Jullie zullen elkaar tegenwoordig een stuk vaker op het ijs van Thialf tegenkomen, of niet?
Michelle: "Sinds ik bij Reggeborgh zit, zijn er best veel uren dat we samen op het ijs staan. Onze ouders vinden het heel bijzonder dat we tegelijk op het ijs staan in twee verschillende teams en komen daarom vaak bij onze training kijken."
Antoinette: "Het is wel grappig om te zien dat Michelle ook 'De Jong' achterop haar pak heeft staan. Behalve Ronald en Michel Mulder zijn er verder geen andere broers of zussen die op het hoogste niveau actief zijn."
Jullie wonen niet meer bij elkaar. Spreken jullie buiten het schaatsen om nog regelmatig met elkaar af?
Michelle: "Jazeker, we hebben laatst nog geluncht bijvoorbeeld. Het is leuk om elkaar tussendoor eens op te zoeken ondanks dat we allebei een druk leven hebben. Op zich ziet ons leven er wel hetzelfde uit, maar omdat we in een ander team zitten, treffen we elkaar ook weer niet heel vaak."
Antoinette: "Als ik bij jullie (Michelle woont thuis bij haar ouders) kom, ben jij vaak wel thuis en zien we elkaar ook. Dat is het geluk dat onze ouders dichtbij Thialf wonen."
Konden jullie vroeger ook zo goed met elkaar overweg?
Michelle: "Iedereen zegt altijd dat we zoveel op elkaar lijken, maar dat valt best wel mee. Ik ben veel meer in mezelf en krop dingen op. Jij wil er veel meer over praten."
Antoinette: "Ik denk juist dat we teveel op elkaar lijken dat het daarom vroeger weleens botste. Maar nu is het weer goed hoor, toen jij uit de puberteit kwam, was het een stuk gezelliger. Je snapt de wereld nu beter, omdat je er middenin zit."
Michelle: "Ik ben volwassener geworden en we komen nu veel meer overeen. Ik probeer me ook zo min mogelijk afhankelijk te maken van andere mensen en ik denk dat het ook niet verkeerd is om dingen voor jezelf te houden. Als je het zelf kan oplossen, is dat alleen maar voordelig."
Antoinette: "Ik heb onze jeugd zeker niet als slecht of minder leuk ervaren hoor. We hebben samen veel op het weiland bij ons achter gespeeld en daar gingen we allerlei hindernissen maken. Dat was altijd heel leuk!"
En hoe zat het vroeger met het fanatisme? Wilden jullie koste wat kost van elkaar winnen als er een spelletje werd gespeeld?
Antoinette: "We konden niet tegen ons verlies, daarom speelden we op een gegeven moment geen spelletjes meer."
Michelle: "Jij lachte mensen uit als je had gewonnen, dat was zó vervelend."
Antoinette: "We jutten elkaar op, daarom hielden we er maar mee op. Dat fanatisme hebben we van onze ouders gekregen. Mijn vader voetbalde best hoog en mijn moeder zat best hoog in de paardensport. Zij waren daar heel gedreven in."
Michelle: "We hebben wel altijd graag willen winnen ja, maar voor mij was het ook gewoon dat ik mezelf wilde verbeteren. Schaatsen was wat dat betreft de ideale sport. Je bent elke dag met jezelf bezig en je wil jezelf elke dag sterker maken en technisch verbeteren."
Antoinette deed op jonge leeftijd al mee aan grote (senioren)toernooien. Hoe keek jij, Michelle, als klein meisje naar je grote zus?
Michelle: "Antoinette was al heel jong heel goed. Toen jij op je 17e meedeed aan het EK Allround, dacht ik: wow. Toen ik 17 was, zat ik nog bij het RTC. Dat waren hele andere tijden. Hoewel ik nooit echt bezig ben geweest om dezelfde route te bewandelen als m'n zus, verwachtte ik wel van mezelf dat ik lange afstanden moest rijden. Iedereen was me altijd aan het vergelijken met jou, maar de 3 kilometer liep gewoon niet. Vanwege mijn blessures kon ik nooit hard trainen, terwijl de sprint juist heel goed ging. Op een gegeven moment ben ik gestopt met de lange afstanden en dacht ik: waarom zou ik geen sprinter kunnen zijn? Dat is ook supermooi en veel beter voor mij."
