Femke Kok blijft het liefst bescheiden. Hoewel ze het afgelopen seizoen de medailles bij de junioren aaneen reeg (onder meer drie wereldtitels), is ze er niet de persoon naar die met haar prijzen loopt te pronken. "Mensen zeggen dat ik me vaker mag laten horen, maar ik ben niet iemand die zegt: kijk mij, ik ben vet goed." Wel geeft ze hen gelijk dat ze soms een grotere mond mag hebben. "Als ik bijvoorbeeld een keer met de senioren wil meetrainen, moet ik dat gewoon aangeven. Ik mag best wat meer voor mezelf opkomen."
Kok vertelt haar verhaal in de kantine van Thialf, waar ze zojuist een training met de junioren van het RTC Noord Friesland heeft volbracht. Zonder haar trainingsmaatjes Femke Beuling (naar Team IKO) en Michelle de Jong (naar Team Reggeborgh), want die hebben afgelopen zomer de overstap gemaakt naar een commerciële ploeg. "Wij hadden altijd heel veel aan elkaar, waren erg aan elkaar gewaagd. Jammer genoeg zijn ze nu weg", aldus Kok, die wel af en toe met de senioren van het Gewest mag trainen.
De ene keer betreedt ze het ijs met de sprinters en de andere keer met allrounders Melissa Wijfje en Sanne in 't Hof. Die trainingen gebruikt ze vooral om de drie kilometer te onderhouden richting haar hoofddoel van dit seizoen: het WK Junioren. Omdat ze vorig jaar behoorlijk wat tijd verloor op de 3000 meter, wil ze er dit jaar meer aandacht aan besteden. "Vorig jaar pakte ik veel tijd op de sprintafstanden, maar ik wil nu ook goed voor de dag komen op de drie kilometer."
Verwachtingen
De eerste test op die afstand ging haar in ieder geval goed af. Tijdens een wedstrijd in Thialf verbeterde ze zichzelf met maar liefst zes seconden. Een paar weken later liet ze in Inzell zien dat ze ook bij de senioren flink aan de weg timmert. Op zowel de 500, de 1000 als de 1500 meter reed ze een PR en vooral met de tijd op de 500 meter baarde ze flink opzien. Met 38,22 werd ze niet alleen derde in een sterk deelnemersveld; ze verbeterde ook het Nederlands juniorenrecord van Jutta Leerdam. "Ja, het gaat echt goed. Ik had niet gedacht dat ik nu al in vorm zou zijn."
Dat ze op de korte afstanden de aansluiting heeft gevonden met de Nederlandse top, vindt ze 'heel cool'. Toch wil ze nog niet denken aan een eventueel wereldbekerticket die ze bij het World Cup kwalificatietoernooi kan bemachtigen. "Ik heb geen druk dat ik me móet plaatsen. Dat is fijn. Ik focus me gewoon op de junioren en stel dat ik me toch plaats, ga ik er goed over nadenken of het verstandig is om de World Cups in te gaan. Als ik denk dat ik er niks te zoeken heb, kan ik beter het juniorencircuit in."
Dat ze hier überhaupt over na kan denken, zegt veel over de razendsnelle ontwikkeling die Kok in een kort tijdsbestek doormaakt. De 19-jarige Friezin kent de consequenties van zulke prestaties. "Sommige mensen hebben dan meteen veel verwachtingen van je, dat vind ik weleens lastig", zegt ze eerlijk. Kok wordt gezien als een groot talent, maar zelf neemt ze zulke termen niet snel in de mond. "Ik kijk niet op een bepaalde manier naar mezelf. Ik verbeter mezelf elk jaar nog, maar het is niet dat ik denk: ik ben echt een talent. Ik ben gewoon mezelf."
Enig kind
Kok groeit als enig kind op in Nij Beets, een dorpje ten zuidwesten van Drachten. Het schaatsen is haar met de paplepel ingegoten, want ze komt uit een echte schaatsfamilie. Zowel haar ouders als haar pake waren vroeger veel op het ijs te vinden. Als klein meisje raakt Kok dan ook meteen verliefd op het schaatsen op natuurijs. "Ik vond het superleuk en wilde niet meer van het ijs af. Mijn ouders hadden toen wel door dat ik het heel leuk vond en zetten mij op jeugdschaatsen", vertelt Kok, die op dat moment ook nog aan turnen doet.
Bij het jeugdschaatsen pakt ze meteen diploma C ('normaal begin je bij diploma A') en stapt ze na twee jaar over naar haar eerste club, De Kluners uit Drachten. Ze behoort in haar leeftijdscategorie tot de besten van het land, maar mist na een paar jaar de uitdaging bij haar club. "Toen heb ik met andere clubs meegetraind uit Friesland totdat ik op een gegeven moment in de Friese selectie terechtkwam."
Inmiddels zit ze voor het zesde jaar bij het Gewest en gaat ze nog altijd met veel plezier naar de trainingen. De fietstrainingen doet ze nog steeds geregeld met haar vader. "Hij vindt het heel leuk en voor mij is het heel handig dat ik een goede trainingsmaat heb." Voor Kok is het nooit een probleem geweest dat ze zonder broers of zussen is opgegroeid. Ze heeft zich naar eigen zeggen nooit alleen gevoeld. "Ik had veel vriendinnetjes en er was altijd wel iemand over de vloer. Het was prima!"
Reddingsboot
Naast het schaatsen maakt Kok graag tijd vrij voor haar vriend (schaatser Tjerk de Boer, red.) en vriendinnen. Een andere hobby van Kok – en tevens ook van haar ouders – is het varen op het water met een oude reddingsboot van 18 meter. "Vroeger waren we in de zomer elk weekend op de boot te vinden. Dan sliepen we daar en ging ik vanaf daar met m'n fietsje naar de training. Nu is dat een stuk lastiger geworden met mijn drukke trainingsschema."
Nu Kok haar vwo afgelopen zomer heeft afgerond, heeft ze besloten haar studie-ambities een jaar te laten varen. Ze last een tussenjaar in en overweegt volgend jaar de studie bedrijfskunde aan de Rijksuniversiteit Groningen te doen, maar eerst wil ze zich een seizoen lang op het schaatsen focussen. "En misschien wel langer. Leren kan altijd nog en ik wil niet dat ik er later spijt van krijg."
Haar blik gaat nu op het prolongeren van de wereldtitel bij de junioren en alles wat erbij komt, vindt ze mooi meegenomen. Toch is ze niet alleen maar gespitst op het winnen van wedstrijden, want, zegt ze, 'als je aan winnen denkt, lukt het niet'. Ja, ze is heel gedreven om hard te schaatsen, maar ze is niet van plan om over lijken te gaan. "Veel mensen vinden mij te lief. Ik wil gewoon een goede race rijden en als ik er alles uit heb gehaald en er is iemand beter, dan heb ik daar vrede mee."
