Minutenlang zat Roest met zijn capuchon over zijn hoofd en zijn handen voor zijn gezicht op het middenterrein van Thialf. Vechtend tegen de tranen vroeg de allrounder van Team Jumbo-Visma zich af wat er donderdagmiddag was misgegaan. Wéér was het hem niet gelukt. Wéér kon hij zijn favorietenrol niet waarmaken tijdens een WK Afstanden. Waar hij twee jaar geleden genoegen moest nemen met zilver achter Sverre Lunde Pedersen beleefde hij vorig seizoen een dramatisch WK in Salt Lake City.
Dit seizoen moest het dan maar gebeuren voor de Lekkerkerker, die tijdens de eerste en tweede World Cup in Heerenveen zijn concurrentie flink het nakijken gaf. Bij de eerste World Cup reed hij zelfs zijn eigen baanrecord aan flarden (6.05,14) en alsof hij zijn tegenstanders nog niet genoeg had gepijnigd, reed hij bij de tweede World Cup een vrijwel identieke tijd (6.05,95). En dat, zei hij achteraf, deed hij zonder topbenen. De topvorm zou hij immers bewaren voor het WK, dat het kroonstuk zou moeten worden van zijn seizoen.
Roest startte in de achtste rit tegen de Italiaan Davide Ghiotto en moest als eerste van de favorieten een snelle tijd op het scorebord zetten. Nee, dat vond hij geen probleem, dat deed hij weleens vaker. Na een sterk begin met rondjes in de 28 seconden voelde Roest na vier ronden dat de rondetijden toch niet zo makkelijk kwamen als tijdens de World Cups. Het goede gevoel dat hij vooraf had, verdween als sneeuw voor de zon. "Ik kwam niet goed in mijn slag, het ging allemaal niet vanzelf", vertelt Roest na afloop. "Waar het aan ligt, durf ik niet te zeggen."
Geïnspireerd
Hij knokte zich naar de streep, maar zijn tijd van 6.10,05 gaf hem weinig hoop. "Ik had direct na de rit het gevoel dat het niet genoeg zou zijn. Ik wist dat Van der Poel in goeden doen deze tijd makkelijk zou halen en dat gebeurde ook", doelt Roest op zijn collega Nils van der Poel, die met zijn 6.08,39 geschiedenis schreef door als eerste Zweed wereldkampioen te worden. De onorthodoxe atleet kon zijn geluk niet op, maar had ook wel te doen met zijn huilende 'jeugdvriend'. "Het doet me pijn om hem zo te zien. Ik zei tegen hem dat ik hem nog altijd de beste schaatser van dit moment vind en dat hij de wereldtitel had verdiend."
Van der Poel en Roest kennen elkaar al heel wat jaren. Ze kwamen elkaar voor het eerst tegen tijdens de Viking Race in Heerenveen, toen ze twaalf jaar oud waren. Terwijl Roest de 500 meter in 40 seconden aflegde, was Van der Poel met 50 seconden veel langzamer dan de Nederlander. "Op de terugweg dacht ik bij mezelf: dat kan ik ook. Vanaf dat moment wist ik zeker dat ik schaatser wilde worden", aldus Van der Poel, die Roest wel een beetje dankbaar is. "Hij heeft mij meer dan wie dan ook geïnspireerd om te gaan schaatsen."
Voor Van der Poel, die naar eigen zeggen steeds bekender begint te worden in eigen land, is de wereldtitel op de 5 kilometer een mooie bonus. Zijn hoofddoel voor dit weekend is namelijk de 10 kilometer, die hij dit seizoen al meer dan veertig keer heeft gereden. "Natuurlijk vind ik de 5 kilometer ook een mooie afstand, maar het schaatsen draait voor mij om de 10 kilometer. De 5 kilometer is half zo zwaar, dus winnen is ook half zo leuk. Ik moet waarschijnlijk aan het begin, dus dan open ik een fles champagne op het middenterrein en ga ik genieten van de wedstrijden", besluit de wereldkampioen met een lach.
En Roest? Die komt dit weekend nog drie keer in actie. Vrijdag rijdt hij de ploegenachtervolging (waar Sven Kramer zich donderdagavond wegens rugproblemen voor afmeldde) en zondag staat hij aan de start van de 1500 meter en de 10 kilometer. Daar treft hij opnieuw Van der Poel. "Ik ga mijn best doen om de knop om te zetten en er alsnog een mooi WK van te maken. Deze doet heel veel pijn, maar er komen gelukkig nog drie kansen aan."
