Merel Conijn rijdt dit weekend haar eerste World Cup van het seizoen in Heerenveen. Het levert geen toptijd op, maar wel een helder beeld van een schaatser die haar seizoen eigengereid en zorgvuldig opbouwt.
Ze had er eigenlijk niet moeten staan. In overleg met haar team besloot Conijn dit najaar geen World Cups te rijden. Calgary en Salt Lake City waren geschrapt en ook Heerenveen leek uit beeld. Toch staat ze vrijdagavond als eerste aan de start van de vijf kilometer. Door de discussie die haar keuze opriep, zijn de ogen alsnog op haar gericht. Heeft het haar gebracht wat zij en haar coach verwachtten? Ze rijdt 6.53,31, een tijd die boven die van Sanne in ’t Hof en Marijke Groenewoud uit de B-groep ligt.Ze rijdt 6.53,31, langzamer dan Sanne in ’t Hof en Marijke Groenewoud eerder in de B-groep.
Nog voordat de laatste vrouwen op het ijs komen, is Conijn al onderweg naar haar cooling down. “Ik had het idee dat ik best oké reed”, zegt ze. “Alleen de rondjes kwamen niet heel makkelijk.” Ze had geen moeite om haar tempo vast te houden, wel om het op gang te krijgen. “Dus daar gaan we nu weer aan werken.”
Waar andere langebaanschaatsers in de eerste seizoensmaanden World Cups reden aan de andere kant van de oceaan, schaatste Conijn marathons. Bewust. “We hebben met de coaches gekeken waar mijn lichaam het best op reageert”, zegt ze. “En ik heb het idee dat ik door die marathons heel fit ben geworden.” In eerdere jaren kwam ze soms slecht terug van de World Cups; dat wilde ze dit seizoen voorkomen.
De keuze om Amerika over te slaan zorgde voor veel ophef, maar was voor Conijn de beste. “Vooral het tijdsverschil verteer ik niet zo lekker”, zegt ze. “Daar wen ik moeilijk aan.” Meer uitleg is voor haar "persoonlijk", en dat hoeft ze ook niet te vertellen. Het onderstreept dat voor Conijn het plannen van haar seizoen net zo belangrijk is als het rijden zelf.
Met die beslissing kwamen ook de meningen. “Iedereen heeft er wel een mening over”, zegt ze. “Ik probeer het langs me heen te laten gaan, maar dat is soms lastig. Gelukkig zit er een team achter dat dit allemaal meebeslist, en ik vertrouw op mijn coaches.”
Toch veranderde de situatie tijdens haar trainingskamp op Tenerife. Daar kreeg ze te horen dat de KNSB haar graag in Heerenveen wilde zien. “Ons plan was om misschien wel alle vier World Cups over te slaan. De KNSB zei: 'Je rijdt ze of allemaal of helemaal niet'. Ik had me erop ingesteld dat het er geen één zou worden.” Het verzoek om tóch te starten kwam onverwacht, maar ze vond het “heel leuk”.
Wat de start in Heerenveen betekent voor de World Cup in Hamar blijft nog open. “Volgens mij gaan ze het daar zondag over hebben”, zegt Conijn, terwijl ze vragend naar fysiotherapeut Erik Wink kijkt. Haar persoonlijke voorkeur is ondergeschikt aan het gemaakte plan. “Ik wil gewoon één ding heel graag en dat is goed rijden.”
Terwijl Conijn al op de fiets zit, verschijnt het podium in beeld: Ragne Wiklund wint in 6.49,01, gevolgd door Isabelle Weidemann en Joy Beune. Conijn wordt vijfde. Geen topresultaat, maar ook geen mislukking. Het is vooral een momentopname van een schaatser die haar seizoen zorgvuldig indeelt. Niet spectaculair, wel duidelijk: dit is een winter waarin elke start moet kloppen.