Carrière
Met respectievelijk dertien en tien seizoenen horen Engbers en Van Kalken tot het meubilair van het vrouwenpeloton, maar na dit seizoen zwaaien ze af. Op haar 25ste heeft Van Kalken over een paar weken acht seizoenen Topdivisie achter de rug, uitzonderlijk lang voor iemand van haar leeftijd. “Ik heb heel vroeg besloten om vol voor het marathonschaatsen te gaan, ik was op m’n zeventiende nog junior toen ik begon in de topdivisie. Dan heb je nu al die banen gezien, alles wel een keer meegemaakt, heel veel marathons gereden. Nu ik het een paar jaar gedaan heb, maakt dat het ook wel anders. Ik wist vorige zomer al dat dit mijn laatste seizoen was. Vorig jaar heb ik mijn bachelor geneeskunde afgerond en besloten om nog één jaar vol voor het schaatsen te gaan.”
Engbers heeft dertien seizoenen op het hoogste niveau op de teller staan. “Een paar jaar geleden kon ik me echt niet voorstellen dat ik over stoppen zou nadenken. Het was nog niet klaar. Maar dit jaar voelde het anders. Ondanks dat ik er nog veel plezier in heb, we een leuk team hebben waarmee we succes hebben en ikzelf nog hartstikke goed rijd. Misschien is dit daardoor wel een goed moment om afscheid te nemen, nu ik er nog zoveel plezier in heb. Daar kijk ik met trots op terug.” Engbers maakte door de jaren heen alles mee, maar had niet de langebaanachtergrond die veel van haar collega’s wel hadden. “Ik heb het bestaan als topsporter moeten leren, een mooi proces. Echt een reis waardoor ik als mens en sporter gegroeid ben. Daar kijk ik nu met plezier en trots op terug, de dieptepunten ga ik niet missen. Ondanks het plezier dat ik beleef aan het schaatsen, ben ik toe aan een nieuw avontuur.”
Teamgevoel
Beide vrouwen maken deel uit van een ploeg waar niet veel gewonnen wordt de laatste jaren, maar dat maakt het teamgevoel niet minder. “Straks gaan we nog naar Zweden”, zegt Van Kalken. “Daar keek ik normaal een beetje tegenop, wetende dat het heel zwaar wordt. Nu heb ik er zin in, ook omdat het de laatste keer is met de ploeg. We maken er een mooie week van en dat teamgevoel ga ik heel erg missen. Het is bijzonder dat je deel uitmaakt van een team, hard traint en dan in barre omstandigheden gaat schaatsen. Eigenlijk heel bizar om mee te maken. Wat ik niet ga missen? Om op zaterdagavond rondjes te rijden in Eindhoven of andere plekken waarvoor je ver moet rijden.”
Voor de 33-jarige Engbers veranderde haar rol de afgelopen jaren enigszins. “Nu noemen de meiden me gekscherend moeder Gans”, zegt ze met een lach. “Dat is ook wel een beetje de rol die ik heb in de ploeg. Wat dat betreft is dit ook een mooi moment om afscheid te nemen, want met de winst van Tessa (Snoek, red.) in de Alternatieve hebben ze mij niet meer zo nodig. Die meiden zijn in staat alles zelf te kunnen, maar ik hoop dat mijn ervaring van de afgelopen jaren heb kunnen delen en dat zij daarmee een stapje gezet hebben.”
De vrouw van de wieltjes kan het ook op dunne ijzers
De dagzege in Alkmaar was voor Lianne van Loon. De inlineskatester had haar zinnen gezet op deze wedstrijd, ondanks dat ze geen hulp mee had op de Noord-Hollandse ijsvloer. “Podium is leuk, maar ik rijd alleen voor de winst”, vertelde Van Loon. In de sprint versloeg ze geduchte tegenstandster Esther Kiel en Sofia Schilder. Het gros van het marathonpeloton was in de laatste week van januari aan het worstelen op de Weissensee, Van Loon nam een volledige week rust. “En daar was ik best onzeker over. Na zo’n week komt alles hard aan, ik weet nooit zo goed wat ik van mezelf kan verwachten.”
Nou, heel wat. Op de streep zat Van Loon comfortabel voor haar concurrentes. Heel wat teams dromen in de Topdivisie dromen van een sprinter zoals de Gouwse. “Tsja”, reageert ze. “In het marathonschaatsen is geen geld te verdienen en in het inlineskaten ook niet. Dan doe ik het liefst wat ik echt leuk vind en waar ik beter in ben. Dat is de wereld over trekken met mijn skeelers en hopelijk ooit wereldkampioen worden.”
Aanbiedingen van marathonteams zal Van Loon voorlopig naast zich neerleggen, geeft ze de indruk. “Ik zit heel goed op m’n plek bij het KNSB Inlineteam, als we met z’n allen zijn hebben we echt een leuke ploeg. Er zit niet zoveel druk op, ik ben soms alleen maar dan heb ik ook de vrijheid.”
Inmiddels leeft Van Loon weer toe naar het inlineseizoen. “We rijden Amsterdam nog en dan trekken we naar Lagos voor de eerste Europacup. En die gemiste inschrijving van Geisingen? Dat is inmiddels opgelost hoor”, lacht de 23-jarige.
