“In mijn laatste jaar als shorttracker liep ik tegen een rugblessure aan. Daardoor heb ik het hele jaar aan de kant gestaan. Uiteindelijk heeft Jeroen (Otter, toenmalig bondscoach, red.) besloten om niet verder te gaan met mij”, vertelt Visser. Hij kreeg nog de optie om wel bij het NTS mee te trainen, maar daar bedankte hij voor. “Omdat zij geen vertrouwen meer in mij hadden, wilde ik niet opnieuw bij ze aansluiten.”
Visser gooide niet gelijk de handdoek in de ring en zocht naar andere opties. “Ik wilde graag bij Dave (Versteeg, red.) trainen, maar die optie werd mij niet geboden vanuit het nationale team. Dan houdt het wel een beetje op.” Veel alternatieven zijn er immers niet in de shorttrackwereld. Op 25-jarige leeftijd nam Visser afscheid van zijn sport.
“Ik heb gesprekken gevoerd met Annette Smit, vanuit NOC*NSF. Wat vind ik eigenlijk leuk? Ik wilde graag een baan waarbij ik in contact stond met mensen. Anderen blij maken geeft mij een goed gevoel.” En zo werd Visser recruiter; hij brengt sollicitanten en bedrijven bij elkaar. “Eerst wilde ik kijken of het bij me paste. Als het niet zou bevallen, zou ik verder zoeken.”
De overstap van fulltime topsporter naar een kantoorbaan was een grote. “Aan de ene kant was dat heel goed, want daardoor val je niet in een zwart gat. Alleen merk ik nu wel dat ik de kick mis. De adrenaline en het voldane gevoel ontbreken. Dat haal je niet in dezelfde mate uit je werk als uit het topsportleven. Sinds kort ben ik daarom vier dagen aan het werk, zodat ik daarnaast meer kan sporten.”
“Ik fiets graag, doe aan windsurfen en volg kitesurflessen. Het hoeft niet per se op competitief niveau, maar ik merk dat ik mezelf wel uitgedaagd moet houden. Daarom kon ik me in het verhaal van Carien vinden, die vertelde dat ze die sportieve bezigheden echt nodig heeft. Ik loop daar nu ook tegenaan”, vertelt Visser openhartig.
Dan rijst de vraag of het een goede keuze was om gelijk na zijn topsportcarrière fulltime aan de slag te gaan. “Ja en nee. Enerzijds heeft het mij heel erg geholpen om gelijk die stap te maken. Maar ik ben nu twee jaar gestopt en soms vraag ik me af: is dit het? Je gaat werken, je komt thuis en als het lekker weer is stap je op de fiets. Van dat gevoel wilde ik af en daarom ben ik minder gaan werken en probeer ik nieuwe hobby’s uit.”
Net als Carien Kleibeuker komt Visser achter de verschillen tussen alles geven voor de topsport en een 9-tot-5-baan. “Een foutje heeft nu minder grote gevolgen. In topsport wordt alles uitvergroot. Blijkbaar gaf dat mij een kick en dat vind je niet zo snel in je werk. Bovendien snappen mensen die niet uit de topsport komen niet zo goed wat het shorttracken met mij gedaan heeft. Ze hebben niet door wat er allemaal nodig is om zo’n leventje te kunnen leiden.”
Spijt van zijn beslissing om op 25-jarige leeftijd te stoppen heeft Visser niet. “Ik had wel langer doorgewild, alleen heb ik nog steeds last van mijn rug. Het is nu met vlagen, maar verdwenen is het niet. Omdat ik weet dat er niet meer ingezeten zou hebben, heb ik het een plekje kunnen geven.” En Visser is nog steeds betrokken bij de sport, tijdens het WK in Seoul zat hij op de tribune om zijn vriendin Xandra Velzeboer aan te moedigen. En dat heeft geholpen, want vier keer mocht ze naar het Wilhelmus luisteren.
“Dat was geweldig, omdat Xan het zó goed deed. Maar het was ook heel gaaf om het WK in een land als Korea mee te maken.” De wereldkampioen relay van 2017 kijkt nog met een specialistisch oog naar zijn sport. “Mijn sterkste punt was de relay en daarop zie ik wel verbeterpuntjes. Ik had dat onderdeel graag nog willen rijden. Maar dat flitst dan even door mijn gedachten, verder geniet ik er volop van.”
