"Echt heel gaaf", glundert Kamminga direct na de koers. "Eerlijk gezegd kan ik me van de vorige keer op de Weissensee (in 2013, red.) weinig meer herinneren. Ik weet nog wel dat ik op de 200 kilometer een stukje in de kopgroep heb gezeten met Iris van der Stelt. Ik kwam hier deze week en voelde me direct goed. Lekker in de buitenlucht schaatsen, je bent zelfs een beetje aan het inlineskaten over die scheuren. Maar ik weet niet zo goed waar ik staat op natuurijs."
Voor het eerst in drie jaar werd de Aart Koopmans Memorial (AKM) weer verreden. In 2017 en 2018 ging de wedstrijd niet door wegens slechte weersomstandigheden. Daar was donderdag zeker geen sprake van. Onder een blauwe hemel reed het damespeloton twaalf ronden van vijf kilometer over de Weissensee. Er werden verschillende uitlooppogingen gedaan door onder andere Anne Leltz, Vera Otten, Kim Muusse, Iris van der Stelt en Loes Adegeest, maar geen enkele kopgroep kon stand houden.
Als een van de favorieten in een eindsprint was Kamminga zelf ook actief in de wedstrijd met aanvallen. "Dat doe ik ook een beetje om de koers te maken. Kijken of er misschien een groep weg kan komen. Een massasprint is altijd moeilijk. Er komt een hele grote groep op de finish af. Ik ben wel een sprinter, maar een sprint van een kopgroep is nog beter. Dan heb je iets minder mensen."
In de laatste ronde kwam de Haulerwijkse nog ten val en moest ze terug zien te komen bij het peloton. Dat lukte en vervolgens barstte de finale los. Zoekend naar de ruimte stoomde Kamminga naar voren en pakte de winst in de eerste KPN Grand Prix-wedstrijd. "Ik heb geen idee hoe ik morgen uit m'n bed kom, maar hopelijk gaan we zaterdag weer van start zoals we vandaag zijn geëindigd. Onderweg was ik echt aan het genieten. Ik wilde het nog bijna naar de begeleiding roepen: 'Mooi man dit!'"
Terwijl Kamminga met haar armen in de lucht over de finish kwam, sloeg Maya de Jong meteen na de streep haar handen voor haar mond. Uit blijdschap en ongeloof. "Heel bijzonder, ik schrok er een beetje van", lacht de verrassende nummer twee. "Ik besef het eigenlijk nog helemaal niet. Het is bizar." Eigenlijk was het de bedoeling dat De Jong de sprint aan zou trekken voor de ploeg. Na een aantal valpartijen was de 19-jarige rijdster van Team Cenned 'niet meer helemaal honderd' en wilde ze zich opofferen voor haar ploeggenoten.
De Jong reed in de slotfase op kop van het Cenned-treintje met Laura van Ramshorst en Ankie IJtsma achter zich, maar na de laatste bocht raakte haar team kwijt. "Ineens zat ik alleen, maar wel in een goede trein met anderen. Ik kon meerijden en op het laatste stukje dacht ik: gewoon volle bak doorrijden naar de streep. Alleen Manon kwam er nog heel hard omheen, maar ik ben superblij met deze tweede plek. Ik had echt nooit gedacht dat ik het nu al hier zou kunnen halen."
Klik hier voor de volledige uitslag.
