Martin vertelt hoe het is om met z'n broer een schaatsteam te runnen. “Hoe leuk is het om dit samen te kunnen doen? Het mooist is misschien wel het vormen en opbouwen van een ploeg. Zoals we nu de begeleidingsstaf hebben staan, is volledig naar ons idee. Het gaat met ups en downs. We hebben vorig jaar meegemaakt dat het niet zo goed liep. Nu hebben we een aantal goede resultaten neergezet en hopen dit door te zetten.”
Erwin is ook positief over de samenwerking met zijn twee jaar jongere broer, maar ze zijn dit traject heel voorzichtig ingegaan, zo legt hij uit. “Omdat er zo’n persoonlijke band ligt, kan het soms ook ingewikkeld zijn. In het begin heb ik me zeker afgevraagd of we er wel goed aan deden samen een ploeg te beginnen. We hebben hier uitvoerig over gesproken met elkaar. Martin kwam op den duur terug als coach uit China en sloot zich aan bij iSkate, waar ik al werkzaam was als coach. Het was prettig dat we hier ieder ons eigen ding hadden. We groeiden steeds meer naar elkaar toe en kwamen op een punt dat we er beiden klaar voor waren om samen een ploeg te starten. Dit is een heel zorgvuldig proces geweest. Ik denk dat dit voor ons ook de enige manier was. Momenteel versterken we elkaar enorm. Ik zie het vooral als een voordeel dat we broers zijn. Je hebt geen last van je echo en je vaart blind op elkaar.”
Onlangs overleed vader Bert ten Hove, een schaatssupporter in hart en nieren, voormalig directeur van het verzekeringsconcern VPZ en oprichter van het gelijknamige schaatsteam. Het maakte veel los. Erwin: “Je moet dit soort dingen ook als gezin en familie verwerken. Je wordt dan weer even gewogen. Mijn ouders zijn met het bedrijf failliet gegaan, wat ons als gezin heel dichtbij elkaar heeft gebracht. Dat is nu wederom het geval. Het zijn van die stressmomenten die tot veel ellende kunnen leiden, maar ons brengt het juist dichterbij elkaar. Dat Martin en ik collega’s zijn in hetzelfde team is in zo’n situatie extra fijn. Je hebt iemand die hetzelfde doormaakt.”
Martin: “In aanloop naar het seizoen hebben we er wel mee gezeten en vroegen we ons af: In hoeverre delen we ons privéleven met het team? We hebben uiteindelijk besloten om de rijders geregeld te updaten over hoe het met ons ging en hoe wij het beleefden. Tegelijkertijd wilden we niet dat het schaatsen eronder zou lijden. Ik denk dat dit gelukt is. Ik kijk hier vooral heel positief op terug, omdat je beseft wat voor mooi team we hebben. De begeleidingsstaf is ook zo hecht. De momenten dat wij er niet waren, konden we volledig vertrouwen op de rest van de staf zoals Erik Bouwman en hebben de atleten hun ding kunnen doen. Dat blijkt ook wel uit de prestaties. Dat maakt me heel trots en hier ben ik heel dankbaar voor.”
Openhartig gaat Martin verder: “Momenteel komt het verlies en verdriet een beetje met vlagen. Het heeft ook z’n tijd nodig. We worden erg geleefd. Vanaf het moment van overlijden, dan de uitvaart en vervolgens meteen door naar het World Cup Kwalificatietoernooi (WCKT). Daarna kwamen al snel de World Cups. Het was een doel van mijn vader om daar nog bij te zijn, maar het werd al snel duidelijk dat dit niet meer mogelijk was. Het gaf ons kracht om extra goed te presteren.”
“Vooral de support die we hebben gekregen, was heel fijn”, vult Erwin aan. “De gehele begeleidingsstaf was op zijn begrafenis. De sporters reden tijdens het WCKT met rouwbanden en wisten wat er speelde. Hierdoor kun je het verdriet met elkaar delen. Joy Beune reed bijvoorbeeld tijdens het World Cup Kwalificatietoernooi een slechte 1500 meter omdat ze vlak daarvoor was gevallen tijdens het inrijden. Dit gebeurde in het donker, waardoor ze op een blokje ging staan. Uiteindelijk plaatste ze zich toch voor de World Cups. Na die race zei ze: ‘Ik had het gevoel dat jullie vader mij een beetje duwde.’ Toen stonden wij natuurlijk meteen te janken met elkaar. Het feit dat ze dit zo kon zeggen en met ons deelde, betekende veel voor mij. Daarnaast proef je de betrokkenheid van collega’s, zowel nationaal als internationaal.”
Het past in het straatje van de sfeer die er binnen Team IKO heerst. Erwin: “We proberen een ploeg te draaien, waar iedereen zichzelf kan zijn. Daarnaast willen we een veilige omgeving creëren. Met een brede staf proberen wij iedereen een route te bieden die voor hen past. Echt maatwerk dus.” Martin: “Als team hebben we onze blik op 2026. We hebben veel nieuw talent aangetrokken. Sporters die minstens voor de komende vier jaar meekunnen. Op het WCKT werd er door de jonge honden al heel goed gepresteerd en dat Joy Beune zich op drie afstanden plaatste voor de World Cups was te gek. Ook heeft Marten Liiv historie geschreven door als eerste schaatser uit Estland een medaille te winnen tijdens een World Cup.”