Palmares
“Topsport is uiteindelijk toch iets waarin je meer teleurstellingen hebt dan overwinningen”, zegt Engbers. Is ze tevreden over haar eigen palmares? “Een lastige vraag, ik heb nooit die ene overwinning behaald.” Meteen herstelt ze zich: “Nog niet, ik hoop dat het nog komt. Ik denk ook nog steeds dat het komt. Die mist op mijn lijstje, heb nog niet alles bereikt wat ik wilde. Zo is het leven soms ook. Heb alles gedaan wat ik kon. Inmiddels kijk ik met trots terug op de dingen die ik wel gehaald heb. Toen ik begon met schaatsen waren er niet veel mensen die dachten dat ik überhaupt zover zou komen. Er zijn altijd mensen die kijken naar wat je niet gehaald hebt, maar er zijn een heleboel mensen die nooit op het bruggetje bij de Weissensee gestaan hebben.”
Nul overwinningen, maar haar bronzen plak op het NK Kunstijs in 2018 en de tweede plek tijdens de Alternatieve Elfstedentocht van 2020 tellen mee. En vanzelfsprekend de overwinning van teamgenote Tessa Snoek tijdens de jongste editie van de 200 kilometer op de Spielplatz der Natur. “Echt een teamprestatie”, vertelt Engbers. "Tessa en ik waren ziek, heel bijzonder dat het eindigde met zo’n hoogtepunt. Het is nog vers, dat zorgt ervoor dat het heel bijzonder voelt. Natuurlijk presteerde Tessa het dat ze als eerste over de streep kwam, maar ik ben heel dankbaar dat ik mocht meemaken."
Van Kalken heeft eveneens nul overwinningen op haar teller staan, maar heeft heel wat bijgedragen aan successen van anderen. “Of ik alles afgevinkt heb? Het meeste wel”, aarzelt ze enigszins. “Het is gewoon klaar nu, heb mooi op het podium gestaan en bijgedragen aan overwinningen van anderen. En dit seizoen ben ik wel tevreden, iedereen van de ploeg is nu een keer vierde of vijfde gewest. We willen graag dat podiumplekje nog pakken. Het is soms lastig om tevreden te zijn met iets minder.”
Toekomst
Engbers heeft in haar vrije tijd al heel wat bergen beklommen en er liggen plannen om dit jaar Nederland achter te laten. "Ik hoop dat we dit voorjaar of deze zomer naar de Zwitserse Alpen verhuizen, een droom die al enige tijd speelt. We zijn bezig, dit soort dingen kosten best een hoop tijd en energie. Als je het echt wil, dan moet je het ook een keer doen."
Bij Engbers kwam het gevoel van het moment om afscheid te nemen geleidelijk, Van Kalken had daarentegen al een heel plan uitgestippeld en weet precies wat ze de komende jaren gaat doen. “De hele zomer wist ik al dat dit mijn laatste seizoen zou zijn. Nadat ik vorig jaar de bachelor geneeskunde heb afgerond, werkte ik het afgelopen jaar in een huisartsenpraktijk. Straks begin ik met mijn master geneeskunde en werk ik ernaast als co-assistent in het UMCG Groningen. Vijftig uur in het ziekenhuis, dat is niet te combineren met het schaatsen.”
Het restant van dit seizoen is het een kwestie van genieten, zegt Van Kalken. “Ik sta mentaal toch wel wat anders aan de start. Het bewustzijn dat het de laatste keer is, nog eenmaal alles op alles zetten. De Weissensee genoot ik andere jaren wel van, maar nu heb ik heel actief genoten van mijn tijd daar.”
Dubbelslag voor toptalent Sofia Schilder: ‘Had vleugels vandaag’
Haar eerste podium in de Topdivisie nadat ze eerder op de middag al Nederlands kampioen geworden bij de Junioren A, het was een mooie dag voor Sofia Schilder. Correctie: het zijn mooie weken voor Sofia Schilder. Tijdens de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee was de 18-jarige Noord-Hollandse zo'n honderdvijftig kilometer in de aanval.
“Daar heb ik veel reacties op gehad”, vertelde de vrolijke tiener. “Ook van mensen die ik helemaal niet kende, die me complimenteerden met hoe ik reed. Ik heb altijd het idee dat ik niet heel goed ben, nu gingen mensen zeggen hoe goed ik reed.” Een behoorlijke ontboezeming voor een tiener waarvan toch algemeen bekend is dat de schaatswereld aan haar voeten ligt. “Nee, ik heb altijd het idee dat het nog veel beter kan...”
In de marathons heeft Sofia Schilder dit jaar haar waarde inmiddels wel bewezen, maar grote kans dat ze daaraan geen vervolg kan geven bij Van Ramshorst-Renault. Er staan grote vraagtekens boven de toekomst van de ploeg. Voor Schilder het moment om een stap te maken? “Ik heb wel wat gesprekken, maar weet het nog niet zo goed”, zei Schilder, die onder meer in de belangstelling staat van BDM-BTZ waar men zoekt naar een vervanger voor Merel Bosma. “Ik wil blijven skeeleren en heb ambities op de langebaan. Welke ploeg nu echt bij mij past, dat weet ik nog niet... Ik ben vereerd met de interesse die er is en neem de tijd alvorens ik beslis.”
Intussen timmert Schilder aan de weg. “Nu al een podium”, glimlacht ze. "Ik dacht dat het een grote stap was, maar die blijkt toch minder groot dan gedacht."
