Patrick Roest? Een toonbeeld van taaiheid. Van nooit niet willen opgeven. Maar ook een lief, klein, smal en schuchter ventje toen hij als negenjarige jongen kwam aanwaaien bij De Lekstreek, een begrip onder Nederlandse schaatsverenigingen. “We trainden in Dordrecht om de ijshockeybaan heen, op zo’n klein 200-meterbaantje, en aan het einde mochten de kinderen nog even zelf rondjes rijden, totdat ik aangaf dat het genoeg was. Alleen niet voor Patrick, die bleef meestal doorgaan. Patrick, riep ik op een gegeven moment, we gaan nu echt naar huis. ‘Oh, oh, oké’, reageerde hij, bijna huilend. Tot-ie besefte dat hij naar de koeien thuis op de boerderij kon, wat ook weer leuk was….hahaha!”
’t Is een van de gouden anekdotes over de beste allrounder van de wereld die Dave van Dam zo paraat heeft. Ook niet zo gek, als je weet dat hij zes, zeven seizoenen lang Roest heeft mogen trainen. Van z’n pupillentijd tot aan Jong Oranje, inclusief een periode in het Gewest Zuid-Holland, zag Van Dam van dichtbij hoe de boerenzoon uit Lekkerkerk zich de stiel eigen maakte. Roest ging hard vooruit. Als beste pupil van zijn lichting werd hij eruit gepikt om mee te doen aan een kampioenschap in Groningen. Podiumplaatsen waren te hoog gegrepen, maar zijn prestaties vielen voldoende op om hem over te hevelen naar de gewestelijke selectie, overigens samen met Van Dam. “Dat was een prachtige tijd. Kai Verbij, Jutta Leerdam, Dione Voskamp, Sanneke de Neeling zaten ook in die groep. We hebben hard getraind en veel gelachen.”
Zo iel en schuchter als Roest was, zo snel bewoog hij zich over het ijs. “En taai dat hij was. Ik zie hem nog een marathonkampioenschap rijden bij de pupillen: hij beukte net zo lang op kop de rondjes weg totdat iedereen had moeten lossen. Het was technisch misschien niet altijd even netjes, maar alle belangrijke dingen deed hij goed. Een enorm goede zijwaartse afzet, bijvoorbeeld. In het begin had Patrick moeite zijn recht boven zijn rechterbeen te komen. Toen hij dat letterlijk en figuurlijk onder de knie kreeg, werd zijn techniek heel effectief. Die is door de jaren heen natuurlijk steeds verder verbeterd. Als ik hem nu zie schaatsen, denk ik vaak terug aan vroeger. Met trots, ja. Het mooie is: Patrick woont weliswaar in Heerenveen, maar is altijd een echte ‘Lekstreeker’ gebleven”, aldus Van Dam, die als uitsmijter nog een prachtverhaal heeft.
Het jaartal is niet honderd procent zeker, hij vermoedt dat het 2011 was (in werkelijkheid maart 2013). Wesly Dijs, in die dagen een voorname concurrent, won de vermaarde Vikingrace in Thialf. “Het seizoen liep op z’n eind, ik was al op wintersport en Patrick deed mee aan de Vikingrace. Had het hele weekend dubbele afstanden gereden. Toen belde hij me plotseling. Dat deed hij zelden of nooit.
‘Met Patrick’. Ja, wat is er, vroeg ik. ‘Ze hebben me overgehaald om nog een tien kilometer te rijden. Mag dat? Ik: ben je fit, hoe voel je je, want je hebt er al een heel weekend opzitten? ‘Ja, maar ik ben fit en wil het wel heel graag', antwoordde hij. Doe maar, reageerde ik. ‘Ja, maar hoe moet dat dan?' Als B-junior wist hij dat niet hè, zo'n nieuwe afstand voor hem. Ik zei: ik zet wat hoog in: rijd maar rondjes 33, dan kom je op een heel mooie tijd uit. Nou, dat was goed. Zijn zus Natasja zou hem coachen. Zij stuurde me een paar uur later een briefje met de rondetijden die Patrick had gereden. 33,0 33,0 33,1, 33,0, 33,1, 33,2, 33,0 enzovoort. En de laatste ronden 32,7, en 31,2. Zijn tijd was 13,49 en nog iets, voor een mannetje van zestien. Geweldig. Ik belde hem. Joh, supergoed, Patrick. Had je nog harder gekund? ‘Ja, dat denk ik wel, maar jij had toch gezegd: ‘rondjes 33’……, hahaha! Schitterend. Hij is er gelukkig niet slechter van geworden.”
Alle info over het ISU EK Afstanden vind je hier.
