“Ik was mijn wereldtitel kwijt, maar ik wilde nog wel wat laten zien en als je dan zo de World Cup en de laatste wedstrijd wint, dan is dat gaaf”, zei Schouten.
In het begin kwam Schouten in aanraking met haar Canadese rivale en kwam ten val. “Ik ben vanuit het skeeleren en de marathon gewend om meteen weer op te staan en te rijden. Maar daarna dacht ik wel: kut.” Ze wist dat er altijd een kansje zou bestaan dat ook Blondin wat zou overkomen.
Dat gebeurde niet, maar het kwam wel goed. Carien Kleibeuker wachtte Schouten op en bracht haar in een gestrekt tempo terug naar het pelotonnetje. Eenmaal terug schatte Schouten haar zegekansen hoog in. “Het ging heel goed. Ik herstelde snel. Met drie ronden te gaan dacht ik: ik kan nog wel winnen.”
Soepel wist ze uit de verdrukking te blijven en sprintte met machtige klappen naar de zege terwijl ze het publiek haar naar de finish hoorde juichen. “Het is bij de mass start altijd zo. Je kan ineens ingesloten zitten of er tussendoor glippen. Vandaag was dat laatste het geval.”