Antoinette: "Je kon het niet met elkaar vergelijken. Ik kwam natuurlijk al een jaar vervroegd in Jong Oranje en was toen net zestien. Toen jij zestien was, ging jij denken: Antoinette zat toen in Jong Oranje, ik zat nog in een RTC. Op mijn 18e stond ik al op de Spelen, dat wilde jij ook. Omdat jij twee jaar lang had stilgestaan vanwege je blessures was het veel moeilijker om die stap te maken."
Vond je het weleens vervelend dat mensen jou altijd 'het zusje van' noemden?
Michelle: "Ja, dat vond ik heel lastig. Toen ik twee jaar geleden voor het eerst wedstrijden mocht rijden bij de senioren wilde ik vooral ervaring opdoen en genieten. Dat kon alleen niet echt, omdat de camera's op mij waren gericht omdat ik het zusje van was, en niet omdat ik al zo hard had geschaatst. In het begin kon ik daar niet mee omgaan, maar na verloop van tijd ging dat steeds beter. Je moet gewoon met jezelf bezig zijn en wat andere mensen allemaal zeggen, moet je naast je neerleggen. Ik heb ervan geleerd en heb er nu veel minder moeite mee."
Antoinette: "Ik vond het ook niet leuk voor jou. Als ik op televisie naar jouw 500 meter keek, werd er altijd gezegd: het zusje van. Het is niet nodig om dat telkens te zeggen. Iedereen is anders, iedereen is speciaal."
Michelle: "Het blijft toch altijd gebeuren en ik moet me er niet meer door laten beïnvloeden. Ik moet gewoon hard schaatsen en vertrouwen hebben in mezelf. Dat ik in mijn eerste seizoen als senior al bij een commercieel team zit, is al heel bijzonder."
Klopt het dat Team Reggeborgh pas eind april bij je heeft aangeklopt?
Michelle: "Ja, het was allemaal last-minute vanwege de ontwikkeling met de vrouwentak. Voor mij was het een droom die uitkwam. Het is supergaaf om elke dag met wereldtoppers te trainen. Ik heb zes jaar bij het RTC in Friesland gezeten en het was echt niet zo dat ik me daar niet verder kon ontwikkelen, maar het was tijd om een nieuwe omgeving te hebben."
Antoinette: "Ik denk dat het voor jou de beste optie was. Op een gegeven moment moet je verder en voor jou is het goed om in een sprintteam te zitten. Ik heb je destijds ook geen advies gegeven, ik vond dat je je eigen keuze moest maken."
Michelle: "Ik ben met mijn vader naar het gesprek gegaan en hoefde er niet lang over na te denken. Als je de kans krijgt om met zo'n topteam te mogen trainen, moet je die niet laten liggen."
Jij gaat je tweede seizoen in bij Team Jumbo-Visma, Antoinette. Hoe is het eerste jaar bevallen?
Antoinette: "Heel erg goed! Het is een team dat bij mij past. Vorig jaar reed iedereen in de World Cups en het is gewoon heel fijn als je met de hele ploeg ergens heen kan reizen. We hebben drie dames in de ploeg en dat gaat heel goed samen. We maken elkaar beter en op het ijs vechten we het straks met elkaar uit."
Heb je het gevoel dat je het laatste stapje nu onder Jac Orie hebt gezet?
Antoinette: "Ik merk dat ik elk jaar beter word. Jac weet precies hoe hij mij kan triggeren en hoe hij mij beter kan maken. Natuurlijk zit je soms op het randje, maar ik ga er nooit overheen. Je kunt 100 procent op zijn schema's vertrouwen. Ik ben benieuwd hoe het de komende winter zal gaan."
