Bekijk de introductie op Instagram, en je waant je in de wereld van de grote merkenteams in het Nederlands schaatslandschap. De beelden springen in het oog, de ingesproken tekst versterkt het idee.
'Terugdenkend aan de reis die achter ons ligt stappen we aan boord van een nieuw avontuur. Energiek, enthousiast, gemotiveerd tot op het bot. Een eigenzinnige kijk op de sport en een creatieve blik van buitenaf vormen de samensmelting als basis voor deze reis. Het najagen van een droom waarbij niet alleen de eindbestemming telt, maar vooral de momenten onderweg. Elke dag opnieuw je grenzen opzoeken om er genadeloos hard overheen te gaan.
Want naast plezier is ook de pijn van vandaag het resultaat van morgen. Garanties voor succes? Die bestaan niet. Het enige dat je kunt doen is keihard werken. Als individu en als team. En welke tijd er dan op de klok staat? Dat zal anders zijn voor ieder van ons. Zolang elke rijder er maar alles aan heeft gedaan om zichzelf te overwinnen. Dat is de visie die onze motor van brandstof voorziet. Elke ochtend weer. Wij zijn Team The Brandwagon. Welcome aboard’.
Het schept verwachtingen, nietwaar? In werkelijkheid is Team The Brandwagon niets meer dan een groep gedreven, jonge schaatsers bij wie de oogkleppen van een topsportbestaan ontbreken, omdat studie of een normale baan minstens zo belangrijk is. Ze zijn fanatieker dan de gemiddelde schaatsliefhebber, trainen vrijwel dagelijks, er is onmiskenbaar sprake van prestatiedrang, maar het is vooral de lol in een hobby die hen heeft samengebracht. En ja, niet toevallig wat uitvergroot en financieel ondersteund door een creatief bedrijf dat er een pakkend (video)verhaal met vette beelden van heeft gemaakt. Laat dat maar over aan The Brandwagon, dat enkele jaren terug nog mocht optrekken met de inmiddels tot schaatsdiva uitgegroeide Jutta Leerdam….
Dat was een prachtige periode, erkent Ernstjan van Dam, de eigenaar van de onderneming die is gespecialiseerd in bedrijfsfilms, aftermovies, reclamevideo’s. “We dachten: met Jutta gaan we gave Facebook- en Instagram-filmpjes maken. Totdat die soms honderd, honderdvijftig miljoen keer werden bekeken, wereldwijd. We begonnen toen Jutta 800.000 volgers had. Nu heeft ze er dik vier miljoen. Ze werd heel erg groot, te groot om met ons voor de gein wat filmpjes te blijven produceren. Alles werd professioneler qua management, én moeilijker. Terwijl ik juist van makkelijk houd”, vertelt hij.
“Dit jaar kwam Paul.” De Haan, zo heet-ie van achteren, een goede vriend en net als Van Dam gek van schaatsen. “Paul, een ongelooflijk bevlogen schaatstrainer, belde mij met zijn idee en ik dacht: dat is leuk. Laten we kijken wat eruit komt. Het kost ons een klein beetje geld en wat moeite. Meer niet. We krijgen er veel plezier voor terug. Hartstikke mooi. Het is passie voor de sport. Ik ben heel dol op schaatsen, geweldig om daarin weer een kleine rol te spelen.”
Zo is het tot een veelbelovende lancering van een nieuwe formatie met een eigen identiteit gekomen. Creative Monkey bestaat overigens nog steeds; door interne strubbelingen is er een breuk ontstaan. De Haan heeft (door privéredenen) even overwogen helemaal te stoppen, maar nadat een aantal schaatsers te kennen gaf graag met hem verder te willen, is dat voornemen gauw naar de achtergrond verdreven. Hun namen: Anne Plat, Danny Heijkoop, Gwen Konter, Thomas Selles en Zéfina Bruin. “Dit avontuur is te mooi om er alweer mee op te houden. Het is niet zo dat we nu zeggen: we zijn ineens een topsportploeg. Dat is absoluut niet aan de orde. Wij willen juist belichten hoe we met plezier als de basis en het beleven van een prachtsport op verschillende plekken kunnen genieten, en daarbij moeten de prestaties naar voren komen. Het gaat om onze passie. Die willen we voortdurend laten zien in filmpjes en sprekende foto's, het hele jaar door!”
