Middelkoop vertelt hoe het met zijn revalidatie gaat: “Sinds januari heb ik geen krukken meer nodig, maar het lopen blijft pijnlijk. Heel langzaam ga ik vooruit. Ik ben blij dat ik weer op de been ben, want zo kan ik weer met vrienden een drankje doen en dan wordt je wereld wat groter. Mijn krachttrainingen gaan best goed en ik kan redelijk wat fietsen. Alleen moet ik alles met pijn doen. Week na week wordt die pijn iets minder. Het zal even duren voordat het weer is zoals het ooit was. Als het ooit zover komt."
De Culemborger vindt het lastig om in de toekomst te kijken. “Mijn idee is wel om terug te keren in de sport. Dat wil ik. Of het gaat lukken, is nog onzeker. De arts zegt dat het goedkomt, dat ik mijn been weer normaal kan gebruiken. Maar of het genoeg is voor topsport, is de vraag. Ik bekijk het nu per week. Hoeveel pijn heb ik? Aan de hand daarvan stuur ik bij. Mijn focus ligt nu vooral op het sterker en stabieler maken van mijn been.”
“Ik moet wel zeggen dat ik door de tijd steeds verder af ben komen te staan van de topsport. Aan het begin was het heel vers. Nu ligt de tijd dat ik dagelijks bezig was met trainen en alles eromheen ver achter me. Ik voel me ook geen atleet meer en ben er minder mee bezig. Voor mij blijft een terugkeer desondanks een doel.” Middelkoop durft nog geen stip op de horizon te zetten. ”De artsen in het ziekenhuis zeiden dat ik sowieso negen maanden voor mijn revalidatie moest uittrekken, maar dan heb ik conditioneel nog een achterstand.”
Topsporters zijn dag in, dag uit bezig met het realiseren van hun doelen door zichzelf te verbeteren. Dat gold ook voor Middelkoop tijdens het begin van zijn revalidatie. “Zelf had ik verschillende ijkpunten gezet. Zo snel mogelijk, zo goed mogelijk en zo perfect mogelijk wilde ik herstellen. Al snel kwam ik erachter dat deze instelling compleet zinloos was. Van mijn doelen kwam niks terecht. Daarom bekijk ik het nu per week en pak ik veel rust. Dat is de enige manier.”
Niet alleen fysiek had Middelkoop dus een klap gekregen, ook mentaal. “Vooral in het begin. Die eerste maanden vond ik heel moeilijk. Constant werd ik teruggeworpen. Je wilt steeds vooruitgaan, maar dat kon gewoon niet. Eerst vond ik het lastig om de verhalen van mijn vrienden te horen. Ik gunde hen een goede uitslag, alleen miste ik het zelf enorm. De wedstrijden, de sociale contacten en met elkaar hard werken om beter te worden. Daarnaast ontbrak de kick die ik van het sporten krijg. Eigenlijk kom je daar pas achter als je het even niet hebt. ”
Voor de specialist in tegenslagen – een gescheurde milt, een sleutelbeenbreuk en een gescheurde kruisband hielden hem al eerder van het ijs en het asfalt – was het een zware weg. “Niets kunnen, veel pijnstilling, alleen maar in bed liggen en elke dag die pijn maakten het heel lastig voor mij. Bovendien was ik bang dat de pijn lang zou blijven hangen. Er gaat zoveel door je heen. Tijdens die slechte momenten zie je het even helemaal niet meer zitten. En dan is het echt taai. Inmiddels heb ik geleerd om met de pijn om te gaan en kan ik weer meer. Deze blessure was zeker weten de klap op de vuurpijl”, lacht Middelkoop als een boer met kiespijn.
Gelukkig kon de 24-jarige boerenzoon zijn gedachten de afgelopen maanden verzetten door personal training te geven. “Zo ben je niet alleen in je bed aan het piekeren. Bovendien heb je weer wat sociale contacten.” In de wetenschap dat hij een mooi eigen bedrijf heeft, zou het schaatsen vaarwel zeggen dan ook een minder grote stap zijn? “In het begin wilde ik niets van stoppen weten, maar nu sta ik daar anders in. Ik zie wel hoe mijn revalidatie loopt en mocht het niets worden, ga ik lekker werken.”
Middelkoop heeft na de eerste zware maanden inmiddels de weg omhoog gevonden. Fysiek en mentaal. “Als ik terugkijk op die eerste zware weken en hoe ik daardoor heen ben gekomen, dan heb ik veel geleerd. Ik had al een paar heftige blessures gehad, maar dit was toch echt anders. Je moet de moed erin houden en dat bleek voor mij de grootste uitdaging. Natuurlijk ging dat met pieken en dalen. Los van of en op welke manier ik terugkom, ik twijfel er niet aan dat ik sterker ben geworden.”
