Wat zegt Suzanne Schulting (28) een week voordat ze het ijs opstapt voor het Staatsloterij Olympisch Kwalificatietoernooi? “Ik heb niets te verliezen.” Dat is de enige houvast die ze meeneemt naar Thialf. “Misschien verras ik iedereen wel.”
Wat is geweest, is vergeten. De val op de 500 meter in Noorwegen, het gescheurde schaatspak, de matige tijd op de 1000 meter: parkeren. “Ik heb me ooit ook zomaar gekwalificeerd voor het wereldkampioenschap (2021, red.), wat ik zelf niet had zien aankomen. Waarom zou dat nu ook niet kunnen?”, stelt de vrouw die nog niet zo lang geleden hardop droomde van deelname aan de Winterspelen op twee fronten: als langebaanrijder en als shorttracker.
Daar is de olympisch kampioen shorttrack van 2018 en 2022 momenteel ver van verwijderd. Shorttracken gebeurt mondjesmaat, in trainingen, op de langebaan heeft de Heerenveense de voorbije maand in het spoor van de internationale schaatstop gebivakkeerd – helaas als reserve, omdat ze zich niet had weten te plaatsen voor de World Cups. Ze moest hopen op afzeggingen op haar afstanden; die kwamen er in de vierde wereldbeker, met bovengenoemde gebeurtenissen.
“Ik heb heel goede weken gehad in Amerika”, zegt Schulting, al erkent ze wat later dat het lastig is geweest in de rol van reserve. Tegelijkertijd was er het besef dat ze omringd werd door de beste rijders van de wereld. “Wat kon ik eruit halen? Kon ik die spanning die er rond zo'n wedstrijd hangt gebruiken om een goede training te draaien? Het was veel fijner trainen in die sfeer dan in je eentje op Thialf te trachten harde temporondjes te draaien. Ik heb die periode gebruikt als iets positiefs. Goed kunnen trainen, veel profijt gehad van de baan waarop hard wordt geschaatst (Salt Lake City, red.). Zo ben ik met een prima gevoel daar vandaan gekomen. Ik denk dat als ik fit en uitgerust ben volgende week goed kan zijn op het OKT. In de trainingen gaat het goed. Het is nu een kwestie dat het eruit komt in de races, hopelijk volgende week.”
Met Joep Wennemars’ lies gaat het prima. De erfenis van een oude blessure die zich aan het begin van het seizoen aandiende, opspeelde in Heerenveen en tot een tragikomisch optreden leidde op het ijs van Hamar, lijkt al bijna verleden tijd. Voor het Staatsloterij Olympisch Kwalificatietoernooi is alles opgelost.
“Ook als niet alles honderd procent perfect voelt, ben ik ervan overtuigd dat ik kan presteren”, verzekert de sprinter van Team Essent die inmiddels weer traint, zonder daarbij te oefenen op zijn start. “Ik heb dat nog niet een keer geprobeerd. Dat gebeurt pas een paar dagen voor de wedstrijd. Dan ben ik er ook wel klaar voor”, klinkt het ontspannen en zorgeloos uit de mond van de wereldkampioen op de 1000 meter. “Ik had liever dat pijntje niet gehad. Ach, sommige dingen moet je nemen zoals ze zijn.”
Zo nu en dan merkt Wennemars nog dat het niet helemaal snor zit in zijn liesstreek. “In Heerenveen had ik er last van en daarom werd de stekker eruit getrokken voordat het volledig zou misgaan. Van de zomer voelde ik het opspelen. In de aanloop naar het NK Afstanden heb ik daarom expres geen 500 meters gereden, wat me erg heeft geholpen in die periode. Vanaf het NK had ik het idee dat ik ervan verlost was. De terugkeer heeft te maken met de load van de wedstrijden; iets te veel van mijn lichaam gevraagd. Dat is ook niet erg hoor, ik heb er evenmin spijt van dat ik het zo heb aangepakt. Als ik er komende week een paar dagen weinig hinder van ondervind, dan is er niets meer. Het is namelijk niet zo dat er een enorme scheur in die spier heeft gezeten. Starten op het OKT doe ik sowieso. Dan is het erop of eronder, hè.”
Ze praat zichzelf steeds moed in, als geboren optimist. Natuurlijk weet Schulting dat haar persoonlijke records op de twee sprintdisciplines alweer dateren van het eerste seizoen waarin ze van de langebaan is gaan proeven. “Het is frustrerend dat het toen zo goed ging. Daardoor denk ik weleens verdorie, ik loop een beetje achter de feiten aan. Maar moet ik dan in het negatieve blijven zitten, door nu al te denken dat het ’m niet zal worden? Moet ik dan van mijn plan afwijken? Nee, daar ben ik vol voor gegaan en heb ik vol overtuiging voor gekozen in maart op april. Het heeft geen zin bij de pakken te gaan neerzitten, acht dagen voordat ik de 1000 meter moet schaatsen.”
Ondanks het stroef verlopende seizoen geniet ze van haar avontuur. De druk en stress die onlosmakelijk met topsport zijn verbonden, deren haar niet zo. “Ik probeer lekker te schaatsen, en er het beste van te maken. Ik heb geen zin om dagelijks wakker te worden en mezelf zielig te vinden. Daar word ik geen gelukkiger en beter mens van, daar zal ik niet beter door gaan schaatsen. Los van de sport: waarom zou ik mezelf dat in godsnaam aandoen? De spanning die er is voor het OKT, voelt iedereen. Voor mij is het niet anders dan richting het NK Afstanden. Misschien sta ik er wel relaxter in dan eind oktober het geval was. Ik heb me deze winter in technisch opzicht behoorlijk verbeterd, dat vinden de trainers ook. Ik heb er zin in. Dit toernooi is een van de mooiste wedstrijden van het jaar. Maar: uiteindelijk niet meer dan een langebaanrace", besluit de Friezin, die zich ook heeft aangemeld voor het Odido NK Shorttrack (2, 3 en 4 januari in Leeuwarden).
