Lijstje van gouden eieren? Vergeet het maar!

Olympische Spelen

De bedenkers van de matrix en de selectievolgorde van schaatsers hebben elke vier jaar de handen vol aan de samenstelling van het meest heilige lijstje van de langebaan. Het uitgangspunt is altijd hetzelfde: de afstanden waarop de grootst mogelijke kans op een gouden medaille kan worden gewonnen, staan het hoogst. Maar als het ei dan is gelegd, wat komt er een paar maanden later dan uit? De prognostieken van de voorbije acht jaar eens teruggekeken.

Onze meer dan waarschijnlijke gouddelver op de Spelen van 2026: Joy Beune. | Foto: Neeke Smit

Als Joy Beune even een blik werpt op de matrix van 2022, en op de plaats van Irene Schouten haar naam invult (met uitzondering van de mass start; die kan ze beter vervangen door de 1500 meter), dan komt het in Milaan met de vrouwen wel goed. Het aantal plakken van Beijing zal, mede door de inbreng van de nauwelijks te kloppen Femke Kok, dik verbeterd worden.

In het mannenstrijdgewoel hadden we gelukkig Kjeld Nuis nog, en Jac Orie moest Thomas Krol dankbaar zijn, want anders zou de Hagenaar zonder hoofdprijs huiswaarts zijn gekeerd. Het meenemen van Sven Kramer, de hele winter een icoon-op-zijn-retour, zorgde van tevoren voor grote vraagtekens bij de nationale media. En terecht: de Fries was geen schim meer van de man die jarenlang grootse triomfen vierde.

Verder opvallend is dat de bovenste plekken in de matrix, zoals voorspeld vooraf, ook het meeste eremetaal opleverden. Alleen de gouden plak van Ireen Wüst op de 1500 meter en de zilveren tien kilometer van Patrick Roest komen uit de onderste helft.

De uitkomst van de matrix bij de vrouwen in 2018 was qua medailles geweldig, maar er konden niet veel rijders hun topscore van het OKT bevestigen in Korea. Slechts Ireen Wüst en Jorien ter Mors, winnaars van respectievelijk de drie kilometer en 1000 meter in de zenuwenoorlog tussen kerst en de jaarwisseling van 2017, bleken bij machte er een goldrush van te maken. Voor Carlijn Achtereekte en Esmee Visser gold juist het omgekeerde: ondanks hun lage plek in de matrix (tiende en elfde) waren ze toch goed voor olympisch goud.

Van het keurkorps bij de mannen vielen drie man individueel ongelooflijk door de mand. Marathonrijder Bob de Vries kachelde op het OKT naar de eerste plaats op de vijf kilometer; in Pyeongchang werd hij weggereden door de concurrentie (vijftiende plaats). Ook Koen Verweij viel bar tegen. Op zowel de 1000 als 1500 meter (twee keer tweede op het OKT) kwam hij op veilige plekken in de matrix te staan, de zesde en zevende plaats. Met een negende stek en elfde plaats liet hij het lelijk afweten. Op de teamonderdelen was hij succesvoller met brons op de mass start en de ploegenachtervolging.