Met morfine als een welkome, pijnstillende metgezel komt de 24-jarige Middelkoop gelukkig alweer wat beter de dagen door, thuis in Culemborg. Maar elke keer als zijn blik valt op het nog flink gezwollen rechterbeen waarin een pin zit die aan zijn knie en enkel is vastgezet, dringt de harde realiteit heus wel door. Het wordt een lange revalidatieperiode voor de pechvogel pur sang die amper driekwart jaar geleden van het Zweedse natuurijs werd geraapt met een gescheurde milt, die eerder een sleutelbeen brak op de skeelerbaan en voor die tijd al door een gescheurde kruisband lang aan de kant moest blijven.
“Weet je dat ik vorige week nog bloed heb laten prikken, om na te gaan waarom ik me de voorbije weken niet zo fit voelde? Uit het onderzoek bleek dat ik ruim drie maanden geleden de ziekte van Pfeiffer onder de leden had. Dus is het nu een goede tijd om alsnog rust te pakken”, merkt de personal trainer tamelijk laconiek op. Het gaat gepaard met een zacht gegrinnik. Topsporter eigen zeker? Die zien altijd nog wel ergens een streepje zonneschijn aan de horizon.
Middelkoop erkent echter ook dat de klap van vorige week donderdag knetterhard is aangekomen. Eigenlijk was het een stom ongeluk. De mannen van A6.nl trainden in Heerenveen. Ze reden met hun treintje rondjes van 29 seconden. “Jurrian Haasjes draait ook altijd mee, maar doet geen kopbeurten. Wanneer je tempo hebt gemaakt, laat hij je ertussen en geeft hij een zetje om je wat snelheid mee te geven”, leidt Middelkoop de ellende in.
“Ik was net achter hem ingeschoven, Peter Michael kwam van kop en ging ertussen, waarna Jurrian hem duwde. Hijzelf verloor daardoor wat snelheid terwijl we overstapten in de bocht. We waaierden wat naar buiten, ik raakte zijn schaatsen, en hetzelfde moment ging ik onderuit. Er was geen tijd meer mijn lichaam zo te positioneren dat ik in een veiligere houding naar de kussens toe gleed. Ik vloog er met een gestrekt been tegenaan, zag direct een bult op dat been en wist: die is gebroken.” Wat hij niet kon weten, was dat zowel scheen- als kuitbeen in puin lag.
Vrijdags werd er geopereerd in het ziekenhuis van Heerenveen, zaterdagavond (terwijl de marathon van Haarlem bezig was) haalden zijn ouders hem op, en sindsdien is het een voornamelijk liggend bestaan. “Ik mag met krukken bewegen, en heb wat oefeningen gekregen die ik mag proberen, maar dat valt niet mee. Is ook niet zo gek, lijkt me. Ik zei van de week tegen mijn moeder, toen ik bezig was: wil ik er toch het maximale uit halen, en ik voel dat ik te ver ga. Is niet zo handig in deze situatie. Ach, daar leer je ook weer van, denk ik dan.”
Het valt te bezien wat deze blessure met hem doet. “Elke zware kwetsuur is er een te veel, dat kan ik onderhand wel zeggen. Die van Zweden was een heel pittige, al kon ik weer relatief vlug aan de gang, zij het dat erg lang duurde voordat ik op mijn oude niveau terugkeerde. Elke keer na een tegenslag ben je er klaar mee, en toch vind je de motivatie om terug te knokken. Alleen….”, hij weegt een seconde of wat zijn woorden en zegt dan: “dit is een stapje erger dan destijds in Lulea. Toen ik vorige week op het ijs lag met mijn been in de lucht en mijn ploegleidster (Manon Hekman-Kamminga, red.) bij me zat, was mijn eerste uitspraak: ik kan het nu niet meer opbrengen, geloof dat het klaar is. Dat bleef die avond en ook de dagen erna hangen. Momenteel ben ik niet zo bezig meer met de toekomst, omdat ik er niet echt aan wil denken. Het schiet weleens door mijn hoofd, maar het gaat me meer om beter ter been te raken en stapjes vooruit te zetten. Ik wil alles resetten, niet alleen als het om de sport draait, maar alles…”
Middelkoop kan zo het ogenblik voor zich halen waarop hij het bot van zijn been zag uitsteken. "Dit komt niet meer goed, dacht ik. Het moet straks wel allemaal precies weer op zijn plek vallen, wil ik nog op mijn oude niveau terugkeren. De kans is aanwezig dat het niet gebeurt, omdat ik bijvoorbeeld qua stabiliteit klachten houd, of weet ik veel wat. Daar moet ik niet te veel mee bezig zijn nu. Dat zijn zorgen voor later.”
