoe spectaculair dit onderdeel ook is, de teamsprint is nog altijd niet olympisch. “Ergens steekt het natuurlijk een beetje dat het niet olympisch is en daarom door de media niet wordt gezien als serieus onderdeel”, geeft Prins toe. Hij vertelt het zonder bitterheid, meer als constatering. Het weerhield hem er niet van om de race vol overgave te rijden.
“Bij de start sloeg ik een kruisje dat ik de andere jongens bij kon houden”, grapt hij. “Als dat lukt, dan ben je zo blij en voldaan.” Voor hem zat het plezier in de zes binnenbochten op maximale snelheid.
Waar de vrouwen pas net begonnen zijn met het slingshot hebben de mannen al veel meer ervaring. Ze oefenen het regelmatig in de trainingen, soms zelfs om de 200 meter. “De snelheden die je dan haalt zijn nog spectaculairder”, vertelt Prins. Dat is te zien. In 1.17,22 blazen Jenning de Boo, Prins en Westenbroek het baanrecord aan diggelen. Dit nieuwe baanrecord zit slechts vijf honderdsten boven het Nederlands record dat is gereden tijdens het WK van 2024 in Calgary. Vol blijdschap zwepen ze met z’n drieën het publiek op. Het publiek dat hen een paar minuten eerder nog naar de finish schreeuwde.
Voor De Boo is het een speciale afsluiter van het weekend. Ondanks zijn verlies in de individuele races tegen de oppermachtige Jordan Stolz kijkt hij tevreden. “Ik ben super trots op ons team”, zei hij. “Stolz schetst op dit moment een bijna vertekend beeld en dat is even slikken”, geeft hij lachend toe. "Maar daar kom ik ook wel weer overheen. Bij goud op de Spelen vergeet ik dit hele weekend."