Verklaring succes Beune
Martin ten Hove: “Ik denk dat het een combinatie van factoren is. Joy is fysiek zoveel beter geworden deze zomer. Dat blijkt uit alle data en testen van de afgelopen maanden en dit zie je eveneens terug in hoe ze nu de 1500 en 3000 meter rijdt. Haar basis is top. Dit voelt ze zelf ook, wat weer extra vertrouwen geeft. We hebben samen met haar een plan gemaakt en daar zitten we nog middenin. Je ziet dat haar topsnelheid nog omhoog moet. Als we bijvoorbeeld de eerste 300 meter nog wat sneller kunnen krijgen, dan gaat ze echt leuk meedoen. We zijn er nog lang niet, dus het is mooi om te zien dat ze er nu al zo voorstaat. Vanuit hier bouwen we lekker door.”
Op de vraag in hoeverre de broers op elkaar lijken, schiet Martin in de lach en reageert resoluut: “Niet! We zijn heel verschillend. Ik kom vanuit het allrounden, Erwin vanuit de Sprint. Ik ben rationeel en Erwin is veel emotioneler. Mijn broer is heel sterk in het goede zeggen tegen een sporter op het juiste moment. Ik ben meer van de lange termijn en het grotere plaatje. En als er iets gebeurt dan is hij vaak degene die als eerste zegt: ‘We moeten er direct op af en meteen ingrijpen!’ Ik ben vaak wat terughoudender en wil er eerst rustig over nadenken.”
Martin overdenkt het nog eens en gaat verder: “Ik denk dat het wel voordelen biedt dat we broers zijn. Er wordt minder om de hete brij heen gedraaid, omdat je laagdrempeliger naar elkaar kunt zijn. Eventuele nadelen zijn eigenlijk dezelfde punten, juist omdat je elkaar zo goed kent. Daarom is het fijn dat we Erik Bouwman en Jacob Veenstra hebben kunnen toevoegen aan onze begeleidingsstaf. Zij hebben weer andere ideeën. Zo vullen we elkaar perfect aan.”
Erwin ziet ook gelijkenissen. “Onze ouders hebben eveneens een eigen ploeg gehad, waar we beiden veel van mee hebben gekregen. Ons bedrijf ‘Schaatsteam IKO’ bestaat uit twee delen: het sportief begeleiden van sporters, waar absoluut onze passie ligt, maar ook het runnen van een bedrijf in de topsport. In het ondernemen hebben we beiden heel duidelijke ambities en daarin lijken we erg op elkaar.
Andere aanpak
“We hebben dit seizoen best wel veel dingen veranderd”, verklaart Martin. “Als eerste op fysiek vlak: Als je naar alle data kijkt die we monitoren en parameters die we in de gaten houden, hebben we hier met Jacob Veenstra, onze performance coach, gigantische stappen gemaakt. Daarnaast hebben we de mentale begeleiding met Psyned op een hoger niveau gezet. Mensen zeggen wel eens: je moet gewoon hard trainen, schaatsen en niet zeuren. Dat is niet onze zienswijze. Als je kijkt hoeveel fysio’s en doctoren erom schaatsploegen heen hangen, dan vinden wij het heel normaal dat je op mentaal gebied ook kijkt wat je kan doen. Als derde hebben we elementen uit het trainingsschema van Nils van der Poel gehaald. Je zou arrogant zijn als je hier niet naar kijkt en van wilt leren. Het is geen kopie, want dan was nu iedereen overtraind geweest,” lacht Martin en legt verder uit: “We trainen nu veel meer op wedstrijdsnelheid.”
De broers kijken ambitieus vooruit. Erwin: “Uiteindelijk willen we weer olympisch goud halen, maar met meer schaatsers. Je hoort dan te zeggen: ook met een Nederlandse rijder, maar maakt dit voor het proces dat je doormaakt met een sporter niet uit. Tegelijkertijd zijn we nog steeds een startup met een relatief klein budget ten opzichte van de concurrentie. Sportief gezien kunnen we ons zo nu en dan al meten, maar op al die andere vlakken moeten we nog de nodige stappen maken.” Martin hoopt ook dat Team IKO zich in de toekomt budgettair kan meten met de andere ploegen. “Dat is wel een ultiem doel. Van de vier ploegen in Nederland hebben we het kleinste budget. We willen een duurzame organisatie neerzetten die niet afhankelijk is van één sponsor.”
Erwin sluit af met een gevoel van trots. “Eerst hadden we niets en nu hebben we een ploeg die een duidelijke identiteit begint te krijgen. We krijgen support van een aantal sponsoren, die enorm betrokken zijn. Ze voelen allemaal het familiegevoel, de compassie en saamhorigheid binnen onze Business Club. Ook bij de sporters zien we dit terug. Het zijn waarden waar we voor staan en waarvan we echt overtuigd zijn dat dit dé manier is om zo’n ploeg te runnen.”