Je was de vierde Nederlandse vrouw die Europees kampioene allround werd. Hoe belangrijk was deze titel voor jou?
Antoinette: "Dat was mijn eerste échte. Ik zat er zo lang dicht tegenaan, maar werd steeds derde. Als je hem dan wint, geeft dat superveel vertrouwen. Toen we in de zomer terugkwamen in Collalbo kwamen de mooie herinneringen weer naar boven."
Jij pakte de wereldtitel op de 1000 meter bij het WK voor junioren, Michelle. Had je dat durven dromen?
Michelle: "Ik dacht dat ik meer kans zou maken op de 500 meter, maar die liep in de soep. Ik dacht dat ik een valse start maakte, maar de starter liet me doorgaan, waardoor ik de opening verprutst had. Ik werd nog wel derde, maar baalde verschrikkelijk. De dag erna was de 1000 meter en heb ik me zo goed herpakt dat ik hem wist te winnen. Dat was een hele grote verrassing."
Antoinette: "Ik had jouw 1000 meter via de livestream gekeken. Ik was natuurlijk heel blij dat het gelukt was, zeker omdat het jouw laatste jaar als juniore was. Het is altijd mooi om je eigen titel te hebben."
Michelle: "Ik weet nog dat je op Instagram had gezet: 'Nu ben ik de zus van!' Daar kon ik wel om lachen."
Kwam er na het WK veel op je af?
Michelle: "Ik kreeg van heel veel mensen een berichtje en ze vonden het allemaal geweldig voor me. Maar toen er geen enkel team op me afkwam, leek het net alsof mijn prestatie niets voorstelde. Ik liet mijn gevoel daarvan afhangen en dat was zo stom. Daar heb ik wel van geleerd. Ik heb superhard gereden op het moment dat het moest en dat is veel belangrijker."
Wat is jullie ultieme droom?
Michelle: "Het lijkt me heel gaaf om samen op de Olympische Spelen te staan en op de 500 meter als eerste Nederlandse vrouw goud te winnen. Dat zou historisch zijn."
Antoinette: "Misschien staan we over twee jaar al samen op de Spelen en anders hoop ik over zes jaar. Dat zou wel heel mooi en speciaal zijn. Natuurlijk ga ik dan voor de titel; een tweede of derde plek telt gewoon niet. Je moet altijd voor het hoogst haalbare gaan. Een andere droom die ik heb, is om later op een boerderij te wonen. Bij mijn ouders thuis heb ik een pony en sinds kort ook een fokmerrie en ik vind het leuk om daar naast het schaatsen mee bezig te zijn."
Waar mikken jullie komend seizoen op?
Antoinette: "Ik wil heel graag wereldkampioen allround in Hamar worden. Daarnaast is de 3 kilometer bij de WK Afstanden ook wel een dingetje. Die zou ik graag eens willen winnen."
Michelle: "Het zou heel mooi zijn als ik de World Cups in kan. Verder wil ik gewoon PR's rijden en mezelf verbeteren. Wat ik ook heel vet zou vinden, is als we een keer een 1000 meter tegen elkaar rijden."
Antoinette: "Jij moet het gewoon per afstand en toernooi bekijken en niet ver vooruit gaan denken. Elk toernooi moet je als iets op zichs zien en meer dan je best kun je niet doen."
Zien we jullie ooit nog eens samen in een team?
Michelle: "Misschien over een paar jaar."
Antoinette: "Bij Jumbo-Visma zijn we meer op het allrounden gericht. Michelle zou dan de enige zijn die geen allrounder is. Voor haar is het beter om in een sprintteam te zitten, anders moet ze heel veel dingen alleen doen. Ik zou andersom ook niet in een sprintteam willen zitten."
Michelle: "Ik denk dat we voorlopig goed op onze plek zitten."
