Kersten kwam jarenlang uit onder de Nederlandse vlag, maar maakte in 2014 de overstap naar Groot-Brittannië, het land waar zijn moeder vandaan komt. Nadat Kersten een aantal jaren geblesseerd was in zijn juniorentijd, behoorde hij niet meer tot de Nederlandse top. "Ik zag geen weg meer om me door te ontwikkelen in Nederland, dus toen ben ik gaan kijken naar andere opties", legt hij zijn overstap uit. "Ik heb al mijn hele leven een Engels paspoort, dus ik speelde al langer met die gedachte."
Het was een grote stap voor de jonge schaatser, die daarmee ook ineens verantwoordelijk was voor de financiering van zijn schaatscarrière. In Groot-Brittannië is er namelijk geen geld om iedere atleet te ondersteunen. Financiële overheidsondersteuning gaat alleen naar de grootste atleten van het land. "In het begin was dat wel lastig. Ik moest ineens mezelf inschrijven voor wedstrijden en hotels en vluchten boeken. Ik sprong in het diepe. Toen ik voor het eerst naar een wereldbekerwedstrijd ging, had ik drie verschillende accreditaties: schaatser, teammanager en coach", lacht hij.
De concurrentie mag dan minder groot zijn in het Verenigd Koninkrijk, Kersten heeft het er niet per se makkelijker door gekregen. "De Engelsen hebben veel strengere eisen", beschrijft hij de 'silver medal policy' die het land heeft voor deelname aan bijvoorbeeld de Olympische Spelen. Dit houdt in dat je pas naar de Spelen mag zodra je van een bepaald niveau bent.
"Dit beleid is eigenlijk ontstaan door Michael Edwards, beter bekend als Eddie the Eagle, een Britse schansspringer die ooit meedeed aan de Spelen. Hij bakte er toen helemaal niets van en daarmee stond ook het Verenigd Koninkrijk behoorlijk voor schut", vertelt Kersten. "Wat dat betreft moet je wel van een niveau hoger zijn. Dat is aan de ene kant jammer, maar ik krijg er wel de ruimte om mezelf te ontwikkelen. Het is soms een lastige en eenzame, maar wel een mooie weg."
Geen eigen ijsbaan
Na de jaren tachtig bleven strenge winters in Groot-Brittannië weg. Waar er in Nederland overkapte banen werden gebouwd, is het langebaanschaatsen daar vrijwel verdwenen. "We trainen nu veel in andere landen, in de European Training Group (ETG), een organisatie die vanuit de ISU is opgezet voor alle Europese landen die geen schaatsbaan hebben. Twee jaar geleden trainde ik in Canada, vorig jaar trainde ik in Nederland met de Chinezen en binnenkort ga ik met de ETG naar Calgary", luidt het.
Er mag dan geen 400-meterbaan zijn in Groot- Brittannië, geen financiële steun en geen nationale trainingsselectie, de ambities zijn er niet minder om. Het doel van Kersten is niet alleen meedoen aan de Olympische Spelen, maar ook het schaatsen in Groot-Brittannië weer op de kaart zetten. "Engeland heeft een brede schaatshistorie, maar het land bestaat eigenlijk nauwelijks meer in het schaatsen", vertelt Kersten, die er alles aan wil doen om zijn steentje bij te dragen aan de bekendheid van de sport. "Misschien dat er dan toch een overdekte schaatsbaan komt."
En als die Spelen dan gehaald worden, moet dat natuurlijk wel gefinancierd worden. Kersten en zijn vriendin Smeding zijn allebei gepassioneerd over koffie én schaatsen en vonden daarin de perfecte combinatie. "We verkopen koffiezakjes met verse, gemalen koffiebonen. Op deze manier kun je eigenlijk overal waar je bent kwaliteitskoffie zetten", vertelt hij. "Ook verkopen we onze ongemalen koffiebonen los."
Je kunt dit schaatsduo steunen met je eigen koffieaankoop, dat kan hier.
