Donderdag 11 februari - dag 5 van de winter
Ik sta te popelen om de bubbel in te gaan, maar daarvoor moest er nog heel wat gebeuren. Kleine Ronja ging een ochtendje naar de crèche en in die tijd kan ik precies op en neer naar de verplichte coronatest voor de bubbel. Mijn eerste keer, dus met stevige braakneigingen en een rotgevoel in de neus.
Daarna was oma er voor Ronja. Nog één keer worden alle hulptroepen ingezet zodat ik wedstrijden kan schaatsen. Han Kock van Studio Sport staat voor de deur. Ik laat hem toch maar buiten in de kou wachten op de cameraman. Stel je voor dat ik op dit moment besmet raak.
Bij schaatswinkel Norg in Alkmaar maken we een hilarische reportage rondom mijn natuurijsmateriaal. De winkel ligt vol met nog te slijpen schaatsen, maar ze maken even tijd voor me vrij. Boutjes moeten worden uitgeboord en ijzers moeten worden geslepen en gebogen. Ik lach als een boer met kiespijn en ik zie dat Frikke, die mijn schaatsen onder handen neemt, niet weet of hij nu moet huilen, meelachen of me een veeg uit de pan geven.
Op het Uitgeestermeer doe ik een schitterende ijstraining met mijn buurjongen Job. We ploeteren ons door hoge bobbels sneeuwijs heen om berijdbaar ijs te bereiken. Vlak bij de vaargeul en in de buurt van het open water van het Alkmaardermeer rijden we op krakend ijs talloze rondjes met flinke tempowisselingen. De wedstrijd komt eraan, dus er wordt niet meer rustig getourd.
Terwijl ik 's avonds mijn dochter Keetie naar bed breng is het ineens mis. Geen wedstrijd. Het hart aan flarden en de zoveelste teleurstelling voor ons marathonschaatsers. Ik ben ontgoocheld. Ik lees mijn dochter voor uit de verhalen van Astrid Lindgren, maar heb geen idee wat er uit mijn mond komt. Terwijl ik naast haar in bed lig en zij inslaapt, belt ploegmaat Mart Bruggink. Ik hoor de tranen in zijn stem.
Vrijdag 12 februari - dag 6 van de winter
Er zit niets anders op dan maar weer aan het werk te gaan. Na mijn werk schaats ik op een strakke plaat in de Gouwzee tussen Marken en Monnickendam. Voor de wind is het vliegen en windwakken ontwijken. Tegenwind kom ik nauwelijks vooruit. Wanneer ik over een brede ijsspleet moet springen moet ik denken aan de tocht die ik tussen Stavoren en Enkhuizen reed op mijn 16e. Mijn vrouw Femke reed hem andersom. Ze was toen elf en we moeten elkaar gepasseerd zijn. Op de terugweg sta ik voor het eerst in een jaar tijd in de file.
Zaterdag 13 februari - dag 7 van de winter
Opa en oma passen op en Femke en ik schaatsen samen de USA marathon tussen Ursem, Schermerhorn en Avenhorn. Eindelijk schaats ik een keer op het water waarlangs ik al zoveel kilometers op skeelers en racefiets heb afgelegd. Het stikt van de stukken sneeuwijs, de baan ligt vol zand en er moet worden gekluund. Het maakt ons niet uit, dit is zoveel mooier dan trainen op de weg. Soms is er een stukje zwart ijs waar we extra van genieten.
Na Ronja haar dutje gaan we vlak bij huis het ijs op. De meisjes voor het eerst op natuurijs. Keetie spurt er direct vandoor, maar Ronja glibbert en glijdt alle kanten op. Maar na een half uurtje loopt Ronja parmantig op haar schaatsjes over de mooie ijsvloer. Zelfs de hond rent vrolijk zigzaggend tussen de schaatsers door. Vandaag heeft de betovering gewonnen van de ontgoocheling.
