Woensdag 10 februari - dag 4 van de winter
De sneeuwval is gestopt en de lucht is opengetrokken. Na twee winterdagen met veel sleeën, wandelen en sneeuwpret is het gewone ritme weer een beetje teruggekeerd. Mijn dochter Keetie mag eindelijk weer naar school en ik ga naar mijn werk. Het ritme is gewoon, maar de omstandigheden zijn uitzonderlijk. Het vriest stevig en zelfs hier in het door warme zeewinden geplaagde Heiloo begint zich een aardig ijslaagje op de vijvers te vormen.
Ik verheug me op een rit met lekker veel slippen in de auto naar mijn werk in Amsterdam. Vooral in mijn wijkje kan ik lekker woest aan het stuur trekken bij het nemen van de bocht en de handrem inzetten om de auto weer in het gareel te krijgen. Of het mijn winterse rijstijl is of een paar dagen stilstaan in de koude weet ik niet, maar na tien minuten eist de boordcomputer onmiddellijk motoronderhoud en na een kwartier sta ik ineens stil bij het opgaan van de A7. Ik zet de alarmlichten aan, schenk een kop thee in en adem eerst maar eens rustig in en uit. De goden zijn me goedgezind, want de rest van de dag gaan er geen lampjes meer branden en blijft de motor draaien. Ik rij de komende week rustig door de sneeuw.
Mijn cliënten blijken een goed middel tegen de schaatskoorts. Wanneer ik bij hen ben gaat de telefoon uit. Dus geen berichten over het weer, de ijsdikte of toestemming van Rutte. Ook journalisten die willen weten of ik zin heb in de Elfstedentocht vinden even geen gehoor. Ik loop met een cliënte door de sneeuw. Een enorme uitdaging voor haar, want lopen gaat onder normale omstandigheden al moeizaam. Wanneer we de buitendeur opzwaaien verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht. Ze geniet van de frisse wind, het heldere licht en ons geglibber over de besneeuwde stoepen. Meer heeft zij niet nodig.
In de avond ben ik te gast bij Op1. Mijn eerste en waarschijnlijk ook laatste optreden bij een talkshow. Ik vind het prachtig dat ze met Manon Kamminga en mij twee echte marathonschaatsers hebben uitgenodigd. Alhoewel, Manon is zwanger en ik ben eigenlijk al met schaatspensioen, dus het zal niet lang meer duren voor wij het strijdtoneel op het ijs verlaten. Het is een eer om aan te schuiven, maar bij het zoveelste gesprek over corona en het leedvermaak over de ongepaste ideeën van Baudet droom ik langzaam weg. Morgen gaat het gebeuren: morgen ga ik eindelijk weer het natuurijs op.
Maar eerst moet ik nog presteren. Vrienden stookten mij op om het woord ‘klootschieten’ in de uitzending te krijgen. De spanning loopt tijdens de uitzending aardig op, want zoveel kansen om iets te zeggen krijg ik niet. Wanneer Ben van der Burg klaar is met een lange mijmering over de schoonheid van de stilte-ervaring van het schaatsen op natuurijs grijp ik mijn kans. "Wanneer ik stilte wil, ga ik wel een potje klootschieten in het bos", is mijn reactie.
Want schaatsen is alles behalve stil. Zeker tegenwoordig. De klapschaats heeft de stilte verstoord. En dan het ijs! Het kraakt, kreunt en zingt dat het een aard heeft. De hoge scheurende geluiden die het ijs op de Vuntus vandaag onder mijn voeten maken zijn angstaanjagend en oorverdovend. Het vriendelijk, verstilde geluid van mijn krassen op de ijsplaat krijgt tegen dit geweld geen kans mijn oren te bereiken.