En de aandacht ligt dan minder op de sportieve ambitie, zo benadrukt Anne Plat, de oudste van het vijftal (bovenste foto). Ze had afgelopen winter het genoegen te mogen meedoen aan de NK’s Sprint en Afstanden. Op het eerste toernooi eindigde ze drie keer als laatste en op de afsluitende 1000 meter hield ze een vrouw achter zich. Ze heeft er geen seconde wakker van gelegen. “Ik en mijn teamgenoten vinden het belangrijker dat we onze energie kwijt kunnen. Als ik voor mezelf praat: ik werk 36 uur per week op een makelaarskantoor, mijn ploeggenoten zitten op school. Misschien zouden mijn resultaten beter zijn als ik die 36 uur aan trainen zou besteden, maar dat heb ik van mijn dertiende tot m’n twintigste gedaan.”
“Destijds stond alles in het teken van het schaatsen, maar daar heb ik niet mijn voldoening uitgehaald. De plaatsing voor het NK Sprint was een grotere overwinning dan de succesjes die ik vroeger behaalde. Ik vertel de mensen dat er in de top-20 van dat NK niemand was die naast het schaatsen een baan heeft van 36 uur. Of die het met een keer trainen per dag moet doen, zoals ik. Wat grappig was tijdens het NK Sprint, waarbij mijn ouders aanwezig waren: die hoorden toevallig twee juryleden praten over Anne Plat. ‘Oh, da’s mijn dochter’, zei mijn moeder. ‘Wij vinden het jammer dat er zo weinig aandacht gaat naar die laatste plekken op een NK, want die rijdsters halen waarschijnlijk het hoogst mogelijke wat ze ooit als schaatsster kunnen realiseren. Daar is nauwelijks belangstelling voor’, reageerden de juryleden. Niet dat ik die aandacht nodig heb, integendeel. Het was wel apart dat zoiets werd gezegd.”
Plat, die op basis van haar resultaten uit het verleden, mag meedingen naar een startplaats in de Holland Cup, bewondert haar maatjes omdat zij naast zulke wedstrijden grijpen. “Zij zitten net onder dat niveau. Toch behouden ze het plezier om elk jaar net zo hard als mij te trainen, en durven ze steeds te dromen van zo’n toernooi.”
Of een ander doel. De 21-jarige Danny Heijkoop denkt om een speciale reden eerder in tijden. Hij hoopt ooit 37 seconden te rijden op de 500 meter, de droom van een overleden ploegmakker. Zijn persoonlijke topscore is er nog een eind van verwijderd: 39,11. “Dat leeft erg in ons team. Voor mij is dat het eerste dat ik wil doen, om hem (George Bolding, red.) te eren. Dan moet ik me wel gaan specialiseren denk ik, want ik ben meer een allrounder. Johan Boonstra is onze coach die de trainingsschema’s schrijft, met hem ben ik aan het overleggen hoe we het enigszins kunnen aanpassen. Volgens mij zijn we op de goede weg. Stiekem hoop ik deze winter al in de buurt te komen van een 37’er.”
Dat het hem menens is, bewijst de Assenaar in deze vakantietijd. Tijdens de reis naar Kroatië legt hij vakkundig een lusje in de route, om langs Inzell te rijden. “Even alvast een ijsmomentje hebben”, zegt Heijkoop, die niet eens moeite heeft hoeven doen zijn vriendin ervan te overtuigen dat het een nuttig ommetje in Zuid-Duitsland is. “De planning is dat we daarna weer doorgaan richting zuiden. Wellicht blijven we op de terugreis nog een of twee nachtjes steken in Inzell. Vakantie of niet, we maken allemaal onze trainingsuren, zodat we straks kunnen bereiken wat we in gedachten hebben.”
