Een dag eerder stond de jongeling uit Moose Jaw nog te jubelen bij het idee dat hij zojuist naast ploeggenoot Ted-Jan Bloemen en Sven Kramer op het podium van de 5000 meter had mogen kruipen. “Ik stond met twee mannen op het podium die het allerbeste zijn in wat ze doen. Het zijn de wereldrecordhouder en de beste man ooit op de vijf kilometer. Dit is te gek", glunderde hij na het ophalen van zijn allereerste internationale bronzen medaille.”
Als hij toen eens had geweten dat zijn eigen naam de volgende dag ook de geschiedenisboeken in zou gaan. Het is de eerste keer sinds de eerste editie van de WK afstanden in 1996 dat de 10.000 meter niet door een Nederlander wordt gewonnen. Deze winter behaalde de jonge Canadees, die Nederlander Bart Schouten als coach heeft, al wel twee keer brons in de wereldbeker op de vijf en tien kilometer. Na zijn optreden tijdens de World Cup op zijn thuisbaan vorig weekend begon het vertrouwen richting de mondiale titelstrijd te groeien. “Toch is het is heel gek dat ik hier vorig jaar zevende en veertiende werd en nu goud en brons pak. Dit moet ik doorzetten.”
Tijdens zijn formidabele race noteerde Fish na tien ronden (op één rondje na) alleen maar 29’ers tot aan de finishlijn. Met 12.33,86 dook hij op de ruim onder de 12.36,30, die op naam stond van Bloemen. Laatstgenoemde ging op zijn beurt hard van start en reed halverwege de wedstrijd nog onder de tijd van Fish. En concurrent of niet, het weerhield Fish er niet van om zijn ploeggenoot vanuit de binnenbaan keihard aan te moedigen. "Het had me ook niet uitgemaakt als Ted-Jan eronder was gedoken, ik vind het nog steeds zo'n eer dat ik met hem mag trainen." Uiteindelijk schopte Bloemen het op ruim elf seconden achterstand tot plek twee.
Andersom is de gunfactor al net zo groot. Bloemen stond na afloop van de races met het zilver om zijn nek te stralen alsof hij net zelf had gewonnen. “Ik ben heel erg trots op mijn ploeggenoot. We doen heel veel voor elkaar en maken elkaar elke dag beter. Ik weet niet of ik zonder hem en Jordan Belchos mijn comeback had kunnen maken. Ik raak dan wel mijn wereldrecord dan wel kwijt, maar wie kan er nou zeggen dat hij zijn opvolger heeft opgeleid”, lacht hij.
“Je kan heel erg met Graeme lachen en het is een heel harde werker. Hij is ook een goede vriend van mij en het is heel motiverend om met hem te trainen. Hij pusht me elke dag en daagt me uit. Ik heb hem ook gezegd dat hij mijn voorbeeld moet volgen het het wereldrecordbord moet breken, want je breekt toch een record", verwijst hij grappend terug naar de commotie die in 2017 ontstond.
Teamgevoel
Precies dat teamgevoel heeft Fish naar eigen zeggen veel gebracht het afgelopen jaar. Een andere factor voor zijn goede prestaties noemt hij zijn coaches, waaronder Bart Schouten. “Mijn techniek is veel beter geworden en ze zijn er erg goed in om ons op het juiste moment te laten pieken. Mijn topsnelheid en duurvermogen zijn beter geworden en de coaches weten heel goed wat ze doen, we vertrouwen ze en krijgen heel veel support”, luidt het.
“Ik heb wel wat ervaring met lange afstanden en een goed programma, dus ik zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben”, aldus Schouten, die niet teveel van de eer op zich wil nemen, en het vooral op het team gooit. “Zolang die jongens elkaar beter maken en elkaar naar een hoger niveau tillen is dat heel mooi.”
“Fish is echt een supertalent. Het is zo mooi om met hem te werken, want hij is net een spons. We schrijven altijd een raceplan om uit te voeren en je ziet dat meteen terug bij hem. Hij noemt zichzelf getrouwd met de sport, want hij is heel gek op schaatsen. Het is een jongen die ontzettend coachbaar is en ongelofelijk veel potentie heeft.”
Schaars ras
De pure langeafstandrijder is (naast Bloemen) binnen Canada een schaars ras, maar volgens Schouten heeft Fish precies in zich wat daarvoor nodig is. “Het zit in zijn natuur en in zijn bouw. Ik sprak zijn ouders ook laatst en die zeiden: wij zijn ook van die mensen: als we ergens aan beginnen kunnen we het heel lang volhouden”, grapt hij.
Fish komt uit een echt schaatsgezin, op zijn derde werd hij al op de ijzertjes gezet voor de eerste stappen op het ijs. Op zijn vijfde ging hij bij de schaatsclub en begon het schaatsen serieuzere vormen aan te nemen. Zijn vader, broer en zus hebben ook allemaal geschaatst en de gehele delegatie was na het bijwonen van de wedstrijden in Calgary ook meegereisd naar Salt Lake City. Met door moeder zelfgemaakte fishmutsten (gebreiden mutsen in de vorm van een vis en in de kleuren van de Canadese vlag trok de fanclub ten strijde. “`Ze wilden graag iets opvallends op tijdens de wedstrijd, net zoals de Nederlandse altijd in het oranje komen. Het is geweldig dat mijn familie hier is, dat ze naar me komen kijken."
De speciaal gebreiden fishmuts ging overigens ook mee het podium op, naast de winnaar zelf droeg ook Bloemen een exemplaar. Patrick Beckert ontving op plek drie het brons. De Nederlandse mannen stelden teleur met een vierde en achtste plek.
