Een vijf kilometer vol tranen voor Joy én Bente

Wanneer Joy Beune in de mixed zone haar verhaal komt doen, is ze nog steeds vol emotie. Geen rancune over het selectieproces, maar de teleurstelling van maandag stroomt nog steeds in de vorm van tranen over haar wangen. Ze was zo vol vertrouwen dat ze het olympisch ticket op de 1500 meter zou binnenslepen, de afstand waarop ze al acht internationale optredens ongeslagen is. Helaas bleek een misser haar fataal te worden.

Er waren vervolgens zelfs twijfels of ze dinsdag wel wilde beginnen aan de 12,5 rondes die haar te wachten stonden. “In eerste instantie zei ik dat ik er klaar mee was, dat ik naar huis wilde. ’s Avonds nam ik het besluit toch te starten. Ik wilde me niet laten kennen en eruit halen wat erin zit. Dit was alles, maar ik ben blij dat het erop zit. Ik ben leeg, gebroken.”

De uren na haar debacle bracht ze door bij haar ouders, haar vriend Kjeld Nuis en haar ploeg. “Ik heb een tijd lang met Kjeld gepraat. Ik was heel opgelucht dat hij zich wel kwalificeerde voor de 1000 meter (vertelt ze dinsdag voordat Nuis vierde wordt op de 1500 meter, red.). Daarnaast ben ik goed opgevangen door de ploeg. Ik kwam in een warm bad terecht. Zij hebben mij door de dag gesleept.” En de nacht, want ze kreeg van de staf wat slaappillen in de hand gedrukt, zodat ze niet de hele nacht naar het plafond hoefde te staren.

“De 6.57 van vandaag is niet slecht, maar ik weet dat er meer in zit”, blikt ze terug op haar vijf kilometer. “Het is niet leuk zo rond te schaatsen. Ik ben vooral blij dat het klaar is. Het besef is er nog niet helemaal dat ik me niet gekwalificeerd heb voor de 1500 meter. Nee, het besef is er wel, alleen voelt het nog steeds alsof het een grap is. Ik krijg berichten van buitenlandse schaatsers die dit systeem niet snappen. Brittany Bowe appte mij dat ik op de Spelen hoor te staan. Mooi dat zelfs een tegenstander dat zegt.”

Met strijdkracht sluit Beune af: “Ik zal me nu voorbereiden op de Spelen, waar ik de drie kilometer en de team pursuit schaats. Daar ga ik alles uithalen.”

Ook de normaal zo nuchtere Bente Kerkhoff hield het niet droog na haar vijf kilometer. Alleen kwam haar emotie voort uit blijdschap en opluchting. Als nummer twee mag zij afreizen naar Milaan, waar ze hoogstwaarschijnlijk ook de mass start zal rijden. “Dat komt nog niet helemaal bij me binnen. Dit is een droom die uitkomt.”

De voortekenen waren er al op de drie kilometer, toen Kerkhoff een persoonlijk record klokte. “Vandaag was mijn laatste kans om me te kwalificeren. Met de trainingen voelde ik me al heel goed, dan voel je de druk om dat te laten zien in de wedstrijd. Dat is goed gelukt vandaag, want het was voldoende. Ik twijfelde er nog wel even aan, omdat ik de laatste twee rondes inkakte.”

Pas bij de finish van ploeggenoot Marijke Groenewoud durfde ze te juichen. “Ik wist tijdens haar race al dat het heel moeilijk zou worden voor Marijke, maar ik wilde er nog niet op hopen. De laatste ritten waren zenuwslopend, ik wilde zo graag.”

Hoewel ze voorafgaand aan dit seizoen in de luwte haar rondjes schaatste, is de 24-jarige nu medaillekandidaat voor Milaan op zowel de mass start en als ze een goede dag heeft op de vijf kilometer. “Als je in Nederland meedraait in de top, kun je meedoen om eremetaal. Maar eerst dit even laten bezinken.”

Geen tranen bij Merel Conijn, wel een brede glimlach. "De spanning voor vandaag was echt groot. Ik kan nog niet geloven dat ik mijn tweede ticket heb binnengehaald. Ik vind het vooral mooi dat we met drie vrouwen en Jorrit, een mooi clubje dus, naar Milaan gaan. Dat is heel vet."

Waar ze in 2022 de Spelen als reserve beleefde, mag ze nu de drie en de vijf kilometer schaatsen. "Ik had het echt verschrikkelijk gevonden als ik weer die reserverol zou krijgen. In Beijing voelde het alsof ik er voor spek en bonen was. Dat is de afgelopen vier jaar wel door mijn hoofd geschoten. Ik ben heel blij dat ik nu zelf mag starten."