Na een carrière van zeventien jaar nam Douwe de Vries in maart 2020 afscheid. “Ik had allemaal leuke dingen gepland en zou gesprekken voeren over mijn toekomst. In een vol Thialf nam ik afscheid tijdens de laatste wereldbeker van het seizoen. Toen konden we niet bedenken dat we een week later in lockdown zouden zitten.”
“Vervolgens zat ik een paar maanden thuis en paste ik op de kinderen. Ook fijn om te doen, maar ik had me die transitie wel anders voorgesteld. In die periode had ik graag willen ontdekken waar mijn interesses zouden liggen.” Het stilzitten bracht ook nog andere gevolgen met zich mee voor De Vries. Zijn lichaam was gewend aan zware fysieke arbeid. “Ik was echt verslaafd geraakt aan sporten. Na mijn afscheid miste ik die endorfinestoot, waardoor ik een beetje kribbig en chagrijnig werd. Als schaatser had ik daar ook al last van tijdens een rustperiode, dan was ik na drie dagen niet te genieten. Voor mijn sporthart was het belangrijk om goed af te bouwen”, vertelt De Vries.
“Het duurde ongeveer vier maanden om hiervan af te komen. Daarna kon ik zo een week niet sporten zonder ergens last van te krijgen. Fysiek miste ik die prikkel niet meer. Desondanks vond ik het niet gezond om zonder sport te leven. Het maakt mij toch gelukkig.”
Zijn lichaam was gewend aan de nieuwe levensstijl, maar ook zijn geest moest zich aanpassen. “Van tevoren wist ik dat ik de sport heel erg zou gaan missen. Ik was me er altijd van bewust dat het een heel mooie manier van leven was. Als je die druk aan kan en het fantastisch vindt om elke dag het uiterste van jezelf te vragen in trainingen, dan is er niet veel beters. Het liefst was ik tot mijn 65ste doorgegaan. Maar dat kan gewoon niet. Daarnaast merkte ik dat ik compromissen moest sluiten, die ik op een gegeven moment niet meer aan mezelf kon verkopen. Ondanks de opofferingen boekte ik geen vooruitgang meer. Het was mooi geweest.”
Zonder de vrijheid van het leven als een topsporter moest De Vries zijn leven opnieuw invullen. “Uiteindelijk moet je het een plekje geven. Elke atleet gaat daar anders mee om. Naast het fysieke aspect mis je ook de sociale omgeving. Jouw hele wereld draait om de sport en is daaromheen ingericht. De mensen met wie je omgaat bewandelen dezelfde route als jij. In één keer valt dat allemaal weg. De trein gaat door, maar jij stapt af. Waar haal je dan je voldoening uit?”
Voor schaatsers kan een diploma, behaald tijdens de topsport, een prima eerste stap zijn. Douwe de Vries studeerde biotechnologie, maar koos er toch voor om daar niet in verder te gaan. “Het werk paste niet bij mijn karakter. Ik vind het veel leuker om iets bestuurlijks te doen, maar met weinig ervaring in de biotechnologie word je niet gelijk algemeen directeur.”
En toch werd De Vries vlak na zijn carrière directeur, in zijn tak van sport. “Tijdens die coronaperiode speelde er een aantal dingen. Er waren verschillende problemen rondom de breedtesport in Thialf en Sven en ik hadden de wens iets te doen voor het schaatsen. Omdat er lockdown was, ben ik het voor de lol uit gaan zoeken. Al snel kwamen we erachter welke mogelijkheden er lagen. Uiteindelijk heb ik een plan geschreven. Sven was nog atleet, dus ik nam het voortouw. Samen hebben we het plan uitgevoerd.”
“We begonnen vrij klein en uiteindelijk is de Sven Kramer Academy echt iets moois geworden. Met de Academy zijn we nu actief op drie ijsbanen en ik verwacht dat we nog verder zullen groeien. Voor mij is het ook een heel waardevolle ervaring om een start-up vanaf nul mee te maken. Elke fase heeft weer eigen uitdagingen”, aldus de 40-jarige oud-schaatser.
Zijn werkzaamheden als directeur van de Academy combineert hij met het vertegenwoordigen van rijders. Al sinds 2019 is de Fries lid van de atletencommissie van de ISU. Inmiddels heeft hij een stapje terug gedaan en is hij geen voorzitter meer, maar vice-voorzitter. “In de laatste jaren van mijn carrière ben ik hiermee begonnen. Ik wilde het graag opnemen voor andere schaatsers . Misschien is het ook wel een stukje zoeken naar rechtvaardigheid. Als je een bepaalde mening hebt, kun je ervoor kiezen om die voor je te houden. Maar ik had altijd de drang om daar iets mee te doen. Het geeft mij voldoening om atleten te helpen.”
Kortom, toen Douwe de Vries zijn schaatsen in het vet deed, heeft hij zeker geen afscheid en afstand genomen van de schaatswereld. “Misschien ben ik er nu wel drukker mee dan toen ik zelf atleet was. Ik ben op andere manieren bij de sport betrokken en dat vind ik fantastisch.” Hij wist snel zijn weg te vinden in de maatschappelijke wereld. Toch is dat niet voor elke ex-topsporter eenvoudig. Ook De Vries erkent dat. “Snel zijn op het ijs is cruciaal voor een goede schaatser, maar hoe helpt het jou als je bijvoorbeeld filiaalmanager bent van een supermarkt? Dan zijn andere kwaliteiten belangrijk. Na je carrière mis je een stukje werkervaring en moet je opnieuw ontdekken waar je krachten liggen.”
Anderzijds brengt schaatsen op het allerhoogste niveau ook waardevolle lessen. “Alle topatleten hebben tegenslag gekend. Hoe goed je ook bent, ergens op de route zat het tegen. Om daar je lessen uit te kunnen trekken en vervolgens jezelf te verbeteren, is in bijna elk baan van meerwaarde. Niet veel mensen hebben die eigenschappen zo kunnen ontwikkelen. Tijdens je opleidingen haal je weleens een onvoldoende, maar dat is anders dan dat je voor heel Nederland afgaat, omdat je valt of niet hard genoeg rijdt. Deze gedrevenheid neemt een topsporter mee als die stopt.”
“Het is wel een van de weinige skills die je opdoet, want wat weet een atleet nu van marketing en sales? Allemaal dingen die je moet leren, het is een route van vallen en opstaan. Dat moet je de tijd geven, wereldkampioen word je immers ook niet in een jaar”, sluit de Vries af.
