2009. De WK Afstanden in Vancouver. Sven Kramer had waarschijnlijk zelfs in zijn grootste nachtmerrie niet gedacht aan een verkeerde wissel. In dat jaar werd de Fries voor de laatste keer wereldkampioen op de tien kilometer. Tot de mondiale titelstrijd van 2016 tenminste.
Natuurlijk. Regerend olympisch- en wereldkampioen Jorrit Bergsma was niet van de partij in Kolomna, maar: “degene die zich niet plaatst, kan je ook niet verslaan”, zeggen veel sporters in zo’n situatie vaak terecht.
En ondanks het ontbreken van de pupil van coach Jillert Anema voelde Kramer zich vooraf - zo zei hij tenminste - niet eens de favoriet. Had Ted-Jan Bloemen hem eerder dit seizoen immers niet verslagen bij de World Cup in Salt Lake City en zijn wereldrecord op de langste afstand afgepakt?
Toch was Kramer de beste in Rusland. En ruim ook. Voor de vierde keer in zijn carrière op de tien kilometer en - op dat moment - voor de zestiende keer in totaal bij de WK Afstanden. Het hangen en wurgen is voorbij, concludeerde hij na zijn overwinning.
Antoinette de Jong vertelde na haar bronzen medaille op de 3000 meter dat ze zich, na haar rampseizoen 2014-2015, inmiddels de 2.0-versie van zichzelf voelt. In dat licht gezien is Kramer op de tien kilometer aanbelandt bij versie 4.0.
Van talent, via alleenheerschappij en een dipje naar een nieuwe kroon op zijn werk. Al is de echte glorie - en het verdringen van die nare droom van de Spelen van 2010 - natuurlijk pas in 2018 in Pyeongchang te verdienen.
Pavel Kulizhnikov was bij de WK de grote favoriet op de sprintafstanden. Die status moet je echter nog maar wel waarmaken. Dat de druk, die de hooggespannen verwachtingen bij het Russische publiek met zich meebrengt, verlammend kan werken, hebben we tijdens de Spelen in Sotsji al kunnen zien.
Kulizhnikov leek echter geen last te hebben van stress. Eerst snelde hij naar de zege op de kilometer en ondanks dat zijn landgenoot Ruslan Murashov net iets rapper was op de eerste 500 meter, bleef de wereldkampioen sprint rustig en maakte hij het karwei in de tweede race overtuigend af.
Het massaal toegestroomde publiek toonde zich dan ook tevreden met de prestaties van Kulizhnikov en andere Russen zoals Denis Yuskov, die goud pakte op de 1500 meter. En eerlijk is eerlijk: de nieuwe generatie heeft dat helemaal zelf verdiend.
Niet alleen Sven Kramer en Pavel Kulizhnikov pakten in Kolomna twee wereldtitels. Ook Martina Sablikova en Jorien ter Mors toonden zich twee keer de beste. In het geval van de Tsjechische werd dat vooraf wel verwacht, maar dat de Twentse al zó goed zou zijn was een welkome verrassing.
Ter Mors debuteerde bij de WK met goud op de 1000 meter. Gebroken was ze na afloop, maar vooral dolgelukkig. “Anderhalf jaar geleden nog maar stond ik gebukt over mijn fietsje op straat en dacht: wat ben ik aan het doen?”, blikte ze terug op het seizoen dat ze miste vanwege overreaching.
Als het na haar overwinning op de kilometer nog niet duidelijk was, toonde Ter Mors op de 1500 meter nog maar eens aan dat ze echt helemaal terug is. De olympisch kampioene op de schaatsmijl was met grote voorsprong de beste.
Een bizarre prestatie, zo moest Ter Mors bekennen. En dan zag de alleskunner dit seizoen nog wel als een tussenjaar. Dat ze ook maar net een podiumplaats op de 500 meter misliep, doet je je afvragen wat ze kan, mocht ze het shorttrack laten voor wat het is. Wat is de overtreffende trap van bizar?
Sjinkie Knegt zou geschiedenis gaan schrijven, zo was de verwachting. Bij de World Cup Finale shortrack in Dordrecht kon hij de eerste Nederlander worden die de wereldbeker wint. Het liep echter allemaal net even iets anders.
Knegt begon nog voortvarend aan het weekeinde en plaatste zich eenvoudig voor de finalerondes op de 1500 meter, maar op de relay sloeg het noodlot toe. De Fries kwam bij een inhaalactie ten val, bleef geblesseerd op het ijs liggen en was zelfs even buiten bewustzijn.
