Marijke Groenewoud en Joy Beune pieken, ondanks de zenuwen

De rijdster van AH Zaanlander hield niet alleen Joy Beune achter zich, maar klokte met 3.54,73 ook nog eens een nieuw persoonlijk record. De twee waren wel een klasse apart in een veld waarin andere vrouwen de lat hoog hadden gelegd.

Geen wonder dat Marijke Groenewoud glunderde van oor tot oor. De spanning die ze allemáál voelden, had ook vat gekregen op haar, op de altijd nuchtere vrouw uit Grou. Maar die viel na de streep in één keer weg. ,,Dit is wel een opluchting’’, verzuchtte Groenewoud. ,,We kunnen wel zeggen dat we in vorm zullen zijn tijdens het OKT, maar het is lekker als dat dan ook uitkomt.’’ De voortekenen had ze eerder in de week al gezien. ,,Het ging heel goed, alleen op een dag als vandaag ga je aan alles twijfelen. Slaat nergens op, maar ik was echt heel erg nerveus. Je wéét dat het puur om die tickets gaat, wéét dat je hier absoluut goed moet rijden. Dan is een beetje spanning goed, dat heb ik ook altijd nodig. Maar dit was heel erg.’’

In het bomvolle Thialf legde ze met Beune een rit op het ijs die Groenewoud op het lijf geschreven was. Ze is een racer, een vrouw die zich kan vastbijten in een wedstrijd. Dat is een erfenis van het marathonschaatsen en het inlinen, die haar nu behoorlijk van pas kwam. ,,Klopt’’, erkende ze met een lach. ,,Dit was echt racen, en dat vind ik echt heel lekker. Joy en ik hadden zo veel aan elkaar, konden ons goed aan elkaar optrekken. Ik was vooraf ook blij toen ik de loting zag, omdat ik wist dat ik zo’n rit kon verwachten.’’

Dat leidde haar uiteindelijk tot een tijd die zelfs Groenewoud zelf verraste. ,,Ik ben in Calgary en Salt Lake geweest dit seizoen, maar zelfs daar heb ik niet zó snel gereden. Sterker, ik was meer dan een seconde sneller dan ik ooit ben geweest. Dat is op een moment als dit heel lekker en geeft enorm veel vertrouwen voor de volgende afstanden. Ja, in dat opzicht is er vandaag ook wel wat spanning van me afgevallen.’’

Bovendien heeft ze de keuzeheren van de KNSB verlost van een mogelijk dilemma. Want met de vierde plaats in de befaamde matrix is Groenewoud zeker van een ticket voor Milaan, en dan is daar ook direct voorzien in één van de twee plekken voor de mass start. En met de reputatie van Groenewoud op dat onderdeel is ze daar absoluut een kandidaat voor eremetaal.

“Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.” Dat klonk wat vreemd uit de mond van de vrouw die deze winter met voorsprong de beste langebaanrijder op de langere afstanden is geweest. Dat doet dus het Staatsloterij Olympisch Kwalificatietoernooi met een mens in vorm, met vertrouwen én een recente erelijst overlopend van goud.

Joy Beune. Wat was ze opgelucht na lange nacht van meer wakker worden van ‘zweet tussen de billen’ dan dat ze de slaap had kunnen vatten, alleen omdat ze moest schaatsen. Ze gebruikte er na de marteling van drie kilometer die amper vier minuten duurde, een stevige krachtterm voor, zo verschrikkelijk was het geweest dat ze zenuwen met haar aan de haal waren gegaan. En er was niets aan te doen dat hetzelfde weer gebeurde op de baan, in het halve uur dat ze zich moest voorbereiden op haar rit.

“Dit was zó zenuwslopend, niet normaal. Het engste wat ik ooit heb gedaan. Bizar hoor, als je je opwarmt en de tijden ziet staan op het scorebord: 3.58, 3.57…, moeilijke rkon ik het niet krijgen. Mijn persoonlijk record in Thialf was 3.58, ik dacht nog ik moet dadelijk sneller dan ooit zijn. Dat kon ik wel denken, het moest ook even gebeuren. Ik heb geknokt tot het einde, maar toen was het op. Gelukkig bleek het voldoende, vandaar dat de ontlading eruit kwam”, zo verhaalde de Twentse die de klok na 3.56,80 liet stoppen: de tweede tijd, voldoende om in Milaan ook op het voor haar moeilijkste nummer te kunnen starten.

Even terug naar vijf dagen eerder, in een hotelzaal waar Beune vanachter een tafel de nationale media te woord stond en een en al zelfvertrouwen uitstraalde. Daar zat een atleet die de wereld aan kon. Had ze maar zo kalm kunnen blijven. “Ik heb het geprobeerd sinds vrijdagavond, echt. Slecht slapen, om het uur wakker. Dit was zo spannend. Ik ben blij dat het achter de rug is, het kwam uit mijn tenen, wat een opluchting. Dit resultaat neemt wel veel druk bij me weg. Ik schat mijn kansen op de 1500 meter hoger in, want daarop komt de snelheid wat gemakkelijker.”

Weer terugkerend naar het gevoel dat haar in een verwurgende greep had gehouden. “Ik kan niet goed omschrijven wat voor k#tdag dit is geweest. Ik zat voortdurend tegen de race aan te hikken, dacht aan een stuk door laat me alsjeblieft gewoon rijden. In mijn hoofd was ik natuurlijk de gehele tijd bezig met die matrix, met het feit dat je minimaal top-twee moet schaatsen. Met dit deelnemersveld is dat zó lastig en dat maakt het erg zenuwslopend. Het is een ander soort spanning die zich meester van je maakt. Dit was het moment om me te plaatsen voor de Spelen. Straks ben ik op dat evenement en moet ik daar m’n ding doen. Daar ben ik heel goed in. Bij een plaatsingswedstrijd komen soms andere zaken kijken, die ik lastig vind en waarbij het niet altijd goed is afgelopen.”

Haar jonge ploegmaat van IKO-X2O, Stijn van de Bunt, had vrijdag gedemonstreerd dat het met de ‘programmering’ richting OKT wel snor zat. Hij won zeer overtuigend de vijf kilometer en kan zich voorbereiden op de reis naar Milaan. Een beter geruststellend voorbeeld had ze zich niet kunnen wensen. “Oh, maar ik wist wel dat we als team in orde zouden zijn op het juiste moment. Ik was alleen maar heel trots op Stijn die ik voor de televisie heb zitten aanmoedigen. Knap dat het hij heeft geflikt, al moet ik zeggen: hij schaatste al langer hartstikke sterk.”