Na een reeks trainingskampen in Polen en vertrouwde weken bij Gewest Friesland zoekt Melissa Wijfje naar scherpte in een seizoen dat nog niet helemaal valt. Haar dertiende plek op de 1500 meter in de derde World Cup bevestigt dat gevoel. Tussen nieuwe prikkels en oude ritmes probeert ze te ontdekken waar het anders moet.
Erg neerslachtig oogt ze niet. Haar 1500 meter was “beter dan Salt Lake, maar over het algemeen geen goede rit”. Ze kwam “niet lekker door op de kruising” en liep “te veel vast in de laatste buitenbocht.” De dertiende plaats laat zien dat het nog niet klopt. “Ik was steeds ongeveer de derde Nederlandse, nu de vijfde. Het moet harder. Het moet.” Na die zin corrigeert ze zichzelf direct met een glimlach: “Van moeten wordt het nooit beter, maar ik wil het dit seizoen laten zien."
Het wringt dat haar sterke zomer nauwelijks terug te zien is in de resultaten. Haar voorbereiding was een mix van nieuwe impulsen en vertrouwd terrein. Met de Poolse allroundselectie trainde ze wekenlang intensief in Spanje, Polen en Inzell. Ze draaide volledig mee in het Poolse regime en leerde zelfs wat woordjes Pools. De taalbarrière verdween langzaam; de ploeg voelde steeds meer als thuis.
Daartegenover staat Gewest-Friesland. “Dat is thuiskomen”, vertelt ze. De Friese selectie vangt haar moeiteloos op. Ze noemt het een lekkere, vrijblijvende samenwerking. Die combinatie geeft ritme en houvast in een seizoen waarin ze een eenling-traject volgt, maar zich zelden solo voelt.
Door die hele route loopt één lijn: coach Henk Hospes. Sinds 2018 vertrouwt ze op hem, van piekmomenten tot blessureperiodes. “Hij ziet aan me hoe het gaat zonder dat ik iets hoef te zeggen.” Wat hun samenwerking sterk maakt, is volgens Wijfje niet alleen zijn vakmanschap, maar vooral zijn vermogen om de mens achter de schaatser te lezen.
Buiten het schaatsen om probeert ze ruimte te houden voor studie, maar nu Wijfje richting het OKT beweegt, staat die studie op een lager vuurtje. Wel biedt het af en toe fijne afleiding. “Net als de hond thuis”, grapt Wijfje. Daarnaast is er de zelfgekozen verantwoordelijkheidslaag: sponsoren die ze zelf vond. “In het begin voelde ik: nu moet ik het wel laten zien. Inmiddels is die druk minder, omdat ze heel trots zijn met waar ik sta."
Komende dinsdag vertrekt ze naar Hamar; weer een kans om te laten zien wat erin zit. Op haar website staat nog altijd die zin: I may not be there yet, but I'm closer than I was yesterday. Steeds als ze die quote ziet, voelt het als een mooie reminder. “Ik probeer elke dag iets beter te zijn dan gisteren. Waar je ook bent in je carrière. Uiteindelijk kan je alleen maar de betere versie van gisteren van jezelf zijn.”