Met een zuurstofmaster om werd Knegt per brancard van het ijs om vervolgens overgebracht te worden naar het ziekenhuis. De conclusie die de doctoren daar trokken, was niet mis. De 26-jarige rijder heeft drie ribben gebroken, een klein scheurtje in zijn lever en inwendige kneuzingen.
De wereldbekerfinale leverde Knegt dus alles behalve een zege op. Sterker nog: het seizoen zit er helemaal op voor de winnaar van olympisch brons in Sotsji. Ook zijn wereldtitel verdedigen gaat dus niet lukken. Zelfs zijn goede mentaliteit kan de pechvogel daar niet meer bij helpen.
In een weekend waarin ’s werelds beste 1500-meterrijders in actie komen bij de WK Afstanden is 1.51,62 geen bijzondere tijd. Ook het feit dat Marcel Bosker het in zich heeft zo’n tijd te rijden is duidelijk. De overmacht waarmee hij daardoor won bij de NK Junioren, verdient echter een vermelding.
Chris Huizinga eindigde namelijk als tweede, maar mocht op geen enkele wijze aanspraak maken op meer dan dat. De wereldkampioen inline-skaten bij de junioren kwam in Alkmaar na 1.53,86 over de streep, op liefst 2,24 seconden van Bosker.
Bosker, die behalve de afstandstitel op de schaatsmijl ook die op de 1000 meter won en allroundgoud pakte, genoot zelf ook van het gat dat hij sloeg met de concurrentie. “Dat motiveert wel. Ik voel me hartstikke fit en rijd bijna elke week een persoonlijk record”, zei hij na afloop.
In maart gaat Bosker in het Chinese Changchun op jacht naar de wereldtitel. Gezien zijn prestaties tijdens de World Cups voor junioren maakt hij ook op dat podium een goede kans, al blijft de in Zwitserland geboren rijder op zijn hoede voor een ‘gekke Rus’ uit onverwachte hoek.
Irene Schouten veroverde bij de WK Afstanden het brons op de 5000 meter, maar leek dat na afloop zelf vergeten te zijn. Noord-Hollandse had in ieder geval niet door dat ze op het middenterrein verwacht werd voor de podiumceremonie en was inmiddels al bezig met haar cooling-down.
Yvonne van Gennip, teamleader bij de KNSB, moest eraan te pas komen om Schouten erop te wijzen dat men naar haar op zoek was. Ondertussen was haar ploeggenote bij Team Clafis, Carien Kleibeuker, druk bezig met proberen de start van de prijsuitreiking te vertragen.
De nummer twee op de langste afstand bij de vrouwen kreeg het daarbij zelfs aan de stok met iemand van de ISU. “Ze wilden huldigen zonder Irene. Maar dat kan natuurlijk niet. Huldigen met zijn tweeën”, zei de houdster van het werelduurrecord. Uiteindelijk kwam alles toch nog goed, want Schouten was net op tijd om haar medaille in ontvangst te nemen.
Drie dagen voor de finale van de KPN Grand Prix kondigde Yvonne Spigt haar schaatspensioen aan. Het werd voor de 28-jarige Koga-rijdster steeds moeilijker om de sport te combineren met haar baan als doktersassistente en dus hakte ze de knoop definitief door.
Dromen mag altijd, maar de voortekenen voor een droomafscheid op het door Spigt zo geliefde natuurijs, waren niet al te gunstig. Tijdens de eerste wedstrijd in Falun ging het niet zoals gehoopt en waarom zou dat een paar dagen later compleet anders zijn?
Compleet anders was het echter wel, want Spigt kreeg het mooiste afscheid dat ze zich maar kon wensen. Ze zat mee in de kopgroep van zes en rekende vervolgens in de sprint af met onder meer Iris van der Stelt en Birgit Witte. Het resulteerde in vrolijke plaatjes in de Zweedse sneeuw.
Simon Schouten liet zich dit seizoen al vaak vooraan zien, maar een zege kwam er nooit. Tot de finale van de KPN Grand Prix. Het werd de rijder van Team Royal A-ware/Fonterre niet makkelijk gemaakt in Falun.
Zijn twee medevluchters Erwin Mesu en Jordy Harink weigerden in de laatste fase van de wedstrijd op kop te rijden en dus moest Schouten al het werk doen. Desondanks kwam de oudere broer van de eerder genoemde Irene als eerste over de streep.
Misschien was de frustratie over de ‘sabotage’ van de nummers twee en drie daar wel de oorzaak van. Schouten had in ieder geval flink de P in over hun gedrag. “Zó laf”, brieste hij na afloop. Het is te hopen dat de dubbelslag die de Noord-Hollander in Zweden sloeg de irritatie iets weg laat ebben. (Video)