Negen seizoenen maakte Marco van der Tuin deel uit van het marathonpeloton. Het hadden er net zo goed acht kunnen zijn. “Na mijn tijd bij Okay wilde ik graag de stap zetten naar een topploeg”, vertelt de Fries. “Een stap naar Jumbo-Visma, Reggeborgh of A-ware zag ik wel zitten, maar dat bleef uit. Ik raakte daardoor een beetje tussen wal en schip.” Van der Tuin vroeg zich af of hij überhaupt door wilde, totdat hij samen met Bart Mol in contact kwam met Henk-Jan Meijer van de A6-ploeg. “Hij zou er eigenlijk mee stoppen, maar toen wij hem spraken was hij overstag om door te gaan. En daardoor besloten wij er ook nog eens voor te gaan.” Het werd een internationaal collectief met een Fries, een West-Fries, een Nieuw-Zeelander (Peter Michael) en een Portugees (Miguel Bravo). “Een leuke outsidersploeg”, noemt Van der Tuin het. Het viertal kwam vooral op natuurijs goed uit de voeten met een podiumplek voor Michael in Winterswijk.
Op de Weissensee wilde Van der Tuin zijn overwinning in de Aart Koopmans Memorial van vorig jaar een mooi vervolg geven, maar dat bleek lastig na die winnende solo van 25 kilometer in 2023. “Het ONK reed ik voor de winst, maar werden gaatjes telkens dichtgereden. Logisch natuurlijk, maar je ziet wel een verschil in hoe mensen de sport beleven. Ik ben op de vlucht, ze rijden het gat dicht. Prima, maar vervolgens zit ik nog in de finale en staan zij aan de kant. Hoort niet helemaal zo, de motivatie is anders. Ik rijd voor mezelf, voor de lol en zij rijden in opdracht van een kopman en als die voltooid is, kappen ze ermee.”
Tijdens de Alternatieve was Van der Tuin bezig met de oversteek naar de grote kopgroep toen het trio dat het podium uiteindelijk haalde wegsprong. “Op het moment dat ik erbij kwam, was het drietal al gevlogen en lag de koers in de plooi. Ben nog een keer gesprongen voor de vierde plek, maar daar heb je niks aan. Het is voor de statistieken.” In zijn laatste vierluik op de Weissenwee had Van der Tuin een abonnement op de twaalfde plek, in alle wedstrijden op de Spielplatz der Natur eindigde hij op die stek. “Ook wel grappig... Ik kijk er met positieve gevoelens op terug, dat is wel eens anders geweest. Vorig jaar heb ik me er enorm druk om gemaakt. Ik snap het wereldje soms niet, misschien is er meer vriendjespolitiek dan dat het daadwerkelijk gaat om de wedstrijden op natuurijs. Het wereldje is misschien ook wel niet te snappen."
Het feit dat de absolute topploeg nooit kwam, blijft een hiaat in de carrière van Van der Tuin. Nadat hij afgelopen seizoen bij A6 begon, veranderde zijn sportbeleving. "Heb altijd voor m'n sport geleefd, wilde zo goed mogelijk worden. Nu wilde ik het voor mezelf laten zien. Meer plezier beleven aan de sport en kijken wat je waard bent. Binnen mijn eigen mogelijkheden heb ik alles gedaan om nog beter te worden en op die manier afscheid te nemen." Dat leverde minder druk op, ook met de wetenschap dat het voor Van der Tuin zijn laatste jaar zou zijn. “Ik dacht dat er veel meer in zat, maar daar heb je in deze sport niet zoveel aan. Je moet ook mensen en ploegen mee hebben. Ik heb laten zien dat ik het waard ben, ook op de Weissensee waren andere ploegen bang als ik vooruit was. Dan denk ik: Een gemiste kans dat ik niet bij een topploeg ben gekomen. En dat hoor ik nu ook links en rechts, mooi als je dat hoort.”
Het zorgt ervoor dat Van der Tuin over anderhalve maand met opgeheven hoofd afscheid kan nemen van het peloton. “Zeker, dat wilde ik ook. In de piepzak zitten zoals vorig jaar, dat is niks. Ik had toen ook kunnen stoppen en die kans was best groot. Maar gelukkig heb ik nog een jaar kunnen rijden. Met Henk-Jan en Klasina (Seinstra, red.) is het geweldig, beter kan gewoon niet. Ze hebben ons goed opgevangen en we hebben enorm veel plezier gehad. We hebben een mooie week gedraaid, ook de vrouwen hebben goed gereden. Dit keer niet om de prijzen, maar het had ook anders gekund.” En misschien pakt het in Zweden wel heel anders uit, weet Van der Tuin. “Het kwartje kan zomaar de goede kant op vallen. En daarna pakken we samen de fiets...”
Samen met vriendin Tessa laat Van der Tuin alles achter, hij begint straks aan een wereldreis. "Ik stop met schaatsen, heb m’n baan opgezegd, huis is weg. In april pakken we de vakantiefiets met tassen eraan, een tentje mee en gaan we elke dag een stukje fietsen totdat we in Australië zijn. Dat is de eindbestemming. Hoelang we erover doen, dat maakt eigenlijk niet uit en het maakt ook niet uit hoelang we wegblijven. Dit is het moment om hiervoor te kiezen. Anders doe je het niet meer. Als je fulltime werkt, stap je snel in het traditionele leven van huisje-boompje-beestje. We kunnen dit doen, hebben geen kinderen. Niemand houdt ons tegen, er zijn heel wat mensen die apen en beren op de weg zien. Wij niet, het is een nieuw avontuur. Het schaatsavontuur is voorbij en nu is het tijd voor iets anders. Dat lijkt me ook machtig mooi."
De afzwaaiers van het marathonpeloton
Marco van der Tuin is lid van een zevenkoppige groep die op de Weissensee kenbaar maakte ermee op te houden na dit seizoen. Mart Bruggink kondigde voor de wedstrijden op het Oostenrijkse bergmeer al aan te stoppen, inmiddels is Willem Hoolwerf daar uit het mannenpeloton bijgekomen.
Bij de vrouwen reed Yvonne Nauta voor de eerste en laatste keer de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, nam Merel Bosma afscheid met winst op het ONK. Eerder stapte Daphne Alderts al uit het peloton door haar aanhoudende problemen met longcovid.
