Van de sprint – in 2016 werd ze de jongste kampioene van Nederland op de kleine vierkamp – naar de discipline waar er soms voor je gevoel geen einde aan komt. Van de zomer bedacht De Neeling het. Yvonne Nauta, al jaren actief in het peloton, belde haar. ‘Zou je het leuk vinden om marathons te gaan rijden?’, vroeg zij. “Ik wilde een nieuwe impuls geven aan het schaatsen. Zat in een fase van mijn carrière waarbij ik mezelf de vraag stelde hoe ik verder zou willen. Want langebanen deed ik heel lang met veel plezier, maar ik merkte dat ik er minder passie en minder plezier uit haalde dan vroeger. Dat had deels te maken met de resultaten, maar op een gegeven moment besefte ik dat ik hetzelfde riedeltje al vreselijk vaak had herhaald. Ik wilde wat anders proberen, in combinatie met mijn studie aan de universiteit van Groningen (biomedical engineering).”
De Neeling, ruim een week geleden nog deelneemster aan het WCKT, begon onbevangen aan de nieuwe klus bij A6.nl/ KMC. “Ik was sprintster hè, de voorbije zes, zeven jaar heb ik voor een wedstrijd nooit langer ingereden dan zeven of acht ronden.” Ze lacht. “Vorige week dinsdag schaatste ik voor het eerst tien rondjes achter elkaar. Dan kun je niets verwachten wanneer je de zaterdag erop in een marathon van de Topdivisie voor vrouwen start. Na 27 keer door de finish te zijn gekomen was het klaar. Mijn voeten deden ongelooflijk veel pijn. Ik zou mezelf wel enorm hebben verrast als ik direct die tachtig ronden had kunnen uitrijden. Dat gaat niet, hè: dit is een totaal andere discipline. Dat geeft niet. Ik probeer bij mezelf te blijven en voor mezelf doelen te stellen. Het liefst rijd je met die andere meiden mee, maar ik weet dat ik dat moet leren en dat ik geduld moet hebben om dat voor elkaar te krijgen.”
Hoewel het optreden van korte duur was in de race die werd gewonnen door Irene Schouten, had De Neeling genoten. “Ik vond het leuk. Het was even zoeken naar m’n plek waar ik kon rijden. Ik had verwacht dat het veel enger zou zijn in zo’n groep, maar dat viel erg mee. Iedereen had redelijk de ruimte, er gingen geen meiden op elkaars schaatsen staan en er waren (nog) geen valpartijen toen ik meereed. Het was trouwens ook wennen aan het materiaal, omdat ik met stevigere schoenen schaatste dan ik gewend ben op de sprint. Zodra ik moe word, krijg ik last van knikkende enkels en heb ik meer moeite om stevig op mijn schoenen te staan in de bocht. Het is zoeken naar de juiste afstelling van mijn schaatsen.”
Waar het eindigt? De Neeling laat zich graag verrassen. Ze droomt ook al van natuurijs, weet dat ze van de ploeg mee mag naar de Weissensee. “Al denk ik, nu ik het zaterdag slechts 27 rondjes heb volgehouden, dat tweehonderd kilometer wat ver voor me is… Oostenrijk is pas over een paar maanden, misschien ben ik dan een veel betere marathonschaatsster. Ik zal er in elk geval hard m’n best voor doen. Niks komt gratis en niks komt aanwaaien in topsport. Dat heb ik wel geleerd. Je moet er superhard voor werken en...ja, daar ben ik goed in. Dus dat moet lukken”, aldus De Neeling die twee of drie keer per week gezamenlijk traint met het team. “Weet je, zaterdag was de nulmeting. Die heb ik binnen. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.”
Komende zaterdag wordt de Daikin Marathon Cup voortgezet in Den Haag. Alle info over de Uithof Bokaal vind je hier.
