Zijn succes geeft hem zichtbaar zelfvertrouwen. Dat heeft hij ook nodig, want hij draagt een zwaar gemis met zich mee. “Mijn moeder heb ik al een jaar niet gezien, mijn vader al twee jaar”, vertelt hij. Toch volgen zijn familie en vrienden thuis elke race op de voet; ze sturen berichten en steunen hem op afstand.
Na zijn baanrecord videobelt hij zijn ouders meteen. Die zitten volledig in feeststemming, te juichen met feesttoetertjes. “Ze waren heel blij”, zegt hij trots. “En ze zagen ook hoe blij ik was.”
In Heerenveen speelt ook een ander verhaal dan rondetijden en records, want veel van zijn vroegere Russische ploeggenoten starten hier onder neutrale vlag (AIN). De ploeg blijft vanwege de politieke gevoeligheid grotendeels uit de media. Voor Semirunniy zorgt dat voor een bijzondere dynamiek: hij staat buiten het AIN-kader, maar tussen de mensen met wie hij jarenlang schouder aan schouder trainde.
Voor het eerst in twee jaar ziet hij zijn goede vriend en oud-trainingspartner Daniil Naidenyshev weer, een moment waar hij zichtbaar naar heeft uitgekeken. “Ik was zo ontzettend blij hem te zien”, zegt hij glunderend. “We hebben vier jaar samen getraind. Gisteren was een super ontmoeting.” Opvallend genoeg gaan hun gesprekken hier nauwelijks over sport. “Over rondetijden kunnen we altijd via de telefoon praten. Nu ging het over het leven. Wat er veranderd is, hoe het gaat, wat we meemaken.”
Die gesprekken geven hem rust. “Iedereen zegt dat ik meer ben gaan glimlachen”, vertelt hij. Alsof de overstap naar Polen hem niet alleen een nieuw land, maar ook een nieuw gevoel over de toekomst heeft gegeven. En dan komen in die zin die al het verdriet en de onmacht samenvat: “Mensen kiezen er niet voor in welk land ze geboren worden.”
